bulimia?

Halo. Mam na imię sylwia i postanowiłam poczytać co się dzieje w naszych głowach. Również chciałam podzielić się sobą. Moja waga zawsze była przeciętna nie byłam za szczupła nie byłam za chuda. Ważyłam ok 57 kg. Kiedy wyjechałam do anglii moja waga skoczyła do 62 nie przeszkadzało mi to zbytnio do czasu kiedy wróciłam do polski. Odchudzałam się 6 miesięcy. Nie były to żadne drastyczne diety. Dopiero później zaczęłam głodówki itp. teraz wiem, że to mój wielki błąd. W obecnej chwili przy wzroście 167 cm ważę 49 kg i szczerze mówiąc wciąż mam niedosyt bo chciałabym ważyć 45. Wszystko było dobrze, nie jadłam czułam się wspaniale, widziałam, że chudne. Jednak po jakimś czasie zaczęło mi brakować jedzenia. Wszystko rozpoczęło się od rodzinnej imprezy, na której jak zawsze wiele kuchennych specjałów mojej mamy. Zjadłam za dużo, wiedziałam, że na następny dzień moja waga może podskoczyć nawet 2 kg, więc był to pierwszy krok by zwrócić to co pochłonęłam przez ten wieczór. Od tego dnia rozpoczęłam właśnie ten rytuał. W tym momencie jestem po ogromnym śniadaniu i zaraz będę zmuszona pójść do toalety, jednak jestem tym zmęczona i z chęcią rzuciłabym to, jednak to nie takie łatwe jak wydawało mi się na początku. Wymiotuję po śniadaniu, obiedzie, kolacji. Czasem zdarza mi się tego nie robić kiedy nie ma mnie cały dzień i całą noc, ale nadrabiam to wszystko z nadwiązką. Wystarczy, że zjem zwykłe śniadanie i tyje.Moja głowa nie jest w stanie tego ogarnąć. Wiem, ze będę załowała, kiedy sięgnę po następną część jedzenia, ale nie panuje nad tym i jem, jem, jem o ile w ogóle można to nazwać jedzeniem. W tym stanie trwam 7 miesięcy. Próbuje z tym walczyć. Każdego ranka jem lekkie śniadanie, ale zaraz po krusze się i zjadam wszystko co da się przełknąć. Ne ważne czy ciepłe czy ziemne, słodkie, słone, gorzkie czy kwaśne, surowe czy gotowane, ważne by zjeść. Zaspokoić swój głód, ale to nie jest zwykły głód, który ssie w żołądku. To głodne oczy i głodny umysł.