Zaręczyłem się i...pojawiło się zwątpienie

Chciałbym zaraz na początku zaznaczyć, że nigdy nie pisałem na tego typu forach o swoich problemach uważając że jest to nie na miejscu, że sam sobie powinienem radzic z problemami...aż do dzisiaj, czyli do dnia kiedy nie mam z kim się podzielić tym, co leży mi na serduchu od kilku dni

Otóż, 2 tygodnie temu po dłuższym przemyśleniu związku mojego i mojej dziewczyny postanowiłem zadać jej chyba najważniejsze pytanie jakie w zyciu przyszło mi komukolwiek zadać. Długo planowałem miejsce, klimat, restaurację...ostatecznie z tego zrezygnowałem, po prostu wziąłem ją do pobliskiego parku, usiedliśmy na ławce i po krótkiej rozmowie, wystraszony jak nigdy dotąd, uklęknąłem przed nią,wypowiedziałem kilka słów i...zaczęła się śmiać :) zdziwiłem się i troche zaniepokoiłem,nadal nie znając odpowiedzi aż w końcu się doczekałem, powiedziała "tak".

I można by zapytać "to o co Ci chodzi, gościu ? Nie ma nic fajniejszego, gratulacje !". Szczerze mówiąc sam tak myślałem...

Jestesmy ze sobą od 4ech lat i mamy 'dopiero' 22 lata, razem jestesmy na studiach i staramy sie o wykształcenie. Jej teraz tutaj nie ma, wyjechała za granicę zarobić na studia, ja zostałem tutaj bo miałem problemy ze znalezieniem pracy i pracuje tutaj, na miejscu. Mamy ze sobą stały kontakt, często ze sobą rozmawiamy. Ale odczuwam u siebie zobojętnienie...sam nie wiem, czy moge tak to nazwać. Po prostu nie czuje potrzeby rozmowy z nią za często, czuję, że da sobie radę i pocieszam ją przez cały czas, ale tęsknota nie jest tak silna, jak zwykła być nawet jak tutaj była, nie mogłem bez niej wytrzymać 2 tygodnie a teraz ma jej nie być prawie rok...i jakoś, póki co, się tym nie przejmuję i to mnie bardzo martwi. Długo czekaliśmy na to by móc się pobrać, by byc razem ale teraz ja zaczynam myśleć jak dzieciak :/ tzn. nie zajmuję się planowaniem ślubu, 'załatwianiem sali, orkiestry,gości' itd. Po prostu ze mnie nie zeszło jeszcze to, że w ogóle podjąłem tą decyzję a moja wybranka naciska żebym działał dalej i w miare możliwości zaplanował to, czego ona teraz nie może. Przez jej nacisk...po prostu mi się odechciewa tego, zależy mi na niej ale...szczerze mówiac myślałem, że to bedzie nieco prostsze, że sobie prędzej z tym poradzę...

Nie wiem co z tym zrobić, każda nasza rozmowa sprowadza się do wyżej wymienionych problemów, póki co mam inne zajęcia na głowie, pracę, poprawki na studiach...nie mam głowy jak Jej tu nie ma :) I bynajmniej nie chodzi mi tu o moją niezaradność, nie jestem jakimś zakompleksionym knypkiem, który jak go ktoś za rączke nie poprowadzi to nic nie zrobi. W trakcie studiów sam ubiegałem się o stanowiska pracy i przez 3 lata pracowałem fizycznie za marne grosze ale studia sobie spłaciłem. Sęk w tym, że podejmując decyzję o byciu z Nia przez całe życie byłem pewien....a teraz ta pewność utraciłem...może delikatniej, pojawiły się wątpliwości

Myślicie że jest jakiś sposób na to, żeby zaradzić takiemu stanowi rzeczy ? To może się wydawać głupie bo być może ten problem w ogóle nie istnieje, może po prostu sobie z nim poradzę...ale byc może ktoś był w mojej sytuacji albo podobnej i mógłby mi coś doradzić...

dziękuję z góry za wszelkie odpowiedzi, w końcu to mój 'pierwszy raz' na jakimkolwiek forum

pozdrawiam