Nie mogę sobię z tym poradzić

Witam. Kilka miesięcy temu zdiagnozowani u mojego taty wirusa HCV, który ponoć jest już ok 20 lat. Szereg przeprowadzonych badań krwi, USG, moczu pokazywał, że wszystko jest ok. Lekko podwyższone próby wątrobowe. Tatę wysłano na biopsję, która wykazała poważne przewlekłe zapalenie, które doprowadziło do marskości. W sierpniu tata idzie na wizytę u psychiatry i ma rozpocząć leczenie. Wiem,że leczenie przez marskość jest utrudnione. Niestety, ja widzę najgorsze. Zamiast mieć nadzieję i być pewną, że tacie uda się przezwyciężyć chorobę, to ja widzę najgorsze - posuwającą się marskość, problemy i śmierć. Wiem, że tata zaczął stosować ścisłą dietę, dostaje zioła wspomagające działanie wątroby i hamujące/spowalniające marskość, będzie niedługo leczony w kierunku zahamowania wirusa hcv lub jego całkowitego usunięcia lub uśpienia, leczenie to też będzie miało wpływ na postęp marskości. Wiem, że marskość nie jest bardzo zaawansowana, tzn. jest wyrównana, wątroba pracuje na tyle, że nie ma żadnych problemów z ogólnym działaniem organizmu. Niestety, choroba postępuje, nie wiem jak szybko. Bardzo kocham swoich rodziców i ta choroba mnie dobiła. Wiem, że powinnam być silna. Od 3 dni prawie cały czas płaczę, gdy myślę o tacie. Cały dzień myślę o tej chorobie, rokowaniach itp. Cały czas obawiam się najgorszego. Nie potrafię myśli skupić na czym innym, mało jem. Proszę, powiedzcie, jak próbować się pogodzić z chorobą, oswoić, zaakceptować, przestać traktować tego jako wyrok? Jakie znacie na to sposoby?