Czy to może być cukrzyca?

Witam wszystkich forumowiczów :)
Chciałam na wstępie zaznaczyć, że jestem 18-letnią dziewczyną. Od kilku lat nieustannie tyję, zaczęło się to mniej-więcej od 5 klasy podstawówki. Obecnie ważę 80kg przy wzroście 165cm. Mimo, że nie jadam dużo ani specjalnie niezdrowo, waga pokazuje coraz więcej i więcej. Kilkakrotnie podejmowałam próby odchudzania, ale niestety bezskutecznie. W okolicach 6. klasy podstawówki, mój wzrok zaczął się gwałtownie pogarszać - na dzien dzisiejszy jest to już -5D. Często czuję się strasznie zmęczona, mimo, że nie wykonywałam wysiłku fizycznego. Czasem nawet nie chce mi się czegoś zrobić - nie jestem leniwa, po prostu nie chce mi się i nie wiem sama dlaczego - to dotyczy takich przyziemnych spraw, jak wejście po schodach czy niesienie plecaka. Dużo śpię, potrafię przespać nawet 14 godzin, trudno jest mnie dobudzić, w efekcie czego nieustannie mam sińce pod oczami i spuchnięte powieki. W najgorszym okresie tak ciężko było mi zapanować nad snem, że zasypiałam nawet na lekcjach. Prawie codziennie zasypiam po obiedzie - taki już mam rytm dnia, że śpię po południu, do godziny 17-18, budzę się i później znów zasypiam po godzinie 22-23. [Dzisiaj wyjątkowo nie śpię, bo nie musiałam iść do szkoły, więc spałam od północy do godziny 13 [!] i później jeszcze się zdrzemnęłam godzinkę ok. 21.00] Strasznie dużo piję, niemal nieustannie chce mi się pić. Czasem pocę się strasznie i jest mi gorąco, mimo, że w pokoju jest dość chłodno. Często też swędzi mnie cała skóra. I tak jest już od dłuższego czasu. Byłam już u lekarza wielokrotnie z tymi problemami, miałam robione badanie cukru na czczo, morfologię, hormony tarczycy. Problem w tym, że w badaniach nic nie wychodzi - co jakiś czas tylko słaba anemia, hormony tarczycy w porządku, cukier zazwyczaj od 95 do 107 max. Pani doktor uważa, że wszystko jest ok. i że za bardzo się wszystkim stresuję, może mam nerwicę i dlatego np. tyle śpię czy czuję się zmęczona. Jako, że skończyłam 18. lat przenoszę się do innego lekarza i mam zamiar po raz kolejny spytać co się ze mną dzieje. Dzisiaj moja mama słyszała od znajomej, że ta miała całkiem podobne objawy do moich - i też nic nie wychodziło w badaniach. Za którymś razem lekarka wysłała ją na krzywą cukrową i wtedy dopiero wyszło, że ma insulinoodporność - zaczęła się leczyć i wszystko wraca do normy.
Boję się, że ja też jestem chora, większość moich objawów zgadza się z insulinoodpornością, cukrzycą albo chorobami tarczycy. Jestem obciążona genetycznie - babcia choruje na cukrzycę. Z drugiej strony, boję się, że zachoruję na tarczycę - tutaj z kolei mama chorowała, była w podobnym wieku, co ja teraz. Hipochondrykiem nie jestem - nie lubię ganiać po lekarzach, trzęsie mną na myśl, że mam się udać do lekarza, choćby z powodu przeziębienia. A często choruję, mam chyba obniżoną odporność - od początku września chorowałam już trzy razy - dwa razy na grypę i raz na ostre zapalenie gardła. W żadnym wypadku nie chcę się diagnozować sama - chciałam tylko zapytać bardziej doświadczonych, czy jest sens pytania o wykonanie tej krzywej cukrowej nowego lekarza. Bo jeśli nie ma żadnych podstaw, to nie chcę wyjść na idiotkę, paranoiczkę i hipochondryka w jednym. Ja już nie wiem co mam robić. Bo skoro jedna doktor mówi, że wszystko jest w porządku, a ja się nie czuję dobrze, to co mam myśleć?
Dodam, że o badania, które już robiłam, musiałam za każdym razem prosić, bo pani doktor za każdym razem tłumaczyła moje złe samopoczucie zmęczeniem, stresem, czy nawet wiekiem. A ja nieustannie mam wrażenie, że coś się jednak dzieje. Teraz znalazłam to forum, poczytałam trochę, że ludzie mają podobne problemy do moich. Więc chciałabym spytać - czy mogę wykonać badanie krzywej, czy też nie ma takiej potrzeby, a ja sobie coś uroiłam?

Z góry dzięki za wszystkie odpowiedzi.