Bardzo się boję...

Gdy zamieszkałam ze swoim mężem, długo przed Ślubem - podjęliśmy decyzję o tym, że chcemy mieć dziecko. Był to pierwszy mężczyzna, któremu bardzo chciałam urodzić dzidziusia. Uświadomiłam sobie, że odezwał się we mnie instynkt macierzyński - czego dotychczas się nie spodziewałam...

Uznałam jednak, że nie będziemy się wygłupiali i "planowali" dziecka w jakimś określonym terminie. Co ma być to będzie, ale póki co... nie ma. I zaczynam się martwić.

Wiem, że niektórzy starają się o dziecko, kilka, a nawet kilkanaście lat i nigdy się nie poddają. Nam nic nie wyszło od półtora roku i powoli zaczynam sądzić, że coś jest nie tak. Doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że bulimia może spowodować kłopoty z płodnością. Nawet mimo tego, że od X czasu wszystko się we mnie unormowało, możliwe jest, że wyrządziła we mnie jakieś nieodwracalne szkody... o czym nawet nie chcę myśleć.

Mam sporo nadprogramowych kilogramów, a jak wiadomo masa ciała również może być przyczyną kłopotów z zajściem w ciążę. Od wczoraj rozpoczęłam dietę, która swego czasu przyniosła bardzo dobre efekty - mam nadzieję, że i tym razem się uda. Do tego dość nieregularny okres. Czasem spóźnia mi się o jakieś 2 - 3 tygodnie, a później pojawia się po 2 tygodniach od poprzedniego...

Mąż pracuje na tankowcu - wozi chemię, której opary w jakimś stopniu również powodują bezpłodność. Na szczęście rzucił palenie...

Chciałabym poddać się badaniu na płodność. Zastanawiam się tylko, w jaki sposób poprosić o to samo Męża, żeby nie poczuł się urażony. A może po prostu najpierw wykonać taki test na sobie, a dopiero później poprosić Męża?

Jest również problem innego rodzaju. Jeśli już zajdę w ciążę, jak zniosę częste wyniki {badania krwi}? Mdleję przy pobieraniu krwi, nie widać u mnie żył i wszystkie pielęgniarki uciekają na mój widok. Gdy w sierpniu robiłam wyniki, okropnie mnie pokłuli, a ostatecznie pobrali krew z wierzchu dłoni - co było dość nieprzyjemne i okropnie bolało...

Tak bardzo chciałabym mieć dziecko... a mam w sobie tyle obaw....