Wsparcie w przytyciu

Witam
Nie wiem, jak przedstawić problem, aby został właściwie zinterpretowany ale spróbuję naj ogólnej.
Ważę 45 kg przy 161cm i wieku 16 lat. Lekarz kazał mi przytyć 5 kilo, tymczasem ja nie chcę. Rozumiem, że musze dla zdrowia, ze choć czuję się dobrze, to Ne jest w porządku( o czym świadczy brak okresu), ale boje się przytyc. W obecnej wadze czuje się najlepiej, utrzymuje ją mniej więcej na poziomie od lipca. Wcześniej (zanim zaczęłam się odchudzać) ważyłam 53 kg. Odchudzanie zaczęłam w kwietniu, kiedy w ciągu 2 tygodni skoczyło do 55 kilo. W końcu czerwca ważyłam już 46.
Boje się przytyć, bo w tamtej wadze wyglądałam niezbyt korzystnie. Moja naturalna sylwetka nie należy do szczupłych- do normalnych, ale nie szczupłych.
Boje się tez reakcji otoczenia, szczególnie,że od września zmieniłam szkołę i tutaj wszyscy sądzą,że TO jest moja naturalna sylwetka.
CZy chce czy nie, i tak przytyc musze. Ale nie tylko to jest problemem. Wstydze się i chciałabym zmienic swoje nastawienie. Ciągle skupiam się na wadze, sylwetce, prawie pół dnia tracąc na liczenie, ile kalorii zjadłam i ile spaliłam, a prawie drugie pół na liczenie, ile mogłam uniknąć i ile więcej mogłam spalić. Wstyd mi, to g łupie i próżne, zupełnie sprzeczne z moimi ideałami,zapatrywaniami, aspiracjami…
Nienawidzę tej swojej głupoty, nienawidzę tego marnotrawstwa czasu i energii, które mogłabym poświęcić na naukę, nienawidzę tego, że skupienie uwagi na wyglądzie uniemożliwia mi dążenie do celów… Chciałabym być mądrym, wartościowym człowiekiem, staram się samodoskonalić, a z drugiej strony przejawiam zachowanie godne wypacykowanej laleczki z lusterkiem w paluszkach z dwumetrowymi tipsami…
Potrzebuję wsparcia w naprostowaniu mojego toku myślenia. Proszę jednak nie polecać mi udania się do specjalisty- to mi nic nie da. Znam siebie na tyle..Nie ufam ludziom i nie potrafię rozmawiać twarzą w twarz. bardziej pomocne będą rady, słowa wsparcia czy zwykła rozmowa, choćby na nie związany temat, z lekarzami, jako że imponujecie mi i motywujecie(nawiasem wspomnę, że myślę o medycynie, staram się w tym kierunku, choć wiem, że byle idiotka nie zostanie lekarzem, a ja niestety się do takich zaliczam…)
Przepraszam, jeśli źle zrozumiałam przeznaczenie tego forum. Przepraszam też ,że śmiem zaprzątać sobą innych i odbierać czas, który można w ciekawszy sposób spożytkować. Jeśli jednak ktoś zdecyduje się pomóc mi, będę niezmiernie wdzięczna.