Problem z samym sobą

Cześć.Piszę,bo potrzebuję porady.Od jakiegoś czasu zaczynam naprawdę uświadamiać sobie,że mam problem z samą sobą.Mam zaledwie kilkanaście lat ,chodzę do gimnazjum , a czuję się tak zmęczona psychicznie, po prostu nie daje rady czasami.Zawsze byłam byłam dość nerwową osobą.Wrażliwą w sumie też.Do tego jestem taka,że bardzo mi na wszystkim zależy.Zaburzenia mojego nastroju występują najczęściej gdy chodzę do szkoły.W mojej klasie jest mało dziewczyn i mimo prób nie umiem się z nimi zakumplować.Ale to raczej dla tego,że one nie akceptują mnie taką jaka jestem,często słyszałam,że jestem nudna, inna więc głupia,przymulona, niewystarczająco ładna czy inteligentna.Nie wiem ,kiedy w to zaczęłam wierzyć.No i zwykle przyłapuje się na tym,że mówi do siebie,że jestem nikim,że jestem po prostu kretynką, zerem.Wiem, nie powinnam.;) Mam już takie niskie poczucie własnej wartości.Samoocenę chciałam sobie poprawić myślą,że np. mam bardzo dobre oceny w szkole,ale czuję się jeszcze gorzej jeśli z czymś łatwym nie mogę sobie poradzić.Ostatnio coraz często odczuwam taką przykrość, żal , nie umiem sobie z tym poradzić.Do tego dochodzi jeszcze brak koncentracji no i to osłabienie.Czasem na lekcjach czuję się taka otępiała no i np.nie mogę skupic sie na zadaniu wiec tylko je przepisuje.Jak już wspominałam jestem strasznie nerwowa wiec czasem tak bardzo się denerwuję,gdy coś mi nie wychodzi no i popełniam najprostsze,podstawowe błędy , a pożniej czuję się tak idiotycznie.A jak przcyhodzi nowy dzień to rano jestem po prostu bezsilna i odczuwam czasem taki ogromny lęk,że muszę zwymiotować to co zjadłam przed pójściem do szkoły.Czy to na pewno depresja czy może też jakaś nerwica , moze jakaś fobia szkolna? Muszę dodać,że jeśli np. mam dużo wolnych dni od szkoły ,np powiedzmy święta to przez ten czas potrafię cieszyć się zyciem i wgl jestem całkiem inną osobą, taką wesołą i otwartą, jednak gdzieś we mnie pozostaje jeszcze ta niska samoocena,lęk przed czymś nowym, nieakceptowanie w pełni siebie itd.Wiem, powinnam zmienić szkołę ,ale z osobami z gimnazjum znam się od dawna i nawet jak odejdę to pewnie się z nimi kiedyś spotkam i co wtedy odpowiem na pytanie"Czemu zminiłaś szkołe" ? Do tego został już mi tylko rok.Jednak strasznie boję się jeszcze przez rok tak żyć , to mnie wyniszczy wewnętrznie.Miewałam mysli samobójcze,ale ja nie mogę się zabić, muszę żyć mimo wszystko. tylko jak będąc tak wyczerpaną? Myślę,że dla własnego dobra powinnam porozmawiac z jakims psychologiem albo raczej psychiatrą, na dobre by mi to wyszło.Ale wstyd mi też wgl aktualnie jestem w takim w stanie,że trudno znalezc mi jakies sensowne rozwiązanie.Sory za to ze moze nie do końca sensownie i poprawnie piszę,ale ja po prostu nie mam sił.Może znajdzie się jednak ktoś ,kto to przeczyta i napisze cokolwiek, pomogłoby mi to może...