jak długo życ w ubóstwie???

Poznałam GO jako nastolatka. Był ok 20 lat starszy ode mnie. Wiedziałam, ze ma pieniądze-górę pieniędzy.Mówił mi"kocham Cię". Nie pociągał mnie, nie intrygował. Nie czułam nic, ot, kolejny facet jarający się na młodą kobitkę. Chciałam pokazać mu, ze nie każdą da sie kupić. Moje koleżanki biegały za nim. Nie zdziałały nic.Mówił, ze kocha mnie. Rozwodził się wtedy.
Zerwałam kontakt. Kilka lat później wyszłam za mąż. Mąż okazał się totalnym nierobem-zwolnił sie z pracy po tym jak urodziłam córkę. Mnie zwolniono gdy szefostwo dowiedziało sie o ciąży. Krótki czas po porodzie poszłam do pracy mąż zajmował sie córką. Zaczął pić. Wyprowadziłam się, rozwiodłam.
Minęło ok5 lat. Spotkałam GO przypadkowo na ulicy, poszliśmy na kawę. Powiedział, ze nigdy nie zapomni tego co do mnie czuł. Opowiedziałam mu jak potoczyło sie moje życie. Wyciągnął pieniądze i bez słowa położył na stole cały zwitek 100 złotówek. Popatrzyłam na niego, wstałam i także bez słowa wyszłam. Nie odezwałam się już. Nie odbierałam telefonu i w końcu gdy odpuścił-skasowałam numer.
Poznałam kogoś. Zamieszkaliśmy razem. On pracował a ja zajmowałam sie domem-po miesiącu stracił pracę. Ja zaczęłam pracować. 14-16h co 2 dzień. Do pracy dojeżdżałam 40 km. 2 pociągami. On zajmował się dobrze moją córką więc jakoś to znosiłam. W pewnym jednak momencie przestał mi pomagać. Wracałam nad ranem do domu. Zaprowadzałam córę do przedszkola, biegłam posprzątać i ugotować obiad i znów odebrać córke z przedszkola...Wytrzymałam w tym systemie ok10 miesięcy. Gdy mój partner już zupełnie przestał sie ruszać z fotela przed tv kazałam mu sie wynieść. Zwolniono mnie gdyż nie miałam z kim zostawiać córki-nie miałam dla niej żadnej opieki. Coraz częściej myślałam o NIM.
Chciałam, zeby pomógł mi dać pracę. Nie byłam już młoda i piękna. Byłam kobietą po przejściach w coraz gorszej sytuacji psychicznej i finansowej. Chciałam dać mojemu dziecku lepsze życie niż sama miałam żyjąc najpierw w skrajnym ubóstwie przy rodzicach i niewiele lepiej przy 2 moich byłych mężczyznach. Miałam dość.
Numer zdobyłam. ZADZWONIŁAM. Po 2 latach poznał mój głos bez trudu w słuchawce. Umówiliśmy sie chciałam poprosic go o pomoc w znalezieniu pracy. Pocałował mnie i zostawił pieniądze(w kieszeni szlafroku w toalecie-pewnie zrobił to gdy ja parzyłam kawę a on wyszedł do toalety). 800zł.
Pocałował mnie, odwzajemniłam. Opierałam sie ale ostatecznie sie poddałam. Tylko pocałunek. Powiedział, ze pomoże. Nie jest to dla mnie łatwe ale chyba dojrzałam do wieku lub doszłam do takiego momentu, że najważniejsze będzie dla mnie szczęście mojej córki-gdy zamiast podczas zamieci śnieżnej nie będzi marzła u mnie na rękach niesiona do przedszkola tylko pojedziemy spokojnie samochodem. Może zrobie studia. Może w końcu się "usamodzielnie". A ON? Byłby przy mnie, pomagał mi. Córka o niczym nie musi wiedzieć. Będzie jej lepiej-lepszy start. Trzeba tylko zagryźć zęby i poddać się temu. Zbyt długo cierpiałam biedę. Moja córka też. A mężczyźni nigdy, zaden nie popisał sie w stosunku do mnie i dziecka. Piszę do was bo nie mam z kim o tym porozmawiać. Po prostu potrzebowałam spowiedzi