Moja walka z nerwicą, czyli jak ja sobie z tym radzę!

Witam

Postanowiłem napisać ten esej o mojej walce z nerwicą mając za sobą lekkie doświadczenie w walce z przypadłością która wielu z nas zatruwa życie. Może zanim zacznę o moich metodach walki z tą przypadłością przypomnę jak u mnie się ona objawiła.
Co prawda pisałem o tym w tym wątku
http://commed.pl/topic64816.html
wrócę jednak do czasów wcześniejszych.
Patrząc na moje życie do czasu czerwca 2011 roku widzę za sobą pasmo przeżyć które nie raz powodowały załamania, brak sensu życia, łzy po prostu gehenna. Najciekawsze w tym wszystkim jednak jest to, że takie problemy ma każdy z nas bo życie jak wiadomo bajką nie jest. Jednakże do tej pory umiałem sobie ze wszystkim radzić a w okresie kiedy zacząłem odczuwać w sobie niebezpieczne symptomy żyłem na wcale niezłej stopie.
Dostałem bowiem wymarzoną pracę i dostawałem za nią godziwe wynagrodzenie. Praca za kółkiem, całe dnie w trasie, mało snu ale przecież robiłem to już 5 rok, połykając tysiące kilometrów. Bywały okresy kiedy pracy nie było, wtedy poświęcałem się swoim pasjom czyli muzyce. Gram na instrumentach, uczęszczam do orkiestry dętej ale przede wszystkim słucham dużo muzyki i zajmuję się nie zawodowo dziennikarstwem muzycznym pisząc recenzje, felietony itp. Ogólnie mój świat odkąd pamiętam kręcił się wokół muzyki i transportu.
Kiedy jeździłem po Polsce w samochodzie połykałem całe dyskografie różnych wykonawców, słuchałem audiobooków oraz nałogowo śledziłem różne stacje radiowe.
Wszystko wydawało się być w porządku, jednak coś zaczęło się ze mną dziać nie tak. Myślałem że mam początki astmy ponieważ odczuwałem problemy z oddychaniem. Czasem pomagały większe ilości silnie miętowych gum do żucia. Potem brałem Glucardiamid na rozszerzenie naczyń krwionośnych. Problemy z oddychaniem tłumaczyłem sobie tym, że ostatnio zacząłem palić papierosy. Czemu zacząłem palić? Powód prozaiczny, coraz bardziej wnerwiał mnie szef. Dziś mogę stwierdzić z czystym przekonaniem, że do tej pory nie spotkałem większego gbura i prostaka. Zwykłego „wieśniaka” który dorwał się do stanowiska i tym samym wywyższał się traktując ludzi gorzej niż gówno. Dla przykładu bywały dni kiedy robiłem trasy po 800km jadąc 18 godzin. Wracałem do domu już daleko po północy kładąc się spać bez kąpieli i kolacji, kiedy dzwonił o 6 rano pytając jakim prawem jeszcze śpię. Kilka razy tłumaczyłem mu, że czasami trzeba się przespać chociaż 6 godzin by bezpiecznie prowadzić auto. Na nic się to jednak zdało bo jak zawsze tłumaczył, jest sezon to jest intensywna jazda potem się wszystko uspokoi. Rozumiałem to bo rzeczywiście jeździłem dla niego rok wcześniej tylko, że pracując u innego przewoźnika.
Nie chcę w żaden sposób oczerniać tego człowieka, nie to jest moim celem. On jest nawet nieświadomy tego jakim jest prostakiem. To co o nim piszę ma pokazać czynniki powstania u mnie nerwicy. Kolejnym przykładem było to jak wróciłem kiedyś z trasy która dała mi nieźle w kość i prawie otarłem się o śmierć z powodu awarii hamulców.
Rankiem ledwo wstałem z łóżka i pojechałem na załadunek. Kiedy mu powiedziałem o wszystkim powiedział mniej więcej tak: Oj myślę, że nic by się nie stało jakbyś zginął w drodze, nie masz żony, dzieci nie płaczą, mała strata.
Odpowiedziałem, że mam rodzinę, rodziców którzy się martwią, na co usłyszałem: Myślę, że gdybyś zginął na drodze Twoi rodzice poczuli by raczej ulgę bo mieliby Cię z głowy.
No cóż wtedy jako że byłem wyczerpany po trudnym poprzednim dniu i kilku godzinach snu nie dotarło do mnie to co ten człowiek do mnie powiedział. Potem dopiero stwierdziłem w myślach „skurwysyn jak mógł coś takiego powiedzieć komukolwiek”.
Innym razem zgadało się coś o moich urodzinach, na co on stwierdził: Zrobiłeś wielką przykrość swoim rodzicom kiedy się urodziłeś zapewniam Cię.
Z politowaniem tylko poszedłem do auta i już mnie nie było. To jednak co mówił wtedy to małe piwo. W aucie miałem nadajnik GPS z lokalizatorem oraz czujnikiem pracy silnika. Nigdy nie robiłem lewizn, nie spuszczałem też nigdy paliwa. Ale ten nadajnik był moim przekleństwem. Kiedy tylko stanąłem na toaletę bądź do sklepu zaraz dzwonił z opieprzem czemu silnik nie pracuje bo przecież trzeba jechać. Bywało tak, że musiałem stać poprawiając towar na pace, wtedy oburzony dzwonił, że są prze ze mnie opóźnienia a rano o 6 załadunek. Tak więc jak chciałem się wysikać stawałem na włączonym silniku udając że stoją w korku lub, że czekam aż posprzątają wypadek.
Tak to trwało i trwało co ogólnie nie wydawało się dla mnie osobiście aż tak stresogenne. Moja psychika zdawała się mieć inne zdanie. Jeszcze rok wcześniej żyłem w toksycznym związku z dziewczyną która wręcz nienawidziła mojej pracy. Wyznała kiedyś, że co to za facet co go ciągle nie ma, że zasługuje na kogoś lepszego. I co ważniejsze nie mam prawa być zły kiedy dzwoni i mnie opieprza bo w końcu ona zostaje sama kiedy ja jadę w trasy......
Zapominała przy tym, że kiedy w weekend jej koleżanki siedziały w domu ja zabierałem ją do kina, na pizzę, kebab itp. Choć nie zarabiałem wtedy wiele nie żałowałem na nic bo ja sam przecież miałem z tego radość. Iść do kina po całym tygodniu pracy to nie lada rozrywka.
Skończyło się na tym, że opuściłem ten związek po tym jak pasmo pretensji i żalów dotyczących mojej osoby było zbyt długie. Ale jeszcze bardziej wkurzało mnie to, że jej „przyjaciel” pochłaniał jej więcej czasu niż ja. Raz tylko widziałem tego gościa i nie wiem co tam między nimi było ale w sumie to już nie moja sprawa.
Do tego wszystkiego dochodzi dość nieciekawa sytuacja w domu. Nie chcę się na ten temat rozpisywać, ale jeśli chodzi o wartości rodzinne to odkąd pamiętam nie było w tej kwestii dobrze.
Problemy z oddychaniem jakie pojawiły się w drodze to nie jedyny problem. Działo się coś jeszcze. Zawsze kiedy słuchałem muzyki w głowie już pisałem słowa recenzji którą potem umieszczałem na swojej stronie. Tym razem docierało do mnie, że....nie wiem co sądzę o danej płycie. Po prostu czułem się wypalony. Jeździłem jak warzywo które wie, że ma dostarczyć towar i dojechać do domu w nadziei że uda mi się przespać choć raz 8 pełnych godzin.
Potem stało się coś jeszcze, nagle wszystko zaczęło mnie irytować, wkurzać do szewskiej pasji, a bluzgałem przy tym jak szewc. Lampka alarmowa zapaliła mi się wtedy kiedy poczułem, że nie dość że rośnie we mnie napięcie nerwowe, to czułem, że ujście znajdę w destrukcji czyli w tym przypadku fizycznej krzywdy komuś bliskiemu. Tego było już za wiele, wiedziałem że takie myśli nie pochodzą ode mnie bo w życiu nikogo bym nie skrzywdził. Tak więc wiedziałem, że potrzebna jest mi pomoc. W głowie tłukło się wiele myśli, strachu i niewiedzy. Mięśnie na klatce piersiowej bolały mnie od zakwasów które powstały od wiecznych nerwowych skurczy. Było tak źle, że dzień przed wizytą u lekarza wymiotowałem a rano obudziłem się z wielkim bólem mięśni podbrzusza.
Rozdygotany poszedłem do lekarza, opowiedziałem mu o objawach. Zbadał mi najpierw płuca i stwierdził, że są czyste jak u niemowlaka. A potem zbadał ciśnienie i spojrzał na mnie przerażony. Jednak potem spokojnie powiedział: Wiem co Ci jest, masz nerwicę i potrzebujesz pomocy psychiatrycznej.
NERWICĘ? Jestem świrem? Zapytałem lecz w odpowiedzi uspokoił mnie że nie, z moim rozumem jest ok tylko mam silne stany nerwowe spowodowane stresem, może fobią. Psychiatra mi pomoże znaleźć źródło tej dolegliwości. Potem dodał, że najważniejsze jest, że zgłosiłem się po pomoc, to bardzo ważne bo wielu ludzi tego nie robi. Ja miałem świadomość, że coś jest nie tak i poszedłem do niego chociaż się panicznie bałem.
Zanim jednak uda mi się skontaktować ze specjalistą przepisał mi Coaxil. Znany pewnie większości lek. Zacząłem go zażywać jednak nim zaczął działać trochę czasu minęło a ja żyłem w gehennie. Nie wiedziałem co się ze mną dzieje. Chciałem by ktoś mnie zamknął w odosobnieniu gdzie mógłbym się tarzać i wrzeszczeć. Na szczęście mam silną samoświadomość i walczyłem z tym jak mogłem postanawiając sobie, że jak najszybciej znajdę pomoc.
I tutaj zaczęły się problemy. Umówić się do psychiatry prywatnie graniczyło z cudem o normalnej wizycie w ramach NFZ mogłem zapomnieć. Tłumaczyłem każdemu doktorkowi i pani doktorek do których dzwoniłem, że chyba nie ma świadomości, że potrzebuję pomocy teraz już a pieniądze nie mają znaczenia bo byłem gotowy wydać na leczenie wszystko co zarobiłem. Za każdym razem słyszałem, że najwcześniej za 2 tygodnie i, że wszystko będzie dobrze.
Tym razem wkurzałem się nie z nerwicy a z tego jak traktuje się człowieka który nie wie co może być dalej. Walczyłem tylko w myślach o to by nie dopuścić nerwicy do przejęcia na de mną kontroli. W pracy akurat była mała przerwa więc zabrałem się za prace ręczne (ogródek, małe remonty)by jak coś zajęło mi czas i odciągało od świadomości tego co się dzieje. Teraz myślę, że czy cokolwiek bym robił czy nie to co tłukło się w mojej głowie nie dawało by mi spokoju tak czy inaczej. W końcu udało mi się umówić do lekarza na termin tygodnia. W tym czasie Coaxil zaczął lekko działać. Skurcze mięśni odpuściły i trochę się uspokoiłem z nadzieją na lepsze jutro.
Nadszedł dzień wizyty u lekarza. Przyjechałem 10 min przed umówioną godziną i wszedłem do prywatnej przychodni, gdzie w wejściu była masa ludzi. Pomyślałem, że przyszli do innego specjalisty więc zapytałem kto z nich jest do tego lekarza co ja. Chóralnie odpowiedzieli wszyscy że do niego. Zaraz zaraz przecież umawiałem się na tą konkretnie godzinę, oni też na tę samą byli umówieni.......Nie mogłem uwierzyć, prze de mną czekało do gabinetu przynajmniej 20 pacjentów a za mną przybyło jeszcze paru. Najpierw postanowiłem, że poczekam chociaż szanse na wizytę spadały z każdą minutą bo jak się okazało lekarz przyjmuje tylko 2 lub 3 godziny a każdy pacjent siedział u niego co najmniej 20 minut. W czasie kiedy czekałem i moja wiara w lekarzy i system leczenia prywatnego słabła, robiłem mały wywiad środowiskowy z ludźmi w poczekalni. Z wielkim oporem powiedziałem, że mam nerwicę. Jak się okazało wszyscy czekający przyszli z tym samym a co jeszcze ciekawsze choć wizyta była na 17:30 niektórzy okupowali ośrodek już od kilku ładnych godzin by być pierwsi przy drzwiach. Poszedłem wtedy do rejestracji i z całkowitą powagą powiedziałem, że czegoś tutaj nie rozumiem. Dzwonię do nich i umawiam się prywatnie do lekarza specjalisty płacąc 200 zł i mając nadzieję, że mając informacje o której godzinie mam przyjść upoważnia mnie to do tego, że przychodzę i po prostu wchodzę bo jestem umówiony i oczywiście płacę. Pani z recepcji popatrzyła na mnie z politowaniem. Tłumaczyła mi, że mnóstwo ludzi potrzebuje pomocy nie tylko ja. Wtedy zapytałem jej czy ma mnie za głupca? Mam świadomość że Ci wszyscy ludzie chcą pomocy, tylko że błąd polega na tym, że to lekarz przyjmuje raz w tygodniu po 2 godziny a nie że ludzi jest za dużo. Jako że jestem człowiekiem zdrowo myślącym nie widzę innej opcji jak płacę – wymagam. W takim systemie to bym poszedł publicznie na jedno by wyszło. Umówiłem się więc przezornie na za tydzień (z czego nie skorzystałem) z dobrą radą by kręcić się tutaj od 14 jeśli mi bardzo zależy.
Wyszedłem załamany ale...z nutą doświadczenia. Nagle dotarło do mnie ilu ludzi na to choruje. Od tamtej pory zacząłem obserwować otoczenie, ludzi z problemami i do dziś widzę coraz większą rzesze ludzi z nerwicą. Niestety większość z nich nie wie że to przypadłość i szukają ucieczki w alkoholu, w przemocy w rodzinie itp.
Jak więc zacząłem z nerwicą walczyć? O pomocy medycznej już nie marzyłem bo to tylko wydanie pieniędzy na próżno skoro sama przychodnia jest stresogenna.
Kiedy Coaxil zaczął działać i po raz pierwszy od tygodni poczułem radość życia, dotarła do mnie przełomowa myśl która do dziś pomaga mi przetrwać najtrudniejsze chwile.
Otóż najpierw uświadomiłem sobie, że proszki nic nie pomogą. Jak pójdę do lekarza przepisze mi następne, jak już te następne przestaną działać to przepisze inne i tak w kółko powodując jeszcze większe zniszczenia w psychice, że wszystko na marne.
Kiedy jednak mój stan po Coaxilu się poprawił do tego stopnia, że znowu byłem człowiekiem sprzed lat uświadomiłem sobie co jest tak naprawdę moim ja a co powoduje nerwy i stres. Ogólnie rzecz biorąc doszedłem do wniosków jakie wysnuł główny bohater filmu „Piękny Umysł” który uświadomił sobie swoją chorobę.
Tak więc wiedziałem już, że jeśli nastąpi nawrót dolegliwości i zacznę się niekontrolowanie oburzać, denerwować, bać, nie pochodzi to ode mnie. Odstawiłem więc Coaxil i czekałem aż nerwica przyjdzie stoczyć ze mną pojedynek.
Tymczasem wróciłem do pracy gdzie już inaczej patrzyłem na to co się dzieje. Każdy dzień przynosił mi wiele odpowiedzi na to dlaczego moja psychika doprowadzona była do takiej sytuacji. Przemierzając Polskę rozmyślałem nad swoim życiem co chwila odkrywając kolejne sytuacje mające na mnie stresogenny wpływ i przyczyniające się do stanu nerwicy.
W tym samym czasie poznałem moją obecną dziewczynę. Od początku wszystko wiedziała a jednak nie opuściła mnie i stała się dla mnie oparciem jakiego potrzebowałem. Teraz wiem, że bez niej nie dałbym rady, za co do końca życia będę jej wdzięczny.
Nerwica oczywiście wróciła kiedy wszelkie pozostałości Coaxilu w organizmie przestały istnieć. Tym razem byłem gotowy na atak. I kiedy zaczęły się pierwsze skurcze cały czas oddzielałem w głowie to co jest moją wolą i to co sprawia, że się denerwuję. Poza tym już wcześniej nabrałem większego dystansu do wielu spraw.
Ujmę to tak, nie było łatwo i nie jest. Dowiedziałem się, że nerwica jest ponoć nie wyleczalna. Tak więc trzeba nauczyć się z nią żyć. Kiedy puszczają nam nerwy nie można bać się głośno mówić na głos, to nie ja to nerwica, muszę się uspokoić bo inaczej będzie jeszcze gorzej. Kiedy kłócicie się z kimś nawet w najbardziej zaciekłej krzyczance uświadamiajcie drugą stronę że macie nerwicę i może to doprowadzić do niekontrolowanego wybuchu agresji. Zawsze trzeba sobie jak mantrę powtarzać, to nie ja to nerwica, dolegliwość z którą muszę sobie poradzić. Ona chce mi zniszczyć moje piękne życie ale nie dam się.
Co jest jeszcze ważniejsze, nie można o nerwicy zapominać. To nie masochizm ale życie w świadomości tego, że jej silne objawy mogą powrócić. Dla przykładu powiem, że moja walka okazała się zwycięska. Ciężka, długa, wykańczająca ale zwycięska. Swoimi własnymi siłami wróciłem do normalnego życia. Udało mi się nawet odzyskać wenę i po pół roku napisać pierwszą recenzję. Rzuciłem też pracę, z powodu przemęczenia. Jeździłem parę dni po 900km i ponad 20 godzin. Z jednej trasy ledwo wróciłem prawie zasypiając za kierownicą choć miałem już okulary do jazdy nocnej które nic nie pomagały. Wiedziałem, że jak tak dalej pójdzie zasnę w końcu na dobre za kierownicą i zabiję może nie tylko siebie ale i innych...
Nie mogłem ryzykować, i położyłem temu gburowi kluczyki na stół.
Po tym maratonie jazdy w domu organizm odreagowywał 2 tygodnie. Dopadła mnie gorączka, mięśnie miałem ponaciągane. To efekt tego, że w samochodzie spędziłem pół roku. W samochodzie się leczyłem kiedy dopadało mnie przeziębienie, w samochodzie cały czas siedziałem. Trudno się dziwić, że później musiało minąć trochę czasu zanim doszedłem do siebie.
Kiedy sytuacja zaczęła się układać pojawiły się problemy w domu z racji mojego stanu bezrobocia. Czułem, że zaczynam gasnąć, że zbliża się depresja. Gdy nagle uświadomiłem sobie, że to nerwica wraca wraz z kolejnym czynnikiem stresogennym jakim są ciągłe wypominki że nie pracuję. Wtedy głośno zaoponowałem, że jeśli dalej tak będzie to mnie wszyscy w domu wykończą. Podziałało a wtedy ja sam zrozumiałem, że walka z nerwicą to nie tylko walka z jej atakami kiedy chce nas wyprowadzić z równowagi i wyniszczyć naszą psychikę. Walka z nerwicą to także unikanie czynników silnie stresogennych. Jeśli nie da się ich wyeliminować, to trzeba tym czynnikom czyli ludziom którzy to powodują ciągle uświadamiać że tak to na nas działa.
Dziś po ponad pół roku od diagnozy żyję w miarę normalnie. Unikam stresów jak mogę ale nie zawsze jest to możliwe. Uprawiam sport (rowerek po 30km dziennie jak jest okazja). Dużo czytam książek. Jest to moja recepta na skutek uboczny nerwicy czyli dziury w pamięci. Dlatego staram się trenować ciało i umysł. Dzięki temu obecnie piszę recenzje płyt tak jak dawniej a nawet bardziej obszerne. Szukam pracy choć nie wiem czy jestem już gotowy ponownie wejść do samochodu i jechać bez ryzyka silnego nawrotu dolegliwości.
Unikam też oglądania często horrorów i thrillerów jak robiłem to kiedyś. Człowiek z nerwicą często bierze wszystko za mocno do siebie. Więc można robić to co kiedyś ale rzadziej choć nie ukrywam, że te gatunki filmów lubię najbardziej. Jak dotąd nie powróciły do mnie tak silne objawy jak w czerwcu. Poza tym znowu uwierzyłem w siebie, szczególnie po przeczytaniu kilku ciekawych książek w których przedstawione były historie ludzi którzy najpierw przeżyli ciężki okres a potem wyszli na prostą. To wspaniała motywacja, że komuś też się udało więc mimo wszystko nie należy się poddawać. Choć o mojej dolegliwości najpierw wiedzieli tyko rodzice i moja dziewczyna, potem opowiedziałem o tym moim dziadkom którzy chyba nie zrozumieli co to jest, oraz bratu i bratowej. Okazało się, że parę osób w moim otoczeniu też na to cierpi, śmiem twierdzić że niektórzy mają silne stany nerwicy i nie są świadomi tego, że to choroba tłumacząc się tym że ciągle ktoś ich denerwuje.
Tekst ten piszę kiedy jestem w stanie bardzo dobrym, nie mam jednak gwarancji, że na przykład za tydzień nie dopadnie mnie znowu stres, nerwy i stany depresyjne.
A jak wiadomo nerwica z depresją jest najgorsza. Kiedy jest ze mną źle, staram się odnaleźć to co sprawia mi radość. Oglądam wtedy zdjęcia które uwielbiam robić (też taka mała pasja) i patrzę jak robiłem je kiedyś. Gram na gitarze a kiedy mi nie idzie słucham moich wcześniejszych nagrań.
W zasadzie jak przy każdej chorobie człowiek dowiaduje się sporo o sobie. Smuci mnie fakt, że nerwica jest niewyleczalna, jednak cieszy że można z nią żyć i radzić sobie. Chociaż żyję z świadomością tej dolegliwości to walka z nią uświadomiła mi to kim jestem. A mianowicie człowiekiem pasji i ideałów, który ma swoje marzenia i chce je zrealizować. I realizuję je jeśli mam możliwość. Cieszę się, że wróciła mi wena i potrafię znowu pisać. A to dzięki książkom.
Nie wiem czy komuś mój tekst pomoże. Jeśli chociaż da promień nadziei będzie to dla mnie ogromna radość. Kiedy napisałem na tym forum o mojej nerwicy po raz pierwszy zasmuciło mnie to, że podobno nie udzielają się tutaj lekarze specjaliści. Dlatego postanowiłem napisać o tym jak ja sam radzę sobie z nerwicą. Mam świadomość, że wielu z was żyje innym trybem życia w innym środowisku. Jednak każdy może znaleźć swój sposób na walkę z tą jakże uprzykrzającą życie dolegliwością.
I co ważne piszę te słowa do ludzi którzy dopiero się dowiedzieli o tym, że mają nerwicę. Wiem że może się to Wam wydawać niemożliwe ale naprawdę można to zwalczać. Szukajcie oparcia w rodzinie, mówcie na głos co wam dolega, co was denerwuje, co się z wami dzieje. I walczcie do końca całym swoim jestestwem. Chociaż może się to wydawać teraz bzdurą to naprawdę potrzeba na to czasu. Ludzki organizm w tej sferze jest specyficznie zbudowany. Nerwica to nie jest niestrawność. Bo tak naprawdę ciężko jest pozbyć się problematycznej dolegliwości której objawy nasilały się przez kilka lat.
Życzę wam wszystkim zdrowia i dużo, dużo spokoju. Każdy może dać sobie radę z tą męczyduszą, trzeba tylko chcieć. Jeśli macie jakieś podobne doświadczenia też chętnie o nich poczytam poniżej.

Marcin