Napady lękowe, nerwica, depresja

Cześć... W sumie nie jestem pewna, czy jestem w dobrym temacie, ale taką mam nadzieję... tak zwana świeża krew na forum :] Za miesiąc mam maturę, dwa tygodnie temu dowiedziałam się, dlaczego nie mogę się uczyć, wyję po nocach, trzęsą mi się ręce, boję się ludzi, nienawidzę siebie, czuję się gorsza i panicznie boję się przyszłości, która zresztą jawi mi się w czarnych barwach... podobno mam nerwicę z komponentami depresyjnymi, jestem na 100mg Fevarinu dziennie... szkoda, że za wcześnie na poprawę... najbardziej się boję, że nie dostanę się na studia i przez to nerwica i depresja się pogłębią, poza tym... no, niby powinnam się cieszyć... chodzi o to, że ciężko wyleczyć coś, nie znając przyczyn. Ja nie miałam trudnego dzieciństwa ani traumatycznych przeżyć, może tylko tyle że od dziecka byłam wyśmiewana z powodu tuszy i wady wymowy, więc po kilku latach zamknęłam się w sobie na tyle, że do tej pory trudno mi nawiązywać kontakty z ludźmi... ale tak poza tym nigdy mi się krzywda nie działa, mam dobre kontakty z rodziną i w ogóle... tylko że mam poczucie że robię wszystko wbrew sobie, taka się czuję rozdarta pomiędzy świadomością, że może faktycznie się do czegoś nie nadaję lub będzie to niepewne i sobie nie poradzę, tym, co mówi mi najbliższa rodzina - całą czwórkę bardzo kocham, podziwiam i szanuję - a swoimi marzeniami - tu chodzi o studia aktorskie, o których marzę od zawsze, ale mieszkam w małym mieście i nie mam szans na przygotowania, zresztą teraz i tak nie miałabym odwagi... I mam poczucie że muszę być przynajmniej równie dobra jak moje rodzeństwo, które świetnie sobie radzi, jedno ma równolegle skończone 2 kierunki studiów i świetną pracę, drugie studiuje prawo za granicą... z jednej strony wiem, że mam tą nerwicę, bo to, co się ze mną dzieje na pewno nie jest normalne, zresztą psychiatra wie co mówi... ale z drugiej strony czuję się winna, poza rodziną i 2 przyjaciółkami wszyscy mi mówią (ci co wiedzą o nerwicy i depresji też) żebym się wzięła w garść, że inni mają gorzej, ze mam wspaniałą rodzinę i nie mam na co narzekać....... i tak myślę że może mają rację, może faktycznie ja głupia egoistka się nad sobą użalam...
Wiem, że to co piszę może jest chaotyczne.... zastanawiam się po prostu, co o tym sądzicie...
Wszystko wydaje mi się beznadziejne, z jednej strony panicznie boję się matury i w ogóle przyszłości a z drugiej czas przecieka mi przez palce, jeśli uda mi się do czegoś zabrać to kompletnie nie mogę się skupić... i pomyśleć że w zeszłym roku o tej porze szykowałam się do olimpiady centralnej i nigdy nie miałam żadnej trói na świadectwie -_-
Patrząc w lustro krzywię się i wzdrygam z obrzydzeniem, męczą mnie moje gafy sprzed kilku lat, co kończy się kolejnym wzdrygnięciem i obrzucaniem siebie samej wyzwiskami... Nie wiem już, co się ze mną dzieje. I boję się, że nigdy się nie wyleczę... :(

posłuchaj zosula wejdz na saszą stronę najdziwniejsze objawy nerwicy ......zcałą pewnością masz nerwicę posłuchaj nerwicę niezawsze się ma od tego ze miało się trudne dzieciństwo jesteś młodą i wrazliwą osobą i dlatego to chorubsko cię dopadło poprostu nieumiesz sie odnaleśc w tej chorobie ja terz tak miałam płakałam trzęsłam się wszyscy terz mi mówili weś się w garść ini mają gorzej ale oni niewiedzą jaki człowiek jest bezradny jak juz zapadnie na to chorubsko niepodawaj się wszystko będzie dobrze

zosiula każdego dnia mogą być inne objawy ja jednego fnia przenoszę góry a drugiego tak jak dziś padam na pysk boli mnie wszystko i źle mi z tym

ania napisal(a):

jaga 32 jak ja cie doskonale rozumiem kochana!!!! moja sytuacja identyczna!!! z tym ze jeszcze w malzenstwie rozpoczełam psychoterapie i wyszlo szydło z worka !!!! przyczyna mojej nerwicy jest min. maz!!!!!! wrocily leki, ataki i kiedy zrozumialam o co chodzi w moim małzenstwie maz znalazł sobie zdrowa pania!!!! przepłaciłam to zdrowiem, ale teraz wiem ze umie zyc bez niego, a i nerwica sie kiedys skonczy, a jest naprawde ciezko, bo mam synka 5 letniego, kochana zapisz sie na psychoterapie , warto!!!! pozdrawiam!!! pisz co u ciebie!!!

Witajcie :))
nie wiem od czego zacząć ,,,
ostatnie dwa lata , może trzy to był koszmar dla mnie mam 41 lat niby duzo a niemoge sobie poradzic życiem,,,,przez te trzy lata duzo sie wydażyło w moim żciu .Smierć mamy , rozwód choroby itp nie mam dzici i po licznych opreacjach juz nie będę mogla mieć. Niewieem sama co mi jest .
w lutym zacząl się koszmar po wysciu ze szpitala zaczełam tracić równowage do teg dochodziły bóle głowy mdłosci zawroty głowy i trzesienie od środka.chodziłam po lekarzach robiłam tomograf glowy róze badanie , brałam rózne leki na błednik i nic a macu poszłam do szpitala na otolaryngologiczny leżałam tydzien czasu dostawałam dużo kroplówek i owszem utrata równowagi i mdłosci troche mineły wykluczyli błednik , był u mnie neurolog i stwierdził że zesy z glowa ok a mam ,,zawroty głowy zaburzenia rownowagii zaburzenia lękowo -depresyjne zaproponowano mi konsultacje z psychiatra i przeniesli mnie z oddziału na oddział psychiatryczny , leząlam tam dwa tygodnie , dostalam kule przez pierszy tydzien byłam mało aktywna nie dostawałam zadnych lekow na depresje tylko na zawroty . Jestem osoba towarzyska i załatwilam karty , w drugim tygodniu pobytu zaczełam po obiedzie grac w karty troche sie usmiechac i moj lekarz prowadzacy P. dok Dobrzynski stwierdzil ze udaje , ze w dzien sie slaniam na nogach a wieczorem prowdze zycie towarzyskie,,,,,,,wypisal mnie ze szpitala z karta informacyna,,,,,przetocze fragment ze TEATRALNIE DRAMOTYZUJEe nie przejmowałam do wiadomosci faktu swej ucieczki w chorobe w celu OSIAGNIECIA KORZYSCI WTÓRNYCH . OD PIATKU JESTEM W DOMU A BOJE SIE WSZYSTKIEGO CHODZIC , TRZESE SIE NIE MOGE ODDYCHAC
POZDRAWIAM :))

witajcie
ja sie lecze od lutego byłam u roznych lekarzy zaczelo se od braku równowagi i zawrotów głowy . lezałam na otolaryngologiii wykluczyli błednik , miałam tez konsultacje z neurologiem i psychiatrą okazuje sie że mam zaburzenia lękowe z somatyzacja
boje sie z domu wyjsc nogi mam sztywne jak bym miała szczudła ,,,,,,,najlepiej bym z domu nie wychodziła
pozdrawiam serdecznie
VIOLKA

kochana szybciutko na terapie!!!!!! i wszystko okaze sie prostsze...duzo przezyłas i oni ci tam pomoga!!! pozdrawiam i pisz co u ciebie:)

wiatam

to moj 1 post,ale chciala bym porady.
zacze od poczatku:
mam 22lata,zaczelo sie od tego ze zawsze musialam miec przy sobie wode,niemusialam jej pic,ale gdy niewzielam jej z domu to zawsze byl problem.Potem strach przed autobusami,tramwajami.Teraz strach przed wyjsciem z domu,jak mam atak to sie dusze trzese nie moge oddychac,robi mi sie slabo.Doszlo do tego stopnia ze sama nie wyjde z domu,bo boje sie ze znowu to sie stanie
Wlasnie wrocilam od lekarza i powiedzial ze mam napady lekowe...
Czy ktos z was to mial?? jak sobie z tym radzic?co robic?

Tutaj na forum masz temat nerwica bądź metoda 1000 kroków.
Znajdziesz tam wszelkie potrzebne informacje.
Porozmawiasz z osobami ,które przechodza to co ty ...no i sądze,że znajdziesz wiele cennych wskazówek jak sobie z tym radzić.
Zapraszam do wyżej podanych tematów:)

Witam dziewczyny jestem tu nowa ale mam ważne pytanie czy jest tu ktoś kto zażywa paroksetyne w ciąży? Jestem po leczeniu i terapii leki odstawilam narazie czuje się świetnie choć zawsze z tyłu głowy jest myśl czy już lęki nie wrócą. Jestem mamą 7 letniego syna planuje druga ciąże i boję się że lęki i depresja wróca lekarz mówi że zawsze można wrócić do leków. Już na samą myśl się denerwuje

Boże, pamiętam mój ostatni atak. Byłam przekonana, że zaraz umrę, zaczęłam się dusić - złapałam psa, zamówiłam taksówkę, praktycznie wybiegłam z domu. Mój facet się zdziwił, jak zobaczył mnie w progu xD. Na szczęście od tego czasu terapia naprawdę mi pomogła i potrafię uciszyć atak paniki. Na początku nie było łatwo. Ale terapeutka z Psychologgii pomogła mi poradzić sobie z trwałą bezsennością i histerią. Co do leków - nie, raczej mówię im "Nie".