Zaręczyny, zamieszkanie razem, ślub, tak blisko a tak daleko

Witam wszystkich serdecznie.

Piszę, bo mam problem i nie wiem jak w nim się odnaleźc. Mianowicie jestem z facetem ponad dwa lata. Zaczynam studia (dzienne), a on pracuje na stałe i zarabia ok. 2000zł. Do tego wszystkiego mam pieniążki z renty, alimenty i różne pomoce. Mieszkam z babcia w mieszkaniu, które jest przepisane na mnie i na nią.
Chciałabym już powoli zamieszkac z moim facetem ale ta sprawa jest dla nas nieosiągalna. Babcia nie pozwoli mu się wprowadzic, a ja jej nie zostawię, bo mam swoje mieszkanie i nie chce by została sama. Chciałabym sobie ułożyc życie z nim ale moja babcia wciąż powtarza " po mojej śmierci rób co chcesz", wiem że jest swojej daty ale moi bracia mieli łatwiejszą sytuacje, bo oni mają swoje mieszkania gdzie indziej i mogli się wyprowadzic a ja zostaje tutaj i tak na prawdę nie mam możliwości ułożenia sobie życia, a chciałabym by babcia uczestniczyła w tym wszystkim (moim szczęściu), a tym bardziej że jest po 70-ce.
Czasami jest mi głupio o tym rozmawiac ze swoim facetem, bo on chce mi się oświadczyc a ja nie wiem jak to wszystko poukładac. Czasami mam wrażenie że ułoże sobie życie dopiero po babci śm... aż ciężko przechodzi to przez gardło. A ja tak nie chce. Chce by dożyła naszego szczęścia, ale ona nie akceptuje tych planów jeszcze bo jestem młoda i przed ślubem jej zdaniem się nie mieszka razem. A my wolimy zobaczyc jak się żyje we dwójkę pod jednym dachem i poczuc na wlasnej skórze tą pełną odpowiedzialnośc, ale nie mamy możliwości bo tak jak wspomnialam nie wyprowadzę się bo mam swoje mieszkanie a babcia sama tez jego nie oplaci i jej nie zostawie samą bo jest coraz starsza.
Ciężko jest życ ze swiadomością że szczęście jest tak blisko a jednocześnie tak daleko i mam wrażenie że moje szczęście pojawi sie kosztem innej osoby. Jest mi z tym źle.