Leczenie nerwicy bez rezultatów

I dzięki wielkie za rozmowę, ( nieznaczy że kończe ) tylko tak ogulnie

Nie ma za co:) odpisałam bo u mnie nerwica skupiała sie głównie na sercu...teraz jak zauważyła że już sie tak tego nie boję to "wlazła" mi do głowy...ale i tak mnie nie przestraszy...bo co do głowy to ja znów czerpię wiedzę od Ani32 bo to jej działka nerwicowa)

właśnie głównie na sercu jak coś to pisz na gg12920792
Jeszcze raz wielkie dzięki

PRZEMKUKROL te pieczenie wklatce piersiowej ja równiez przerabiałam,raz to tak mnie paliło ze myslałam ze to zawał.Bóle zdarzaja się ale rzadko.Nie wiem jak u ciebie bo mi towarzyszy uderzenie goraca do głowy,czerwienie się (twarz,ręce,klatka piersiowa)są dni kiedy bardzo się pocę co chwile goraco przerwa za chwile goraco i przerwa i tak moze być przez cały dzień czasami też mam dosyc.

o tak, bardzo podobne objawy, pieczenie i uderzenia gorąca, i czuję się tak przez cały dzień lub dwa z rzędu

Witam Wszystkich Bardzo Serdecznie!
Uważnie od jakiegoś czasu śledzę Forum i wreszcie postanowiłam się przyłączyć do dyskusji i opowiedzieć o mojej przygodzie z nerwicą która niestety jeszcze trwa...:/ Dokładniej już 1,5 roku uczęszczam na terapię a kilka lat wcześniej zaczęły się drobne nerobóle który doszły do momentu gdzie postanowiłam coś z tym zrobić, bo tak dłużej być nie mogło.I podobnie jak niektózi z was przechodzę : ,,zawał serca", duszczności, drętwienie rąk i nóg, zawroty głowy, ból silny w klatce piersiowej i okolice żeber itp.:Dochodzi do tego panika, strach, nakręcanie i co najgorsze strach przed ludźmi, wyjściem z domu, na zakupy, na spacer z dzieckiem itp.:Bywa to na prawdę dokuczliwe...Wsparcie otoczenia a przede wszystkim najbliższych jest bardzo ważne z tym że dobrze już ktoś tu zauważył ludzie których coś takiego nie dotknęło najzwyczajniej w świecie nas nie rozumieją.Osobiście spotykam się z wyśmiewaniem, zdziwieniem więc nie każdy wie co tak na prawdę mi doskwiera i przez co czuję sie momentami osamotniona.Warto podkreślić że jestem od dwóch lat mamusią i te objawy przy małym dziecku czasem mnie przerastają a nawet załamują.Gdyby nie pomoc psychologa nie wiem co by się ze mną teraz działo.Chodzę i wiem że na prawdę to pomaga, warto i wiem że się nie poddam będę walczyć bo mam dla kogo.Życie jest piękne i trzeba być optymistą, jak to mawiają ,,nie ma tego złego...."Tym którzy nie chodzą do specjalistów radzę by tam się udali w samouleczanie na tym poziomie nerwicy nie wierzę i może być tylko gorzej a tym co już chodzą w wytrwałość i szybki powrót do ,,zdrowia".Powodzenia!:)