Tam, gdzie da się żyć

niezależnie od filmu uważam że jeśli ktoś już zdecydował się wyjechać to najczęściej nie chce wracać do kraju. Moja koleżanka wyjechała do norwegii z dwojgiem małych dzieci, wcześniej był tam jej mąż na kontrakcie. Mimo iż im się troche skomplikowało i tak mają tam znacznie łatwiej. Raz powiedziała, że nawet jakby wygrała w totolotka to by tu już nie wróciła, a nie wygra bo nie gra. Tu się strasznie ciężko zyje, paranoją są też przechwałki polityków o polityce prorodzinnej jak dwoje rodziców pracuje za najniższą krajową i ma dwoje dzieci to już się pomoc nie nalezy z socjalu a żeby dostać głupie becikowe miałam teczkę dokumentów i latałam po urzędach. Za granicą żyje się spokojniej i to jest ta przewaga.

Zgadzam się. Dziwię się, że my - Polacy - jeszcze nie wyszliśmy protestować na ulice. W tym kraju nie da się żyć. Jeśli małżeństwo ma np. 1500 zł na głowę to jedna pensja idzie na rachunki, a z drugiej ma wyżyć 4-osobowa rodzina :/ Myślę, że mimo dużych zarobków, ludzie bardzo tęsknią. Ja bym jednak nie mogła mieszkać poza Polską.

A film bardzo interesujący.

Bardzo ciekawy dokument. Sama prawda. W Polsce tylko część ludzi może się spokojnie utrzymać i nie odliczać do pierwszego. Reszta jakoś wiąże koniec z końcem. Nie dziwię się, że ludzie wyjeżdżają.

Też mieszkam zagranicą. Zarobki są ok, a ludzie w szpitalach, urzędach i innych instytucjach są przemili.

Film bardzo mnie poruszył. Obejrzałam go kilka tygodni temu. Wcale się nie dziwię, że ludzie wyjeżdżają. Teraz trochę ta fala emigracji przystopowała, ale trwa nadal. Standard życia na pewno jest nieporównanie lepszy, najgorsza tylko jest tęsknota. Ja mieszkam w Polsce, ale mam wiele osób z rodziny porozjeżdżanych po innych krajach. Belgia, Anglia, Szkocja...

Świetny film. Niestety, sama prawda. Też mieszkam w Polsce, ale jak każdy mam znajomych i rodzinę zagranicą. Męczą się, bo tęsknią, nie są u siebie, a z drugiej strony mają z czego żyć. I koniec końców wybierają to drugie.