Problem z akceptacją swojego ciała...

Witam, nie chciałabym Was tutaj uraczyć całą historią moich odchudzań (byłoby tego trochę) więc najkrócej jak się da: nigdy w swoim życiu nie byłam chuda. Okres szkoły średniej upłynął mi na balansowaniu na krawędzi nadwagi (bmi 26) i próbach jej zrzucenia. Nie była to jakaś otyłość ale czułam się (i wyglądałam) jak osoba z nadwagą. Oczywiście podejmowałam próby odchudzania w większości zakończone efektem jojo (bo po diecie wracałam do starego sposobu odżywiania się.) Przy moim 169 ważyłam wtedy ok 69-75 kg. Apogeum osiągnęłam po maturze. Potem poznałam mojego obecnego męża i (wierzcie lub nie) ale nie podejmując żadnych drastycznych diet schudłam do 65-66 kg. I tak sobie trwałam z tą wagą (plus, minus 2 kg) przez lat kilka. Uprawiałam więcej sportu, rower biegi etc. Aż pół roku po ślubie przybyło mi znów 5 kg.
Zawzięłam się i zaczęłam się ograniczać. Bardzo restrykcyjna dieta, sport, ograniczyłam węglowodany, same sałatki, przez pół roku ZERO słodyczy, nawet chleba nie jadłam- skutek 57 kg. Po raz pierwszy w życiu mogłam szczerze powiedzieć że czułam się szczupła. Wszyscy byli w szoku, nawet rodzina kręciła głową że wyglądam mizernie i za chudo- jak chora. Przyznaję, że wtedy się wkręciłam, stawałam na wadze i chciałam ważyć jeszcze mniej- miałam zamiar zejść do 55 ale pewnie wtedy też byłoby za dużo, to było niebezpieczne. Odpuściłam sobie i przez następne kilka miesięcy jadłam normalnie. NIE objadałam się, ale pozwalałam sobie na to co normalni ludzie, na pieczywo, jakąś słodycz etc. Obecnie ważę 64 kg. I zastanawiam się czy tylko moje życie dzieli się na okresy "na diecie" i "od jutra dieta"? Czy można sobie PO PROSTU odpuścić? Moje bmi jest w normie. Dokładnie po środku normy...ale ja nie czuję się szczupła. Mój mąż nie ma z tym najmniejszych problemów. Zawsze przyciągały go raczej kobiety z krągłościami. Zapewnia mnie, że wyglądam dobrze i w pełni mnie akceptuje. To ja mam problem z akceptacją mojej wagi.
Jeśli ktoś z Was znalazł jakiś sposób na zaakceptowanie swojej sylwetki to napiszcie o tym, może skorzystam...Nie chciałabym w wieku 50 lat zorientować się, że moje życie było w sumie ok ale ja nie potrafiłam się z niego cieszyć bo ciągle przejmowałam się swoją wagą...

Ps. Porady z cyklu jeść zdrowo i uprawiać sport już przerabiałam i w zasadzie tak postępuję i mam wrażenie, że to 65 kg to jakaś magiczna waga której nie zbija "zdrowe odżywianie" zbija ją dopiero "niezdrowe odżywianie" tzn bardzo restrykcyjne ograniczenie jedzenia.