Jestem w ciąży, a mój facet nie może rzucić palenia...

Witam

Tytuł wątku może wydać się nieco naciągany, ale zapewniam Was, że problem jest poważny. Chodzi o palenie, i dlatego też chciałabym wyjaśnić kilka spraw na początku, bo też mylnie go oceniałam.

Wizerunek palacza w naszej kulturze jest bardzo dziwny, zrzuca się na nich odpowiedzialność za zachowanie wszystkich palących - wrzuca do jednego worka. Wyzywa od "debili", nie ma w stosunku do nich żadnego współczucia. I nie powinno być - wydawałoby się - bo sami zaczynali palić, a jeśli chcą przestać, to wszyscy uważają, że to takie banalne.

Mi też nie podobało się, że mój mężczyzna zaczął palić, bo jak się spotykaliśmy, to nie palił. Najpierw się tłumaczył, że to mu pasuje - pomaga mu w pracy (jest tłumaczem), skupić się itd., a ja go za to sztorcowałam. Ale też nie przeszkadzało mi to na tyle, bo palił w swoim pokoju, przy otwartym oknie - tylko mnie to wkurzało.

Więc podejmowałam czasem "interwencję", która przebiegała standardowo. Najpierw było "jak będę chciał, to rzucę". Potem odpieranie ataków - że ludzie tak niby o zdrowie dbają, dymu się boją, a na ulicy wdychają kilogramy smogu. Denerwujące są takie rozmowy, bo zamieniają się w obrzucanie inwektywami, a problemu nie rozwiązują.

Sytuacja diametralnie się zmieniła, odkąd okazało się, że będziemy mieli dziecko. Oczywiście nie pozwalałam mu przy sobie palić itd. (on z resztą tego nie robił), może częściej nalegałam na to, aby rzucił palenie po prostu - dla dobra wszystkich, bo nie da się zaprzeczyć, że to szkodliwe.

Skrócę wypowiedź do minimum. Okazało się, że on palił również wtedy, zanim mnie poznał. Przez pewien czas dał radę wytrzymać, żeby nie palić, ale wrócił do nałogu. Prawdę mówiąc dalej nie wiem co o tym myśleć - bo z jednej strony czuję, jakby mnie oszukał, ale z drugiej przecież nawet o tym nie rozmawialiśmy, bo myślałam, że nie pali. I chyba nawet naprawdę rzucił na pewien czas, jakieś pół roku.

Podczas jednej z "kłótni", przyznam, byłam nieco przewrażliwiona, zaczął się tłumaczyć, wyrzucać mi, że absolutnie nie jestem w stanie zrozumieć. Że to się nie da tak rzucić i zapomnieć, że próbował. Ja mu mówię "rzuć" i nawet nie wiem jakie to jest cholernie trudne. Z resztą moja psiapsióła też mu się dała we znaki w tym temacie...

W końcu, przy tej - jak to nazywam - ostatecznej konfrontacji - zupełnie się rozkleił, i to mnie po prostu zaskoczyło, wtybiło z rytmu. Ja naprawdę wierzę, że on chce, ale nie może. Opowiadał, że brał te gumy z nikotyną, stosował jakieś strategie, ale nic mu nie pomogło. Nie na dłużej. On by bardzo chciał, ale też to jest tak, że wszyscy są przeciwko niemu, a on sam sobie z tym nie poradzi.

Ja nie wiem za bardzo jak to jest z nałogami, ale wierzę, że to co on mówił było szczere. Może któraś z Forumowiczek miała podobny problem, wie od czego to zależy, że jedni ludzie rzucają raz dwa, a inni się męczą i nie mogą. Chciałabym mu pomóc, ale nie wiem jak...