Strach???

a ja sie boje jak cholera, tak poprostu napiszę poród zbliza się nieubłaganie i z jednej strony nie moge sie juz doczekac poniewaz bardzo dlugo marzylam o tym dziecku, juz sie klocilismy i obwinialismy z mezem nawzajem a teraz panikuje jak glupia malolata, i w koncu to nie wiem jak to przezyje, niby sie nie boje a jednak mam takiego pietra ze chce mi sie plakac - udaje ze wszystko jest ok ale w glebi duszy zdaje sobie sprawe z tego i w koncu to sama nie wiem czy boje sie tego bolu, czy wyjscia dziecka na swiat czy tego co bedzie pozniej tego jaka bede matka i jaki byt zapewnie mojemu dzidziusiowi to ma byc dziewczynka, podobno ale ja jakos podchodze do tego tak ze sie nie nastwiam na zadna plac konkretnie co ma byc to bedzie i tak bede baaardzo kochac! sama jestem nauczycielka zawsze powtarzam swoim uczniom ze trzeba byc odwaznym i niczego sie nie bac, a tu prosze strach mnie przeraza, Czy dam Radę??? marze zeby to wszystko trwalo - odbylo sie szybko i zeby nikt na mnie nie krzyczal jak spanikuje i nie wiem czy chce zeby byl przy mnie moj maż, ktory sie zapieral ze nie chce byc a teraz tuz przed rozwiazaniem zmienil zdanie i chce uczestniczyc we wszystkim czy moze wole mame /mama to mama/ sama juz nic nie wiem, moze martwie sie na zapas i bedzie lepiej niz mi sie wydaje powiem szczerze ze bol nie tak mnie przeraza jak sama akcja i to wypchniecie dziecka i to zeby bylo cale i zdrowe, lekarz zapewnia ze wszystko jest super ze wyniki mam super a to mowi ze dziecko tez jest zdrowe w kazdym razie szaleje mi w brzuszku i uwielbiam to, wiem ze napewno oszaleje na jego punkcie!!! ale teraz BOJE SIE! pozdrawiam wszystkie kobietki, ktore czuja podobnie jak ja!