Nie wiem czy to nerwica czy coś innego, pomoże ktoś?

Mój problem zaczął się jakieś 19 lat temu kiedy miałem ok 5 lat i wydaję mi się trwa on do dziś. Zaczęło się od lęku przed snem, panicznego lęku który trzymał paraliżując dziecko do momentu wyczerpania, w końcu sen dawał ukojenie i dzień budził do normalnego życia. W domu z tego powodu wrzeszczano na mnie a po jakimś czasie przy kolejnej nocy pytano czego się głupi boisz na co ja balem się odpowiedzieć prawdę mówiąc że nie wiem. Mówiono mi że jestem głupi do tego stopnia że w końcu w to uwierzyłem i zamknąłem się na cały świat na rówieśników którzy później przez to uważali mnie za głupka i jak to dzieci wyśmiewały aż do momentu kiedy całkiem się odciąłem od ich otoczenia. Na co rodzice pomyśleli że się boje wszystkiego i na prawdę jestem głupi, co na pewno miało olbrzymi wpływ na psychikę dziecka. Trudno mi powiedzieć jak długo trwała ta sytuacja do tego momentu kiedy w końcu dokuczała domownikom do tego stopnia ze ojciec zabrał mnie do poradni psychologicznej. Tam pytany przez panią psycholog którą pamiętam jak by to było dziś, czego się boje , w obecności ojca nie odpowiedziałem gdyż balem się ze usłyszę znowu że jestem głupi, więc znowu powiedziałem że nie wiem i pani chciała mnie skierować do psychiatry, a ja kilku latek aż struchlałem. Ale ojciec nie wiedzieć czemu mnie nie zaprowadził do psychiatry. Sytuacja trwała nie wiem jak dlugo z pewnoscia kilka lat, nic się u mnie nie zmieniało, przyszła szkoła gdzie musiałem uczęszczać z rówieśnikami... Wiadomo jaki mnie w tym przypadku wśród nich czekał los pomińmy to wiec. Dalej pamiętam jak w 5-tej podstawówki postanowiłem coś zmienić i ostro się sam wziąłem za robotę. Później było już nieco lepiej, w gimnazjum miałem nawet dwóch kolegów a i tez sadze przez to ze zmieleniem swoje nastawienie i z panicznie nieśmiałego starałem się być ,,normalny" i by być bardziej smialy i sznowany zaczalem siegac po alkohol... Został mi tylko strach przed reakcją ludzi kiedy byłem trzeżwy na to co zrobię co powiem,z resztą objawia się to do dziś ale jeszcze chwile o tym co dalej było. szkoła średnia przeszła już znacznie lepiej moje starania przyniosły efekty i miałem cala masę znajomych koleżanek,dziewczynę i ciągłe huśtawki nastrojów. Lecz fakt bycia w jakiś sposób akceptowanym momentalnie się odzwierciedliło w nauce której wcześniej poziom pozwalał mi ledwie na przejście do następnej klasy a teraz, Tzn w średniej szkole byłem wielokrotnie wyróżniany i pozdawałem bardzo przyzwoicie.O niektórych rzeczach udało mi się zapomnieć. Sądze że moje dzisiejsze problemy mają swoje ziarno w przeszłości i wiem że się nie mylę ale sam nie potrafię sobie poukładać wszystkiego. Jestem człowiekiem spokojnym, na ogół typem schowanym w sobie mającym problem z przebywaniem w grupie,uczuciem niższości, paraliżem sennym,obawą przed wyrażeniem swojego zdania i krytyką. Nie chce by ktoś tu pomyślał że jestem głupi, dla jasności dodam, już bez cyfr, iż mam wysokie IQ. Ostatnio straciłem prace. Kryzys, a może nie umiałem walczyć o nią. zostałem z małym kredytem ( jak pracowałem wziąłem na auto) który jest teraz nie do spłacenia dla mnie, a o którym nikt nie wie i dowiedzieć się nie może, gdyż moja siostra popadła w ogromne tarapaty swoją rozciągłością oblewające całą rodzinę i czyszczące wszystkich mi bliskich z pieniędzy szybciej niż odplamiacz czyści z plam... Ja ze swymi małymi ogromnymi długami zostałem sam. Wysłałem kilka CV, byłem na rozmowie kwalifikacyjnej i od tamtej pory nie wiem dlaczego, boję się wyjść i zapytać o pracę. Boję się odrzucenia które mnie prześladowało przez całe życie które jest dziś częścią naszego rynku pracy i mam tego świadomość ale ona nie pomaga. Nie chce sięgać poalkohol choć i tak uważam że za często to robię. Nie mogę spać, nie chce mi się jeść, zamykam się na otoczenie na powrót mimo że nigdy nie byłem typem duszą towarzystwa,a może byłem tylko już nie pamiętam bo byłem zbyt małym chłopcem. Mam narzeczoną z którą ostatnio się bardzo kłócę gdyż jestem nerwowy i zastanawiam się czy jej w życiu nie będę krzywdził bo ja kocham i boje się tego i tego bym nie chciał nigdy robić. Z drugiej strony nacierają sygnały o nie spłaconych ratach kredytu. Szczerze to sam nie wiem co mam myśleć a jak się zastanawiam co robić to o mało szału nie dostanę gdyż wyjścia nie widzę. Nie wiem jak mogę sobie pomóc... może jest tu ktoś bardziej doświadczony...