trauma po poronieniu

Witam, nie wiem czy ktokolwiek to przeczyta, ale muszę dać upust wszystkim emocjom, które we mnie siedzą. Moja ciąża była zaplanowana i była skutkiem głebokiej miłości którą darzę mojego męża. Dnia 8 lipca na standardowum USG w 12 tygodniu dowiedzieliśmy się , że serduszko naszego ,,dziecka" nie bije. To było straszne, ale jeszcze gorsze rzeczy przeżyłam w szpitalu.Do szpitala pojechaliśmy dnia następnego z rana. Po 2 godzinnym oczekiwaniu w pokoiku ,,dla gości", gdzie kazano mi czekać (wtedy jeszcze nie wiedziałam na co), mąż zdenerwowany poszedł po lekarza zapytać się ile mamy jeszcze czekać. Tabletkę założono mi o godzinie 11 i to był początek traumy. Zaczęło się obfite krwawienie, bóle, wydalanie skrzepów itd. Wszystko było ok, dopóki była ze mną rodzina i mnie
wspierała. Pielęgniarek wogóle nie było widać na oddiale, były zajęte plotami i oglądaniem TV. Nikt mi nie przekazał żadnej informacji jak długo będę krwawić, czy mocno będzie boleć itd. Ogarnął mnie strach i niepewność. Było jeszcze gorzej kiedy wyproszono o godzinie 19 moją rodzinę ze szpitala. Bardzo obficie krwawiłam, leżałam w ,,tym" wszystkim, więc postanowiłam zmienić sobie wkład w toalecie. Tam straciłam przytomność, zakrwawiłam całą podłogę w toalecie. Pamiętam położną, która mnie znalazła i krzyknęła,,Dziewucho, ty masz mi z łóżka nie wstawać, ja ciebie nosić nie będę, wolę, żebyś całe łóżko zapaprała niż mam cie pilnować!" I poszła zjeść kolację i dalej oglądać Tv. Dostałam zakaz wstawania z łóżka. Siły mnie opuszczały bo krwawiłam dość mocno.Traciłam po kilka razy przytomność. Gdyby nie fakt, że czułam straszny dyskomfort i musiałam zawołać w ciągu nocy położną, to nikt by do mnie nie przyszedł. Położna nie pomogła mi zmienić ani razu wkładów. Musiałam robić to sama. Nie chciała mnie umyć. Kiedy chciało mi się siusiu (4 razy w ciągu nocy bo ciągle na kroplówkach byłam) przychodziła z płaskim basenem, gdzie po oddaniu moczu i krwi byłam dosłownie ,,zanurzona" pośladkami w tym co ze mnie wypływało. Nad ranem okazało się , że nie wszystko się wydaliło i trzeba łyżeczkować. Po zabiegu nie pozwolono rodzinie mnie odwiedzić. Leżałam na sali z trzema innymi kobietami w ciąży, którym co jakiś czas położna przychodziła osłuchiwać bicie serca ich dzieci. To wszystko było straszne, ponad moje siły. Zaczęłam płakać, nikt do mnie nie przyszedł. Czułam się opuszczona totalnie i osamotniona. Nie miałam siły wstać. Położna powiedziała, że rodzina czeka w pokoiku dla gości i że mogę powoli pakować się do domu. Wstałam oslabiona po trzech godzinach. O 15 wyszłam do domu. To był najgorszy dzień w moim życiu, nie tylko dlatego, że straciłam dziecko, ale ze względu na opiekę , którą otrzymałam w szpitalu. Przeżyłam taką traumę i byłam w taki sposób tam potraktowana, że nie chcę już drugiego dziecka , bo za bardzo się boję. ,,Dziękuję" pani położnej, że skrzywiła mi psychikę. Czy wogóle ktoś, zrobi porzadek z problemem poronień i z humanitarnym traktowaniem kobiet? To uwłacza po prostu ludzkiej godności. Mąż chce bardzo dziecko, chce próbować dalej, ale nie wie co przeszłam tamtej nocy w szpitalu. Nikt mi nie zaproponował do tej pory pomocy psychologa. Ze szpitala wypuścili mnie beż żadnych leków. Polecenie : po tygodniu do lekarza. Poszłam po tygodniu, zdążyło się wdać zapalenie jajnika. Może gdyby dali mi wszcześniej leki, to by tak się nie stało. Teraz jest kwestia nie tego, czy się odważę znów zajść w ciążę, ale czy wogóle będę mogła mieć dzieci. Jestem zdruzgotana tym wszystkim i współczuję każdej kobiecie, która musiała, musi i będzie musiała przez to przejść. Nie jestescie same. Może któregoś dnia pani minister Kopacz przeczyta ten artykół i zrobi porządek z problemem poronień i traktowania kobiet w takiej sytuacji. Tego sobie życzę na dzień dzisiejszy.