Zasady udzielania pierwszej pomocy
napisał/a:
ratownik_0395
2013-01-29 15:26
Pierwsza pomoc w przypadku ran klatki piersiowej i brzucha
Rany klatki piersiowej mogą dotyczyć tylko ściany klatki piersiowej lub drążyć w głąb (do jamy opłucnej albo nadbrzusza) i powodować obrażenia wewnętrzne. Następstwem rany drążącej klatki piersiowej może być wtargnięcie - przez powstały otwór w ścianie klatki piersiowej - powietrza do jamy opłucnowej.
Odma opłucnowa to obecność powietrza lub gazu w jamie opłucnowej.
W jamie opłucnowej panuje ujemne ciśnienie. Powietrze atmosferyczne, wnikając przez ranę, dąży do wyrównania ciśnień między środowiskiem zewnętrznym a wewnętrznym. Przestrzeń jamy opłucnej poszerza się, a płuco zapada. Prowadzi to do zaburzeń w oddychaniu rannego. Poszkodowany skarży się na ból w klatce piersiowej, duszność, utrudnione i bolesne oddychanie. Następnie mogą wystąpić objawy wstrząsu i utrata przytomności. Szczególnym rodzajem odmy jest odma opłucnowa zastawkowa. Ze względu na mechanizm zastawkowy przy każdym wdechu odma nasila się (powietrze dostaje się do jamy opłucnowej, ale się z niej nie wydostaje). Jest to stan bezpośredniego zagrożenia życia. Poszkodowany wymaga natychmiastowej pomocy specjalistycznej.
Udzielają pierwszej pomocy w przypadku rany drążącej klatki piersiowej, należy:
1. Ocenić sytuację i bezpieczeństwo.
2. Ocenić stan ogólny poszkodowanego (przytomność, oddychanie)
3. Wezwać pomoc specjalistyczną
4. Ułożyć poszkodowanego w siedzącej lub półsiedzącej pozycji z mocnym podparciem.
5. Odsłonić uszkodzoną okolicę.
6. Opatrzyć ranę klatki piersiowej jałowym opatrunkiem.
7. Położyć na opatrunku folię plastikową.
8. Przykleić folię do skóry poszkodowanego
9. Przybandażować opatrunek z uciskiem
10. Zapewnić dalszą opiekę
Rany brzucha podobnie jak rany klatki piersiowej, mogą dotyczyć tylko ściany brzucha lub drążyć w głąb i powodować obrażenia narządów wewnętrznych (jelit, wątroby, śledziony, nerek). Drążącym ranom brzucha mogą towarzyszyć masywne krwawienia zewnętrzne lub wewnętrzne oraz wydostanie się na zewnątrz zawartośći jamy brzusznej.
Udzielając pierwszej pomocy w przypadku rany drążącej brzucha - po ocenie sytuacji, bezpieczeństwa i stanu ogólnego poszkodowanego należy:
1. Wezwać pomoc specjalistyczną
2. Ułożyć poszkodowanego na plecach z kończynami dolnymi zgiętymi w stawach biodrowych i kolanowych (taka pozycja znosi napięcie mięśni brzucha, przez co zmniejsza się ból)
3. Odsłonić uszkodzoną okolicę (rozpiąć pasek, koszulę, opuścić spodnie)
4. Zaopatrzyć ranę brzuch dużym, jałowym opatrunkiem (gdy ranie towarzyszy odsłonięcie lub wypadnięcie wnętrzności, np. fragmentu jelita, należy okryć jałową gazą - może być zmoczona w roztworze soli fizjologicznej, co zapobiega wysychaniu odłosniętychc wnętrznośi - następnie na wilgotną warstwę opatrunku połżyć folię plastikową, a tak wykonany opatrunek pokryć kolejną warstwą suchej, jałowej gazy i z delikatnym uciskiem przybandażować)
5. Zapewnić dalszą opiekę.
PAMIĘTAJ !
- nigdy nie wolno wpychać wypadniętych wnętrzności
- nie wolno usuwać ciała obcego tkwiącego w ranie
- podawać poszkodowanemu niczego do picia i jedzenia
Kolejny temat: Pierwsza pomoc przy krwotokach.
Rany klatki piersiowej mogą dotyczyć tylko ściany klatki piersiowej lub drążyć w głąb (do jamy opłucnej albo nadbrzusza) i powodować obrażenia wewnętrzne. Następstwem rany drążącej klatki piersiowej może być wtargnięcie - przez powstały otwór w ścianie klatki piersiowej - powietrza do jamy opłucnowej.
Odma opłucnowa to obecność powietrza lub gazu w jamie opłucnowej.
W jamie opłucnowej panuje ujemne ciśnienie. Powietrze atmosferyczne, wnikając przez ranę, dąży do wyrównania ciśnień między środowiskiem zewnętrznym a wewnętrznym. Przestrzeń jamy opłucnej poszerza się, a płuco zapada. Prowadzi to do zaburzeń w oddychaniu rannego. Poszkodowany skarży się na ból w klatce piersiowej, duszność, utrudnione i bolesne oddychanie. Następnie mogą wystąpić objawy wstrząsu i utrata przytomności. Szczególnym rodzajem odmy jest odma opłucnowa zastawkowa. Ze względu na mechanizm zastawkowy przy każdym wdechu odma nasila się (powietrze dostaje się do jamy opłucnowej, ale się z niej nie wydostaje). Jest to stan bezpośredniego zagrożenia życia. Poszkodowany wymaga natychmiastowej pomocy specjalistycznej.
Udzielają pierwszej pomocy w przypadku rany drążącej klatki piersiowej, należy:
1. Ocenić sytuację i bezpieczeństwo.
2. Ocenić stan ogólny poszkodowanego (przytomność, oddychanie)
3. Wezwać pomoc specjalistyczną
4. Ułożyć poszkodowanego w siedzącej lub półsiedzącej pozycji z mocnym podparciem.
5. Odsłonić uszkodzoną okolicę.
6. Opatrzyć ranę klatki piersiowej jałowym opatrunkiem.
7. Położyć na opatrunku folię plastikową.
8. Przykleić folię do skóry poszkodowanego
9. Przybandażować opatrunek z uciskiem
10. Zapewnić dalszą opiekę
Rany brzucha podobnie jak rany klatki piersiowej, mogą dotyczyć tylko ściany brzucha lub drążyć w głąb i powodować obrażenia narządów wewnętrznych (jelit, wątroby, śledziony, nerek). Drążącym ranom brzucha mogą towarzyszyć masywne krwawienia zewnętrzne lub wewnętrzne oraz wydostanie się na zewnątrz zawartośći jamy brzusznej.
Udzielając pierwszej pomocy w przypadku rany drążącej brzucha - po ocenie sytuacji, bezpieczeństwa i stanu ogólnego poszkodowanego należy:
1. Wezwać pomoc specjalistyczną
2. Ułożyć poszkodowanego na plecach z kończynami dolnymi zgiętymi w stawach biodrowych i kolanowych (taka pozycja znosi napięcie mięśni brzucha, przez co zmniejsza się ból)
3. Odsłonić uszkodzoną okolicę (rozpiąć pasek, koszulę, opuścić spodnie)
4. Zaopatrzyć ranę brzuch dużym, jałowym opatrunkiem (gdy ranie towarzyszy odsłonięcie lub wypadnięcie wnętrzności, np. fragmentu jelita, należy okryć jałową gazą - może być zmoczona w roztworze soli fizjologicznej, co zapobiega wysychaniu odłosniętychc wnętrznośi - następnie na wilgotną warstwę opatrunku połżyć folię plastikową, a tak wykonany opatrunek pokryć kolejną warstwą suchej, jałowej gazy i z delikatnym uciskiem przybandażować)
5. Zapewnić dalszą opiekę.
PAMIĘTAJ !
- nigdy nie wolno wpychać wypadniętych wnętrzności
- nie wolno usuwać ciała obcego tkwiącego w ranie
- podawać poszkodowanemu niczego do picia i jedzenia
Kolejny temat: Pierwsza pomoc przy krwotokach.
napisał/a:
ratownik_0395
2013-02-06 16:25
Pierwsza pomoc przy krwotokach
Obrażeniom różnych okolic ciała często towarzyszą krwawienia zewnętrzne lub wewnętrzne. Krwawienia zewnętrzne są łatwe do rozpoznania. Krwotok z dużych naczyń - tętnica szyjna, udowa, ramienna - może spowodować wykrwawienie, zatrzymanie krążenia i śmierć poszkodowanego w ciągu kilku minut. Ocena ilości utraconej krwi na miejscu nagłego zdarzenia i wywołanego tym zagrożeniem jest bardzo trudna. Nagła utrata powyżej 0,5 litra krwi jest niebezpieczna dla dorosłego poszkodowanego, ale powolny ubytek ok. 1 litra krwi u osoby dorosłej nie stanowi bezpośredniego zagrożenia życia. Utrzymujące się przez kilka godzin krwawienie, w wyniku którego ranny utraci ok. 40% krwi, może spowodować śmierć poszkodowanego.
Krwawienia wewnętrzne są trudne do rozpoznania. Ocena ilości utraconej krwi na miejscu zdarzenia jest niemożliwa. Dlatego w ocenie stanu ogólnego poszkodowanego dużej wagi nabierają zebrane - od poszkodowanego, świadków zdarzenia - informacje o okolicznościach urazy. Bardzo niebezpieczne - prowadzące do znacznej utraty krwi - są zamknięte urazy brzucha (rozerwanie wątroby, śledziony, nerek, dużych naczyń) oraz złamania i zmiażdżenia kończyn.
Przy urazach kostnych utrata krwi może wynosić:
- klatka piersiowa i brzuch: 2 litry
- ściana klatki piersiowej: 1-2 litrów
- kręgosłup lędźwiowy: - 0,5-2 litrów
- miednica - 0,5-5 litrów
- trzon kości udowej - 0,5-2,5 litrów
- trzon kości piszczelowej - 0,5-1,5 litra
- trzon kości ramieniowej - 0,5-1,5 litra
Ogólne zasady postępowania w przypadku krwawienia zewnętrznego
Udzielając pierwszej pomocy w przypadku krwawienia zewnętrznego należy:
1. Ocenić sytuację
2. Zapewnić bezpieczeństwo sobie i poszkodowanemu
3. Ocenić stan ogólny poszkodowanego
4. Wezwać pomoc specjalistyczną
5. Ułożyć poszkodowanego w odpowiedniej pozycji
6. Odsłonić uszkodzoną okolicę
7. Wstępnie zatamować krwawienie przez:
- uniesienie uszkodzonej kończyny ponad poziom serca
- bezpośredni ucisk na ranę płasko ułożonymi palcami lub dłonią, poprzez jałowy opatrunek (jeśli nie dysponujemy opatrunkiem, a poszkodowana osoba jest przytomna, powinna własnoręcznie ucisnąć źródło krwawienia)
- uciśnięcie tętnicy ramiennej w krwotokach z kończyny górnej, uciśnięcie tętnicy udowej przy krwotokach z kończyny dolnej
- wykonanie zagięcia w stawach: biodrowym, kolanowym, łokciowym,
8. Wykonać opatrunek uciskowy*
9. Unieruchomić, unieść kończynę ponad poziom serca (działanie przeciwbólowe, przeciwobrzękowe, przeciwwstrząsowe, powoduje zmniejszenie krwawienia)
10. Zapewnić poszkodowanemu dalszą pomoc.
*Opatrunek uciskowy - składa się z warstwy bezpośrednio pokrywającej ranę (jałowy materiał opatrunkowy) oraz z warstwy uciskowej (gruba warstwa materiału opatrunkowego, zwiniętej gazy, bandaża lub improwizowanej warstwy materiału uciskowego - w kształcie poduszki) i umocowania (bandaż, chusta trójkątna - podtrzymująca z uciskiem poprzednie warstwy). Warstwa uciskowa musi być odpowiednio duża (obejmująca miejsce krwawiące i okolicę), a umocowanie wykonane z właściwym uciskiem. Gdy opatrunek uciskowy przekrwawi, nie należy go zdejmować, tylko nałożyć następną warstwę materiału opatrunkowego i z uciskiem go przymocować.
Ogólne zasady postępowania w przypadku krwawienia wewnętrznego
Krwawienie wewnętrzne jest najczęściej następstwem ciężkiego urazu (wypadek drogowy, pobicie, upadek z wysokości), ale może także wystąpić samoistnie (np. krwawienie z owrzodzeń żołądka). Objawy, które mogą sugerować krwawienie wewnętrzne, to między innymi:
- wstrząs
- utrata przytomności
- wymioty treścią krwistą lub wyglądzie fusów od kawy
- krwiomocz
- krwioplucie
- obrzęk, zwiększona ciepłota kończyn
Udzielając pierwszej pomocy w przypadku krwawienia wewnętrznego należy:
1. Ocenić sytuację
2. Ocenić bezpieczeństwo
3. Ocenić stan ogólny poszkodowanego
4. Wezwać pomoc specjalistyczną
5. Ułożyć poszkodowanego w pozycji przeciwwstrząsowej
6. Zapewnić poszkodowanemu dalszą opiekę
Pierwsza pomoc w przypadku amputacji urazowych
Do amputacji urazowych najczęściej dochodzi w następstwie wypadków komunikacyjnych oraz wypadków przy pracy (budownictwo, rolnictwo, przemysł). Amputacje urazowe w następstwie wypadków komunikacyjnych przeważnie dotyczą kończyn dolnych, natomiast amputacje urazowe w następstwie wypadków przy pracy - kończyn górnych.
Zazwyczaj do amputacji urazowych dochodzi na skutek urazów miażdżonych. W tych przypadkach naczynia krwionośne ulegają zgnieceniu i nie występuje gwałtowne, tryskające krwawienie zewnętrzne. W celu zatamowania krwawienia i zaopatrzenia rany należy wykonać opatrunek uciskowy, który w razie potrzeby można wzmocnić dodatkowymi opaskami elastycznymi. Kikut kończyny trzeba ułoży powyżej poziomu serca poszkodowanego.
Pierwsza pomoc w przypadku krwawienia z nosa
Krwawienie z nosa może być następstwem: urazu mechanicznego, dłubania w nosie, kichania, chorób (grypa, nadciśnienie). Niekiedy staje się niebezpieczne wskutek utraty znacznej ilości krwi lub zakrztuszenia krwią spływającą do jamy ustnej i gardła ofiary. Gdy krwawienie z nosa jest następstwem urazu głowy, należy sprawdzić kolor wyciekającego płynu. Jasny, wodnisty płyn świadczy o złamaniu podstawy czaszki ofiary urazy, a płyn wypływające z nosa to płyn mózgowo-rdzeniowy. Szczelne zatkanie wycieku powoduje groźne dla życia poszkodowanego powikłanie w postaci obrzęku mózgu, który może doprowadzić do śmierci rannego. Nie wolno stosować żadnego ucisku nosa. Wezwać pomoc. Przykryć nos jałowym opatrunkiem, aby umożliwić swobodny wypływ krwi i płynu mózgowo-rdzeniowego.
Udzielając pierwszej pomocy w przypadku krwawienia z nosa:
1. Posadź poszkodowanego z głową pochyloną ku klatce piersiowej
2. Ściśnij skrzydełka nosa poszkodowanego (tuż poniżej części kostnej) lub zadbaj aby poszkodowany sam wykonał tę czynność
3. Wydaj polecenie, by poszkodowany oddychał ustami.
4. Powstrzymaj chorego od mówienia, kaszlu, połykania i pociągania nosem.
5. Zakończ uciskanie nosa, jeśli po mniej więcej 10 minutach krwawienie ustanie.
6. Po zatrzymaniu krwawienia wytrzyj okolice nosa i ust poszkodowanego
7. Zapewnij dalszą pomoc poszkodowanemu
8. Jeśli krwawienie utrzymuje się dłużej niż 10 minut, wezwij pomoc i zastosuj ucisk na dalsze 10 minut lu do przyjazdu służb ratunkowych.
Kolejny temat: Urazy głowy.
Obrażeniom różnych okolic ciała często towarzyszą krwawienia zewnętrzne lub wewnętrzne. Krwawienia zewnętrzne są łatwe do rozpoznania. Krwotok z dużych naczyń - tętnica szyjna, udowa, ramienna - może spowodować wykrwawienie, zatrzymanie krążenia i śmierć poszkodowanego w ciągu kilku minut. Ocena ilości utraconej krwi na miejscu nagłego zdarzenia i wywołanego tym zagrożeniem jest bardzo trudna. Nagła utrata powyżej 0,5 litra krwi jest niebezpieczna dla dorosłego poszkodowanego, ale powolny ubytek ok. 1 litra krwi u osoby dorosłej nie stanowi bezpośredniego zagrożenia życia. Utrzymujące się przez kilka godzin krwawienie, w wyniku którego ranny utraci ok. 40% krwi, może spowodować śmierć poszkodowanego.
Krwawienia wewnętrzne są trudne do rozpoznania. Ocena ilości utraconej krwi na miejscu zdarzenia jest niemożliwa. Dlatego w ocenie stanu ogólnego poszkodowanego dużej wagi nabierają zebrane - od poszkodowanego, świadków zdarzenia - informacje o okolicznościach urazy. Bardzo niebezpieczne - prowadzące do znacznej utraty krwi - są zamknięte urazy brzucha (rozerwanie wątroby, śledziony, nerek, dużych naczyń) oraz złamania i zmiażdżenia kończyn.
Przy urazach kostnych utrata krwi może wynosić:
- klatka piersiowa i brzuch: 2 litry
- ściana klatki piersiowej: 1-2 litrów
- kręgosłup lędźwiowy: - 0,5-2 litrów
- miednica - 0,5-5 litrów
- trzon kości udowej - 0,5-2,5 litrów
- trzon kości piszczelowej - 0,5-1,5 litra
- trzon kości ramieniowej - 0,5-1,5 litra
Ogólne zasady postępowania w przypadku krwawienia zewnętrznego
Udzielając pierwszej pomocy w przypadku krwawienia zewnętrznego należy:
1. Ocenić sytuację
2. Zapewnić bezpieczeństwo sobie i poszkodowanemu
3. Ocenić stan ogólny poszkodowanego
4. Wezwać pomoc specjalistyczną
5. Ułożyć poszkodowanego w odpowiedniej pozycji
6. Odsłonić uszkodzoną okolicę
7. Wstępnie zatamować krwawienie przez:
- uniesienie uszkodzonej kończyny ponad poziom serca
- bezpośredni ucisk na ranę płasko ułożonymi palcami lub dłonią, poprzez jałowy opatrunek (jeśli nie dysponujemy opatrunkiem, a poszkodowana osoba jest przytomna, powinna własnoręcznie ucisnąć źródło krwawienia)
- uciśnięcie tętnicy ramiennej w krwotokach z kończyny górnej, uciśnięcie tętnicy udowej przy krwotokach z kończyny dolnej
- wykonanie zagięcia w stawach: biodrowym, kolanowym, łokciowym,
8. Wykonać opatrunek uciskowy*
9. Unieruchomić, unieść kończynę ponad poziom serca (działanie przeciwbólowe, przeciwobrzękowe, przeciwwstrząsowe, powoduje zmniejszenie krwawienia)
10. Zapewnić poszkodowanemu dalszą pomoc.
*Opatrunek uciskowy - składa się z warstwy bezpośrednio pokrywającej ranę (jałowy materiał opatrunkowy) oraz z warstwy uciskowej (gruba warstwa materiału opatrunkowego, zwiniętej gazy, bandaża lub improwizowanej warstwy materiału uciskowego - w kształcie poduszki) i umocowania (bandaż, chusta trójkątna - podtrzymująca z uciskiem poprzednie warstwy). Warstwa uciskowa musi być odpowiednio duża (obejmująca miejsce krwawiące i okolicę), a umocowanie wykonane z właściwym uciskiem. Gdy opatrunek uciskowy przekrwawi, nie należy go zdejmować, tylko nałożyć następną warstwę materiału opatrunkowego i z uciskiem go przymocować.
Ogólne zasady postępowania w przypadku krwawienia wewnętrznego
Krwawienie wewnętrzne jest najczęściej następstwem ciężkiego urazu (wypadek drogowy, pobicie, upadek z wysokości), ale może także wystąpić samoistnie (np. krwawienie z owrzodzeń żołądka). Objawy, które mogą sugerować krwawienie wewnętrzne, to między innymi:
- wstrząs
- utrata przytomności
- wymioty treścią krwistą lub wyglądzie fusów od kawy
- krwiomocz
- krwioplucie
- obrzęk, zwiększona ciepłota kończyn
Udzielając pierwszej pomocy w przypadku krwawienia wewnętrznego należy:
1. Ocenić sytuację
2. Ocenić bezpieczeństwo
3. Ocenić stan ogólny poszkodowanego
4. Wezwać pomoc specjalistyczną
5. Ułożyć poszkodowanego w pozycji przeciwwstrząsowej
6. Zapewnić poszkodowanemu dalszą opiekę
Pierwsza pomoc w przypadku amputacji urazowych
Do amputacji urazowych najczęściej dochodzi w następstwie wypadków komunikacyjnych oraz wypadków przy pracy (budownictwo, rolnictwo, przemysł). Amputacje urazowe w następstwie wypadków komunikacyjnych przeważnie dotyczą kończyn dolnych, natomiast amputacje urazowe w następstwie wypadków przy pracy - kończyn górnych.
Zazwyczaj do amputacji urazowych dochodzi na skutek urazów miażdżonych. W tych przypadkach naczynia krwionośne ulegają zgnieceniu i nie występuje gwałtowne, tryskające krwawienie zewnętrzne. W celu zatamowania krwawienia i zaopatrzenia rany należy wykonać opatrunek uciskowy, który w razie potrzeby można wzmocnić dodatkowymi opaskami elastycznymi. Kikut kończyny trzeba ułoży powyżej poziomu serca poszkodowanego.
Pierwsza pomoc w przypadku krwawienia z nosa
Krwawienie z nosa może być następstwem: urazu mechanicznego, dłubania w nosie, kichania, chorób (grypa, nadciśnienie). Niekiedy staje się niebezpieczne wskutek utraty znacznej ilości krwi lub zakrztuszenia krwią spływającą do jamy ustnej i gardła ofiary. Gdy krwawienie z nosa jest następstwem urazu głowy, należy sprawdzić kolor wyciekającego płynu. Jasny, wodnisty płyn świadczy o złamaniu podstawy czaszki ofiary urazy, a płyn wypływające z nosa to płyn mózgowo-rdzeniowy. Szczelne zatkanie wycieku powoduje groźne dla życia poszkodowanego powikłanie w postaci obrzęku mózgu, który może doprowadzić do śmierci rannego. Nie wolno stosować żadnego ucisku nosa. Wezwać pomoc. Przykryć nos jałowym opatrunkiem, aby umożliwić swobodny wypływ krwi i płynu mózgowo-rdzeniowego.
Udzielając pierwszej pomocy w przypadku krwawienia z nosa:
1. Posadź poszkodowanego z głową pochyloną ku klatce piersiowej
2. Ściśnij skrzydełka nosa poszkodowanego (tuż poniżej części kostnej) lub zadbaj aby poszkodowany sam wykonał tę czynność
3. Wydaj polecenie, by poszkodowany oddychał ustami.
4. Powstrzymaj chorego od mówienia, kaszlu, połykania i pociągania nosem.
5. Zakończ uciskanie nosa, jeśli po mniej więcej 10 minutach krwawienie ustanie.
6. Po zatrzymaniu krwawienia wytrzyj okolice nosa i ust poszkodowanego
7. Zapewnij dalszą pomoc poszkodowanemu
8. Jeśli krwawienie utrzymuje się dłużej niż 10 minut, wezwij pomoc i zastosuj ucisk na dalsze 10 minut lu do przyjazdu służb ratunkowych.
Kolejny temat: Urazy głowy.
napisał/a:
ratownik_0395
2013-02-16 16:11
Urazy głowy
Wszystkie obrażenia głowy - poczynając od zranień owłosionej części głowy, poprzez wstrząśnienie mózgu i złamania kości czaszki, a kończąc na uszkodzeniach mózgu - są niebezpieczne dla poszkodowanego i każdorazowo wymagają pomocy specjalistycznej. Nie zawsze rozległość widocznego obrażenia powłok czaszki (tkanki miękkie i kości pokrywy czaszki) jest równoznaczna ze stopniem uszkodzenia struktura anatomicznych znajdujących się wewnątrz czaszki. Ranom głowy zazwyczaj towarzyszą znaczne krwawienia, sprawiające wrażenie poważnego obrażenia. Jednak większość zranień głowy to obrażenia lekkie, powierzchowne, które nie prowadzą do obrażeń wewnętrznych. Do poważnych obrażeń mózgu natomiast dojść może bez widocznych na powłokach czaszki uszkodzeń (np. w wyniku uderzenia w głowę tępym narzędziem, upadku z wysokości na twarde podłoże.
Najniebezpieczniejsze są te obrażenia głowy, którym towarzyszą zaburzenia przytomności poszkodowanego. Krótkotrwała utrata przytomności po urazie zazwyczaj wskazuje na wstrząśnienie mózgu. Utrata przytomności pojawiająca się w pewnym odstępie czasu od urazu (kilka minut, godzin lub dni) świadczy o obrażeniach mózgu.
Oprócz zaburzeń przytomności obrażeniom głowy mogą towarzyszyć następujące objawy:
- nudności i wymioty
- ból i zawroty głowy
- drgawki
- wyciek wodnistego, jasnego płynu lub wodnistej krwi z nosa lub ucha
- niesymetryczność źrenic
- pojawienie się krwi na białkówce oka
- niedowład lub porażenie jednej strony twarzy lub ciała
- pobudzenie poszkodowanego
Złamania kości czaszki są bardzo poważnymi obrażeniami, często towarzyszą im obrażenia mózgu. Do złamań kości czaszki dochodzi w jej części zewnętrznej oraz wewnętrznej. Objawami złamania kości czaszki są: ból, krwawienie, obrzęk lub wgłębienie na owłosionej częsci głowy, zaburzenia przytomności, nierówność źrenic, wypływ wodnistego, jasnego płynu lub wodnistej krwi z nosa lub ucha. Jeśli złamania dotyczą kości twarzy lub żuchwy, to charakteryzują się ponadto trudnościami w mówieniu, połykaniu śliny i oddychaniu. Czasami narastający obrzęk pourazowy może doprowadzić do całkowitego zablokowania górnych dróg oddechowych.
Pierwsza pomoc przy urazach głowy
Udzielają pierwszej pomocy w przypadku urazu głowy, należy:
1. Ocenić sytuację. Zebrać informacje dotyczące mechanizmu urazu, utraty przytomności i czasu utrzymywania się zaburzeń świadomości. Obrażeń głowy należy spodziewać się w każdej z następujących sytuacji:
- znaleziony poszkodowany jest nieprzytomny
- poszkodowany doznał tępego urazy głowy np. w wyniku pobicia
- uraz był związany z pływaniem np. nurkowanie skoki do wody, porażenie prądem etc.
- poszkodowany upadł z wysokości większej od swojego wzrostu
- osłona chroniąca głowę ofiary została uszkodzona
2. Zapewnić bezpieczeństwo sobie i poszkodowanemu.
3. Ocenić stan ogólny poszkodowanego
4. Wezwać pomoc specjalistyczną
5. Dokładnie zbadać poszkodowanego.
6. Nieprzytomnego poszkodowanego ułożyć w pozycji bezpiecznej i okresowo sprawdzać jego stan ogólny.
7. Przytomnego poszkodowanego ułożyć na plecach z głową i ramionami nieznacznie uniesionymi i podpartymi.
8. Uspokoić poszkodowanego
9. Zaopatrzyć jałowym opatrunkiem ranę głowy
10. Zaopatrzyć wsiąkającym opatrunkiem płyn surowiczy, wyciekający z ucha lub nosa poszkodowanego. Nie wycierać rannemu uszu lub nosa, nie czopować wypływu płynu, gaziki zmieniać po namoknięciu
11. Zaopatrzyć opatrunkiem procowym rany okolic nosa lub żuchwy
12. Unieruchomić złamania żuchwy (w przypadku wymiotów należy zdjąć unieruchomienie, a następnie po oczyszczeniu jamy ustnej poszkodowanego ponownie je założyć.
Wstrząśnienie mózgu odwracalne zaburzenie czynności pnia mózgu, które jest następstwem urazu i przejściowego zniesienia czynności komórek zwojowych mózgu bez wystąpienia w nich uchwytnych zmian anatomicznych. Główne objawy wstrząśnienia mózgu to nagła utrata przytomności bezpośrednio po urazie, niepamięć wsteczna, niepamięć pourazowa oraz krótkotrwałe zaburzenia czynności serca i oddechu.
Kolejny temat: Urazy kręgosłupa
Wszystkie obrażenia głowy - poczynając od zranień owłosionej części głowy, poprzez wstrząśnienie mózgu i złamania kości czaszki, a kończąc na uszkodzeniach mózgu - są niebezpieczne dla poszkodowanego i każdorazowo wymagają pomocy specjalistycznej. Nie zawsze rozległość widocznego obrażenia powłok czaszki (tkanki miękkie i kości pokrywy czaszki) jest równoznaczna ze stopniem uszkodzenia struktura anatomicznych znajdujących się wewnątrz czaszki. Ranom głowy zazwyczaj towarzyszą znaczne krwawienia, sprawiające wrażenie poważnego obrażenia. Jednak większość zranień głowy to obrażenia lekkie, powierzchowne, które nie prowadzą do obrażeń wewnętrznych. Do poważnych obrażeń mózgu natomiast dojść może bez widocznych na powłokach czaszki uszkodzeń (np. w wyniku uderzenia w głowę tępym narzędziem, upadku z wysokości na twarde podłoże.
Najniebezpieczniejsze są te obrażenia głowy, którym towarzyszą zaburzenia przytomności poszkodowanego. Krótkotrwała utrata przytomności po urazie zazwyczaj wskazuje na wstrząśnienie mózgu. Utrata przytomności pojawiająca się w pewnym odstępie czasu od urazu (kilka minut, godzin lub dni) świadczy o obrażeniach mózgu.
Oprócz zaburzeń przytomności obrażeniom głowy mogą towarzyszyć następujące objawy:
- nudności i wymioty
- ból i zawroty głowy
- drgawki
- wyciek wodnistego, jasnego płynu lub wodnistej krwi z nosa lub ucha
- niesymetryczność źrenic
- pojawienie się krwi na białkówce oka
- niedowład lub porażenie jednej strony twarzy lub ciała
- pobudzenie poszkodowanego
Złamania kości czaszki są bardzo poważnymi obrażeniami, często towarzyszą im obrażenia mózgu. Do złamań kości czaszki dochodzi w jej części zewnętrznej oraz wewnętrznej. Objawami złamania kości czaszki są: ból, krwawienie, obrzęk lub wgłębienie na owłosionej częsci głowy, zaburzenia przytomności, nierówność źrenic, wypływ wodnistego, jasnego płynu lub wodnistej krwi z nosa lub ucha. Jeśli złamania dotyczą kości twarzy lub żuchwy, to charakteryzują się ponadto trudnościami w mówieniu, połykaniu śliny i oddychaniu. Czasami narastający obrzęk pourazowy może doprowadzić do całkowitego zablokowania górnych dróg oddechowych.
Pierwsza pomoc przy urazach głowy
Udzielają pierwszej pomocy w przypadku urazu głowy, należy:
1. Ocenić sytuację. Zebrać informacje dotyczące mechanizmu urazu, utraty przytomności i czasu utrzymywania się zaburzeń świadomości. Obrażeń głowy należy spodziewać się w każdej z następujących sytuacji:
- znaleziony poszkodowany jest nieprzytomny
- poszkodowany doznał tępego urazy głowy np. w wyniku pobicia
- uraz był związany z pływaniem np. nurkowanie skoki do wody, porażenie prądem etc.
- poszkodowany upadł z wysokości większej od swojego wzrostu
- osłona chroniąca głowę ofiary została uszkodzona
2. Zapewnić bezpieczeństwo sobie i poszkodowanemu.
3. Ocenić stan ogólny poszkodowanego
4. Wezwać pomoc specjalistyczną
5. Dokładnie zbadać poszkodowanego.
6. Nieprzytomnego poszkodowanego ułożyć w pozycji bezpiecznej i okresowo sprawdzać jego stan ogólny.
7. Przytomnego poszkodowanego ułożyć na plecach z głową i ramionami nieznacznie uniesionymi i podpartymi.
8. Uspokoić poszkodowanego
9. Zaopatrzyć jałowym opatrunkiem ranę głowy
10. Zaopatrzyć wsiąkającym opatrunkiem płyn surowiczy, wyciekający z ucha lub nosa poszkodowanego. Nie wycierać rannemu uszu lub nosa, nie czopować wypływu płynu, gaziki zmieniać po namoknięciu
11. Zaopatrzyć opatrunkiem procowym rany okolic nosa lub żuchwy
12. Unieruchomić złamania żuchwy (w przypadku wymiotów należy zdjąć unieruchomienie, a następnie po oczyszczeniu jamy ustnej poszkodowanego ponownie je założyć.
Wstrząśnienie mózgu odwracalne zaburzenie czynności pnia mózgu, które jest następstwem urazu i przejściowego zniesienia czynności komórek zwojowych mózgu bez wystąpienia w nich uchwytnych zmian anatomicznych. Główne objawy wstrząśnienia mózgu to nagła utrata przytomności bezpośrednio po urazie, niepamięć wsteczna, niepamięć pourazowa oraz krótkotrwałe zaburzenia czynności serca i oddechu.
Kolejny temat: Urazy kręgosłupa
napisał/a:
ratownik_0395
2013-03-02 14:13
Urazy kręgosłupa
Uszkodzenia kręgosłupa mogą występować osobno, ale najczęściej towarzyszą im obrażenia innych okolic ciała, na przykład obrażenia szyjnego odcinka kręgosłupa zazwyczaj zachodzą wraz z urazem głowy. Najczęstsze przyczyny obrażeń kręgosłupa to nieszczęśliwe skoki do wody, przygniecenia, uderzenia. Obrażeń kręgosłupa należy podejrzewać także u każdego nieprzytomnego lub rannego w głowę poszkodowanego. Obrażenia kręgosłupa bardzo często występują w miejscach jego największej ruchomości (połączenia odcinka szyjnego i piersiowej oraz odcinka piersiowego i lędźwiowego).
Objawy uszkodzenia kręgosłupa szyjnego
- ograniczenie ruchomości głowy i szyi
- nieprawidłowe ustawienie głowy i szyi
- ból w miejscu uszkodzenia, nasilający się przy próbie ruchu, kaszlu
- bolesność przy dotykaniu kręgów szyjnych
- wyczuwalne nietypowe nierówności
Objawy uszkodzenia kręgosłupa piersiowego i lędźwiowego
- ból w miejscu uszkodzenia, nasilający się przy próbie ruchu, kaszlu
- bóle opasujące tułów lub promieniujące wzdłuż żeber bądź kończyny dolnej
- bolesność przy dotykaniu kręgów piersiowych lub lędźwiowych
PIERWSZA POMOC PRZY URAZACH KRĘGOSŁUPA
Udzielając pierwszej pomocy w przypadku urazów kręgosłupa, należy:
1. Ocenić sytuację, bezpieczeństwo i stan ogólny poszkodowanego.
2. Wezwać pomoc specjalistyczną.
3. Uspokoić poszkodowanego i zakazać mu poruszania się.
4. Pozostawić poszkodowanego w pozycji takiej, w jakiej znajduje się po urazie
5. Zabezpieczyć głowę poszkodowanego przed ruchami w boki.
6. W przypadku obrażeń kręgosłupa piersiowo-lędźwiowego włożyć wałek pod okolicę ledźiwiową i kolana poszkodowanego.
7. Zaopatrzyć inne obrażenia.
8. Zapewnić poszkodowanemu dalszą opiekę.
Udzielając pierwszej pomocy, nie wolno wyciągać poszkodowanych przysypanych lub z uszkodzonych pojazdów. W tych przypadkach konieczne jest tylko prowizoryczne unieruchomienie kręgosłupa szyjnego. Nie przekłada się też rannych z noszy na nosze. Gdy konieczne jest wyniesienie poszkodowanego w bezpieczne miejsce, należy użyć prowizorycznych noszy. Układanie na noszach lub wynoszenie poszkodowanego bez noszy musi być wykonane przez kilka osób, podtrzymujących ofairę pod głową, karkiem, klatką piersiową, okolicą lędźwiową, miednicą i udami.
Po wyniesieniu z miejsca zagrażającego życiu trzeba ułożyć poszkodowanego na plecach na twardym, równym podłożu i prowizorycznie unieruchomi jego kręgosłup.
Jesli osoba z uszkodzeniem kręgosłupa wymaga resuscytacji krążeniowo-oddechowej (RKO) należy umieścić ją na twardym, równym podłożu, a pozostałe osoby powinny utrzyać głowę, tułów i kończyny dolne poszkodowanego w linii prostej.
Pamiętajmy, że nie każde uszkodzenie, złamanie kręgosłupa powoduje utratę czucia w nogach, rękach. Przerwanie ciągłości rdzenia kręgowego na wysokości kręgów szyjnych powoduje w/w objawy. Złamanie tylko struktury kostnej kręgosłupa jest całkowicie wyleczalne, jeśli zastosowana zostanie odpowiednia akcja ratunkowa.
Kolejny temat: Pierwsza pomoc przy urazach kości i stawów.
Uszkodzenia kręgosłupa mogą występować osobno, ale najczęściej towarzyszą im obrażenia innych okolic ciała, na przykład obrażenia szyjnego odcinka kręgosłupa zazwyczaj zachodzą wraz z urazem głowy. Najczęstsze przyczyny obrażeń kręgosłupa to nieszczęśliwe skoki do wody, przygniecenia, uderzenia. Obrażeń kręgosłupa należy podejrzewać także u każdego nieprzytomnego lub rannego w głowę poszkodowanego. Obrażenia kręgosłupa bardzo często występują w miejscach jego największej ruchomości (połączenia odcinka szyjnego i piersiowej oraz odcinka piersiowego i lędźwiowego).
Objawy uszkodzenia kręgosłupa szyjnego
- ograniczenie ruchomości głowy i szyi
- nieprawidłowe ustawienie głowy i szyi
- ból w miejscu uszkodzenia, nasilający się przy próbie ruchu, kaszlu
- bolesność przy dotykaniu kręgów szyjnych
- wyczuwalne nietypowe nierówności
Objawy uszkodzenia kręgosłupa piersiowego i lędźwiowego
- ból w miejscu uszkodzenia, nasilający się przy próbie ruchu, kaszlu
- bóle opasujące tułów lub promieniujące wzdłuż żeber bądź kończyny dolnej
- bolesność przy dotykaniu kręgów piersiowych lub lędźwiowych
PIERWSZA POMOC PRZY URAZACH KRĘGOSŁUPA
Udzielając pierwszej pomocy w przypadku urazów kręgosłupa, należy:
1. Ocenić sytuację, bezpieczeństwo i stan ogólny poszkodowanego.
2. Wezwać pomoc specjalistyczną.
3. Uspokoić poszkodowanego i zakazać mu poruszania się.
4. Pozostawić poszkodowanego w pozycji takiej, w jakiej znajduje się po urazie
5. Zabezpieczyć głowę poszkodowanego przed ruchami w boki.
6. W przypadku obrażeń kręgosłupa piersiowo-lędźwiowego włożyć wałek pod okolicę ledźiwiową i kolana poszkodowanego.
7. Zaopatrzyć inne obrażenia.
8. Zapewnić poszkodowanemu dalszą opiekę.
Udzielając pierwszej pomocy, nie wolno wyciągać poszkodowanych przysypanych lub z uszkodzonych pojazdów. W tych przypadkach konieczne jest tylko prowizoryczne unieruchomienie kręgosłupa szyjnego. Nie przekłada się też rannych z noszy na nosze. Gdy konieczne jest wyniesienie poszkodowanego w bezpieczne miejsce, należy użyć prowizorycznych noszy. Układanie na noszach lub wynoszenie poszkodowanego bez noszy musi być wykonane przez kilka osób, podtrzymujących ofairę pod głową, karkiem, klatką piersiową, okolicą lędźwiową, miednicą i udami.
Po wyniesieniu z miejsca zagrażającego życiu trzeba ułożyć poszkodowanego na plecach na twardym, równym podłożu i prowizorycznie unieruchomi jego kręgosłup.
Jesli osoba z uszkodzeniem kręgosłupa wymaga resuscytacji krążeniowo-oddechowej (RKO) należy umieścić ją na twardym, równym podłożu, a pozostałe osoby powinny utrzyać głowę, tułów i kończyny dolne poszkodowanego w linii prostej.
Pamiętajmy, że nie każde uszkodzenie, złamanie kręgosłupa powoduje utratę czucia w nogach, rękach. Przerwanie ciągłości rdzenia kręgowego na wysokości kręgów szyjnych powoduje w/w objawy. Złamanie tylko struktury kostnej kręgosłupa jest całkowicie wyleczalne, jeśli zastosowana zostanie odpowiednia akcja ratunkowa.
Kolejny temat: Pierwsza pomoc przy urazach kości i stawów.
napisał/a:
ratownik_0395
2013-04-05 19:30
Pierwsza pomoc przy urazach kości i stawów
Pourazowe obrażenia kości i stawów są najczęściej następstwem nagłego zadziałania sił mechanicznych. Pourazowe uszkodzenia narzadu ruchu dzieli się na: obrażenia tkanek miękkich, rany, złamania, skręcenia i zwichnięcia. Złamania występują wtedy, gdy wielkość siły urazu przekracza mechaniczną wytrzymałość kości. Rozmiary, kształt oraz konsystencja kości zmieniają się wraz z wiekiem.
Podział złamań
1. Ze względu na charakter:
- złamania otwarte: przerwanie ciągłości tkanki kostnej wraz z uszkodzeniem powłok ciała
- złamanie zamknięte: przerwanie ciągłości tkanki kostnej bez uszkodzenia powłok ciała
2. Ze względu na mechanizm wywołujący:
- złamania z urazu bezpośredniego - uszkodzenie powstaje w miejscu zadziałania siły
- złamania z urazu pośredniego - uszkodzenie powstaje z dala od miejsca zadziałania siły
3. Ze względu na przebieg szpary złamania: skośne, spiralne, poprzeczne itp.
Szpara złamania przebiega przez cały przekrój kości lub tylko jej część. Złamanie może wystąpić bez przemieszczenia lub z przemieszczeniem odłamów kostnych.
Złamania stawowe to uszkodzenia, którym ulegają końce stawowe kości. Złamania charakteryzują się przemieszczeniem odłamów kostnych, powodującym zniekształcenie stawu i przesuniecie powierzchni stawowych względem siebie. Prowadzi to do poważnego upośledzenie funkcji kończyny.
Objawy złamania kości różnią się w zależności od umiejscowienia i czynności danej kości, siły przyczepionych do niej mięśni, typu złamania, rozległości szkód w okolicznych tkankach oraz czasu, jaki upłynął od momentu urazu.
Objawy złamania:
- nagły ból będący bezpośrednim skutkiem urazu
- ból nasilający się w czasie ruchu
- obrzęk, wzrost temperatury ciała w okolicy złamania
- krwawienie zewnętrzne lub wewnętrzne
- widoczne w ranie odłamy kostne
- tarcie odłamów kostnych przy próbach ruchów
Unieruchomienie
a) trwałe - zewnętrzne [gips], wewnętrzne, wyciągiem stałym
b) tymczasowe - parasol kij, szyna, chusta trójkątna itp.
Ogólne zasady postępowania po urazowych uszkodzeniach narządu ruchu
1. Ocena sytuacji
2. Wezwanie pomocy specjalistycznej
3. Uspokojenie poszkodowanego
4. Ułożenie poszkodowanego w pozycji leżącej na plecach, półleżącej lub siedzącej
5. Dokładnie, ostrożne zbadanie wtórne poszkodowanego.
6. Rozebranie poszkodowanego lub rozcięcie odzieży w miejscu urazu
7. Opatrzenie ran, obfitych krwawień zewnętrznych
8. Wykonanie tymczasowego unieruchomienia przed poruszeniem poszkodowanego.
9. Wykonanie unieruchomienia zgodnie z prawem Potta
- I Prawo: w złamaniach kości długich należy unieruchomić co najmniej dwa sąsiadujące stawy
- II Prawo: w złamaniach stawów trzeba unieruchomić kości tworzące ten staw.
Urazy stawów
Skręcenie stawów powstają najczęściej wskutek działania urazu pośredniego. Uszkodzeniom torebki stawowej towarzyszą uszkodzenia więzadeł stawowych. Objawy skręcenia stawu: nagł, ostry ból będący bezpośrednim skutkiem urazu, obrzęk, ograniczenie ruchomości, niekiedy ruchy patologiczne świadczące o przerwaniu więzadeł stawowych.
Zwichnięcia stawów powstają wskutek działania większgo urazu niż w przypadku skręcenia stawu. W następstwie zadzialania urazu dochodzi do całkowitego przemieszczenia względem siebie powierzchni stawoweych z uszkodzeniem (rozerwaniem) aparatu torebkowo-więzadłowego stawu. Objawy zwichniecia stawu: nagły, silny ból, brak możliwości wykonywania ruchów w stawie, zniekształcenie stawu, obrzęk i krwawe wylewy w okolicy stawu, ból utrzymujący się do momentu odprowadzenia zwichnięcia.
Kolejny temat: Pierwsza pomoc przy zatruciach.
Pourazowe obrażenia kości i stawów są najczęściej następstwem nagłego zadziałania sił mechanicznych. Pourazowe uszkodzenia narzadu ruchu dzieli się na: obrażenia tkanek miękkich, rany, złamania, skręcenia i zwichnięcia. Złamania występują wtedy, gdy wielkość siły urazu przekracza mechaniczną wytrzymałość kości. Rozmiary, kształt oraz konsystencja kości zmieniają się wraz z wiekiem.
Podział złamań
1. Ze względu na charakter:
- złamania otwarte: przerwanie ciągłości tkanki kostnej wraz z uszkodzeniem powłok ciała
- złamanie zamknięte: przerwanie ciągłości tkanki kostnej bez uszkodzenia powłok ciała
2. Ze względu na mechanizm wywołujący:
- złamania z urazu bezpośredniego - uszkodzenie powstaje w miejscu zadziałania siły
- złamania z urazu pośredniego - uszkodzenie powstaje z dala od miejsca zadziałania siły
3. Ze względu na przebieg szpary złamania: skośne, spiralne, poprzeczne itp.
Szpara złamania przebiega przez cały przekrój kości lub tylko jej część. Złamanie może wystąpić bez przemieszczenia lub z przemieszczeniem odłamów kostnych.
Złamania stawowe to uszkodzenia, którym ulegają końce stawowe kości. Złamania charakteryzują się przemieszczeniem odłamów kostnych, powodującym zniekształcenie stawu i przesuniecie powierzchni stawowych względem siebie. Prowadzi to do poważnego upośledzenie funkcji kończyny.
Objawy złamania kości różnią się w zależności od umiejscowienia i czynności danej kości, siły przyczepionych do niej mięśni, typu złamania, rozległości szkód w okolicznych tkankach oraz czasu, jaki upłynął od momentu urazu.
Objawy złamania:
- nagły ból będący bezpośrednim skutkiem urazu
- ból nasilający się w czasie ruchu
- obrzęk, wzrost temperatury ciała w okolicy złamania
- krwawienie zewnętrzne lub wewnętrzne
- widoczne w ranie odłamy kostne
- tarcie odłamów kostnych przy próbach ruchów
Unieruchomienie
a) trwałe - zewnętrzne [gips], wewnętrzne, wyciągiem stałym
b) tymczasowe - parasol kij, szyna, chusta trójkątna itp.
Ogólne zasady postępowania po urazowych uszkodzeniach narządu ruchu
1. Ocena sytuacji
2. Wezwanie pomocy specjalistycznej
3. Uspokojenie poszkodowanego
4. Ułożenie poszkodowanego w pozycji leżącej na plecach, półleżącej lub siedzącej
5. Dokładnie, ostrożne zbadanie wtórne poszkodowanego.
6. Rozebranie poszkodowanego lub rozcięcie odzieży w miejscu urazu
7. Opatrzenie ran, obfitych krwawień zewnętrznych
8. Wykonanie tymczasowego unieruchomienia przed poruszeniem poszkodowanego.
9. Wykonanie unieruchomienia zgodnie z prawem Potta
- I Prawo: w złamaniach kości długich należy unieruchomić co najmniej dwa sąsiadujące stawy
- II Prawo: w złamaniach stawów trzeba unieruchomić kości tworzące ten staw.
Urazy stawów
Skręcenie stawów powstają najczęściej wskutek działania urazu pośredniego. Uszkodzeniom torebki stawowej towarzyszą uszkodzenia więzadeł stawowych. Objawy skręcenia stawu: nagł, ostry ból będący bezpośrednim skutkiem urazu, obrzęk, ograniczenie ruchomości, niekiedy ruchy patologiczne świadczące o przerwaniu więzadeł stawowych.
Zwichnięcia stawów powstają wskutek działania większgo urazu niż w przypadku skręcenia stawu. W następstwie zadzialania urazu dochodzi do całkowitego przemieszczenia względem siebie powierzchni stawoweych z uszkodzeniem (rozerwaniem) aparatu torebkowo-więzadłowego stawu. Objawy zwichniecia stawu: nagły, silny ból, brak możliwości wykonywania ruchów w stawie, zniekształcenie stawu, obrzęk i krwawe wylewy w okolicy stawu, ból utrzymujący się do momentu odprowadzenia zwichnięcia.
Kolejny temat: Pierwsza pomoc przy zatruciach.
napisał/a:
ratownik_0395
2013-07-06 22:44
Pierwsza pomoc przy zatruciach
Zatrucia są stanami bezpośredniego zagrożenia życia. Powstają w wyniku wniknięcia do organizmu ludzkiego różnego rodzaju substancji. Nawet substancje nieszkodliwe lub niezbędne dla organizmu ludzkiego spożyte w zbyt dużej ilości mogą prowadzić do zatruć. Natomiast wiele bardzo toksycznych związków jest stosowanych jako leki. Ciekawe pojęcie na temat trucizny zdefiniował Paracelsus "Wszystko jest trucizną i nic nie jest trucizną, tylko dawka decyduje, że substancja jest trucizną".
Siła toksycznego działania trucizny zależy od:
a) dawki trucizny
b) drogi wniknięcia trucizny (kurara np. nie powoduje objawów zatrucia po podaniu doustnym)
c) wrażliwości gatunkowej, rasowej i osobniczej (zwierzęta trawożerne są bardziej odporne na działnie trucizn roślinnych niż mięsożerne)
d) fizjologicznego stanu organizmu i towarzyszących chorób
e) płci i wieku
DROGI WNIKANIA TRUCIZN DO ORGANIZMU
- układ pokarmowy (droga doustna): leki, alkohol, trujące rośliny i grzyby
- układ oddechowy (droga wziewna): gazy drażniące, tlenek dwutlenek węgla
- skóra i błony śluzowe - środki żrące, pestycydy
- podanie dotkankowe - podskórne, domięśniowe, dootrzewnowe, donaczyniowe: narkotyki
Najczęstsze przyczyny ostrych zatruć:
a) leki
b) tlenek węgla
c) środki ochrony roślin (pestycydy)
d) rozpuszczalniki i różne art. gospodarstwa domowego
e) alkohole niespożywcze (alkohol metylowy i glikol etylenowy lub produkty zawierające te alkohole)
f) grzyby
ZATRUCIA KONTAKTOWE
1. Zdjąć skażoną odzież
2. Przemyć skórę dużą ilością zimnej wody
3. Płukać obficie oczy w każdym przypadku podejrzanym o skażenie oczu
4. Wykona opatrunek osłaniający
5. Nie stosować gorącej wody, szczotek, gąbek do usuwania trucizny.
ZATRUCIA WZIEWNE
1. Wyprowadzić na świeże powietrze
2. Rozluźnić krępującą odzież
3. Zastosować sztuczne oddychanie w przypadku zaburzeń oddychania.
4. Ułożyć nieprzytomnego w pozycji bezpiecznej
5. Zapewnić ciepło i spokój poszkodowanemu.
ZATRUCIA DROGĄ POKARMOWĄ
1. Spowodować wymioty przez podanie lekko osolonej wody (1-2 łyżeczki soli kuchennej na szklankę ciepłej wody)
2. Spowodować wymioty przez drażnienie palcem, szpatułką, piórkiem podniebienia miękkiego poszkodowanego. Wymiotów nie wywołuje się u:
- nieprzytomnego poszkodowanego
- osoby z drgawkami
- osób z nadciśnieniem tętniczym
- przy zatruciach substancjami żrącymi
- przy zatruciach substancjami łatwo pieniącymi się (szampony, mydła, detergenty)
- przy zatruciach substancjami oleistymi i produktami naftowymi.
RODZAJE ODTRUTEK
A) uniwersalne
- powietrze i tlen
- woda
- węgiel aktywowany
B) osłaniające
- białko jaja kurzego
- odtłuszczone mleko
- zawiesina mąki
- zawiesina gumy arabskiej i żelatyny
Kolejny temat: Najczęściej spotykany zatrucia i pierwsza pomoc.
Zatrucia są stanami bezpośredniego zagrożenia życia. Powstają w wyniku wniknięcia do organizmu ludzkiego różnego rodzaju substancji. Nawet substancje nieszkodliwe lub niezbędne dla organizmu ludzkiego spożyte w zbyt dużej ilości mogą prowadzić do zatruć. Natomiast wiele bardzo toksycznych związków jest stosowanych jako leki. Ciekawe pojęcie na temat trucizny zdefiniował Paracelsus "Wszystko jest trucizną i nic nie jest trucizną, tylko dawka decyduje, że substancja jest trucizną".
Siła toksycznego działania trucizny zależy od:
a) dawki trucizny
b) drogi wniknięcia trucizny (kurara np. nie powoduje objawów zatrucia po podaniu doustnym)
c) wrażliwości gatunkowej, rasowej i osobniczej (zwierzęta trawożerne są bardziej odporne na działnie trucizn roślinnych niż mięsożerne)
d) fizjologicznego stanu organizmu i towarzyszących chorób
e) płci i wieku
DROGI WNIKANIA TRUCIZN DO ORGANIZMU
- układ pokarmowy (droga doustna): leki, alkohol, trujące rośliny i grzyby
- układ oddechowy (droga wziewna): gazy drażniące, tlenek dwutlenek węgla
- skóra i błony śluzowe - środki żrące, pestycydy
- podanie dotkankowe - podskórne, domięśniowe, dootrzewnowe, donaczyniowe: narkotyki
Najczęstsze przyczyny ostrych zatruć:
a) leki
b) tlenek węgla
c) środki ochrony roślin (pestycydy)
d) rozpuszczalniki i różne art. gospodarstwa domowego
e) alkohole niespożywcze (alkohol metylowy i glikol etylenowy lub produkty zawierające te alkohole)
f) grzyby
ZATRUCIA KONTAKTOWE
1. Zdjąć skażoną odzież
2. Przemyć skórę dużą ilością zimnej wody
3. Płukać obficie oczy w każdym przypadku podejrzanym o skażenie oczu
4. Wykona opatrunek osłaniający
5. Nie stosować gorącej wody, szczotek, gąbek do usuwania trucizny.
ZATRUCIA WZIEWNE
1. Wyprowadzić na świeże powietrze
2. Rozluźnić krępującą odzież
3. Zastosować sztuczne oddychanie w przypadku zaburzeń oddychania.
4. Ułożyć nieprzytomnego w pozycji bezpiecznej
5. Zapewnić ciepło i spokój poszkodowanemu.
ZATRUCIA DROGĄ POKARMOWĄ
1. Spowodować wymioty przez podanie lekko osolonej wody (1-2 łyżeczki soli kuchennej na szklankę ciepłej wody)
2. Spowodować wymioty przez drażnienie palcem, szpatułką, piórkiem podniebienia miękkiego poszkodowanego. Wymiotów nie wywołuje się u:
- nieprzytomnego poszkodowanego
- osoby z drgawkami
- osób z nadciśnieniem tętniczym
- przy zatruciach substancjami żrącymi
- przy zatruciach substancjami łatwo pieniącymi się (szampony, mydła, detergenty)
- przy zatruciach substancjami oleistymi i produktami naftowymi.
RODZAJE ODTRUTEK
A) uniwersalne
- powietrze i tlen
- woda
- węgiel aktywowany
B) osłaniające
- białko jaja kurzego
- odtłuszczone mleko
- zawiesina mąki
- zawiesina gumy arabskiej i żelatyny
Kolejny temat: Najczęściej spotykany zatrucia i pierwsza pomoc.
napisał/a:
ratownik_0395
2013-07-07 12:44
Najczęściej spotykane zatrucia i pierwsza pomoc
ZATRUCIE ALKOHOLEM ETYLOWYM
Objawy:
- obniżenie wrażliwości na ból i zimno
- zaburzenia w odbiorze wrażeń zmysłowych
- utrudniona artykulacja, niezborność ruchów
- zaburzenia oddychania
- śpiączka
Pierwsza pomoc:
- u poszkodowanego przytomnego wywołać wymioty
- podać zawiesinę węgla aktywowanego (50 g węgla aktywowanego i 75g glukozy rozmieszać w 0,5 l wody) lub węgiel aktywowany w tabletkach (4-6 tabletek)
- poszkodowanego nieprzytomnego ułożyć w pozycji bezpiecznej
ZATRUCIE ALKOHOLEM METYLOWYM
Objawy:
- sina i zimna skóra
- suchy kaszel, drgawki
- zaburzenia widzenia
- duszność
- utrata przytomności
Pierwsza pomoc:
- wezwać pomoc specjalistyczną
- u poszkodowanego przytomnego - wywołać wymioty, podać zawiesinę węgla aktywowanego
- poszkodowanego nieprzytomnego położyć w pozycji bezpiecznej
- założyć opatrunek osłaniający na oczy
ZATRUCIE ALKALOIDAMI
Objawy:
- zaburzenia czucia (mrowienie, pieczenie, uczucie zimna, brak wrażliwości skóry na ból i dotyk)
- trudności w połykaniu
- niepokój, podniecenie, lęk
- obfite pot, ból brzucha, nudności i wymioty
- obniżenie temperatury ciała
- zwolnienie akcji serca
- porażenie czynności ośrodka oddechowego
ZATRUCIE ATROPINĄ
- suchość w ustach, trudności w połykaniu
- zaburzenia widzenia
- przyspieszenie akcji serca
- podwyższone ciśnienie tętnicze krwi
- niepokój
ZATRUCIE MORFINĄ
- pobudzenie, euforia, halucynacje
- nudności, wymioty
- zwężenie źrenic (szpilkowate)
- śpiączka
- zwolnienie czynności ośrodka oddechowego
Pierwsza pomoc:
wezwać pomoc specjalistyczną
- u poszkodowanego przytomnego - wywołać wymioty, podać zawiesinę węgla aktywowanego
- w przypadku zaburzeń oddychania zastosować sztuczne oddychanie
- poszkodowanego nieprzytomnego ułożyć w pozycji bezpiecznej
- zapewnić poszkodowanemu ciepło i spokój
ZATRUCIE KWASAMI LUB ZASADAMI
Objawy:
- silny ból w jamie ustnej, przełyku i nadbrzuszu
- zaburzenia połykania
- wymioty treścią fusowatą
- biegunka
- wstrząs
Pierwsza pomoc:
- wezwać pomoc specjalistyczną
- nie powodować wymiotów ze względu na możliwość powtórnego uszkodzenia ścian przełyku
- podać odtrutki osłaniające: mleko odtłuszczone, białko jaja kurzego, zawiesinę węgla aktywowanego
- w przypadku skażeń skóry lub oczu oparzone miejsca płukać bieżącą wodą przez 10-15 minut
ZATRUCIE LEKAMI NASENNYMI
Objawy:
- senność
- zaburzenia świadomości
- obniżenie temperatury ciała
- zaburzenia oddychania i krążenia
Pierwsza pomoc:
- wezwać pomoc specjalistyczną
- wywołać wymioty
- podać zawiesinę węgla aktywowanego
- okresowo kontrolować czynności życiowe
ZATRUCIE GRZYBAMI
Objawy:
- ból brzucha
- nudności, wymioty, biegunka
- ślinotok
- zaczerwienienie twarzy
- znaczne podniecenie, zamroczenie i odurzenie
Pierwsza pomoc:
- wezwać pomoc specjalistyczną
- wywołać wymioty
- podać zawiesinę węgla aktywowanego
ZATRUCIE WILCZĄ JAGODĄ
Objawy:
- zaczerwienienie twarzy
- rozszerzenie źrenic, światłowstręt
- suchość w ustach
- przyspieszone tętno
- podwyższenie temperatury ciała (do 40 stopni)
- złudzenia wzrokowo-słuchowe
- niepokój
Pierwsza pomoc:
wezwać pomoc specjalistyczną
- wywołać wymioty
- podać mocną herbatę i zawiesinę węgla aktywowanego
- stosować zimne okłady na głowę
ZATRUCIE JADEM KIEŁBASIANYM
0,01 mg powoduje śmierć. Najczęstszą przyczyną zatruć jest spożywanie zepsutego produktu zawierającego toksynę botulinową z namnożenia bakterii jadu kiełbasianego (niewłaściwie przygotowane konserwy). Objawy pojawiają się po trwającym 1-2 dni okresie wylęgania. Przebieg zatrucia jest tym cięższy, im krótszy był okres wylęgania.
Objawy początkowe:
- bóle i zawroty głowy, ogólne osłabienie, suchość w jamie ustnej
- widzenie przez mgłę
Objawy rozwiniętego zatrucia:
- zaburzenia wzrokowe
- trudności w połykaniu
- na przemian ślinotok i suchość w ustach
- zaburzenia mowy
- zaparcia i wzdęcie brzucha, zatrzymanie moczu
- osłabienie siły wielu grup mięśniowych
- nagłe porażenie mięśni oddechowych
Pierwsza pomoc:
- jak najszybciej wezwać pomoc specjalistyczną (poszkodowany powinien otrzymać surowicę przeciwbotulinową wiążącą i neutralizującą krążący w jej organizmie jad kiełbasiany)
- jeśli istnieje podejrzenie, że w przewodzie pokarmowym może jeszcze się znajdować pożywienie będące przyczyną zatrucia, należy wywołać wymioty, a następnie podać węgiel aktywowany
ZATRUCIE TLENKIEM WĘGLA
Tlenek węgla jest bezwonnym i bezbarwnym gazem, nieco lżejszym od powietrza. Szkodliwe działanie tlenku węgla polega na łączeniu się z hemoglobiną krwi i wypieraniu tlenu z krwi (ok. 250 razy łatwiej i szybciej łączy się z hemoglobiną krwi niż tlen). Zatrucie tym gazem najczęściej następuje w wyniku wdychania oparów silników spalinowych pracujących w zamkniętych pomieszczeniach, na przykład garażach, lub gdy nie dochodzi do pełnego spalenia substancji, które zawierają węgiel. W warunkach ograniczonego dostępu tlenu np. z powodu źle utrzymanych przewodów kominowych.
Objawy:
- bóle i zawroty głowy
- zaburzenia widzenia
- szum w uszach
- utrata przytomności
- duszność, bezdech
Pierwsza pomoc:
- pamiętać o własnym bezpieczeństwie
- wezwać pomoc specjalistyczną
- wynieść poszkodowanego na świeże powietrze
- sprawdzić czynności życiowe
- ułatwić oddychanie
- wykonać RKO
- podać do oddychania czysty tlen
- ułożyć nieprzytomnego poszkodowanego w pozycji bezpiecznej.
ZATRUCIE GAZAMI DRAŻNIĄCYMI
Objawy:
- duszność, kaszel
- ból oczu łzawienie
- ból głowy
Pierwsza pomoc:
- pamiętać o własnym bezpieczeństwie
- wezwać pomoc specjalistyczną
- wynieść poszkodowanego na świeże powietrze
- zdjąć ubranie, spłukać skórę, przemyć oczy
- zapewnić poszkodowanemu spokój
ZATRUCIE NIKOTYNĄ
Objawy:
- nudności, wymioty, biegunka
- bóle i zawroty głowy
- nadmierna potliwość
- ślinotok
Pierwsza pomoc:
- ułatwić oddychanie
- podać mocną herbatę
- w razie potrzeby wezwać pomoc specjalistyczną
Kolejny temat: Pierwsza pomoc przy urazach termicznych.
ZATRUCIE ALKOHOLEM ETYLOWYM
Objawy:
- obniżenie wrażliwości na ból i zimno
- zaburzenia w odbiorze wrażeń zmysłowych
- utrudniona artykulacja, niezborność ruchów
- zaburzenia oddychania
- śpiączka
Pierwsza pomoc:
- u poszkodowanego przytomnego wywołać wymioty
- podać zawiesinę węgla aktywowanego (50 g węgla aktywowanego i 75g glukozy rozmieszać w 0,5 l wody) lub węgiel aktywowany w tabletkach (4-6 tabletek)
- poszkodowanego nieprzytomnego ułożyć w pozycji bezpiecznej
ZATRUCIE ALKOHOLEM METYLOWYM
Objawy:
- sina i zimna skóra
- suchy kaszel, drgawki
- zaburzenia widzenia
- duszność
- utrata przytomności
Pierwsza pomoc:
- wezwać pomoc specjalistyczną
- u poszkodowanego przytomnego - wywołać wymioty, podać zawiesinę węgla aktywowanego
- poszkodowanego nieprzytomnego położyć w pozycji bezpiecznej
- założyć opatrunek osłaniający na oczy
ZATRUCIE ALKALOIDAMI
Objawy:
- zaburzenia czucia (mrowienie, pieczenie, uczucie zimna, brak wrażliwości skóry na ból i dotyk)
- trudności w połykaniu
- niepokój, podniecenie, lęk
- obfite pot, ból brzucha, nudności i wymioty
- obniżenie temperatury ciała
- zwolnienie akcji serca
- porażenie czynności ośrodka oddechowego
ZATRUCIE ATROPINĄ
- suchość w ustach, trudności w połykaniu
- zaburzenia widzenia
- przyspieszenie akcji serca
- podwyższone ciśnienie tętnicze krwi
- niepokój
ZATRUCIE MORFINĄ
- pobudzenie, euforia, halucynacje
- nudności, wymioty
- zwężenie źrenic (szpilkowate)
- śpiączka
- zwolnienie czynności ośrodka oddechowego
Pierwsza pomoc:
wezwać pomoc specjalistyczną
- u poszkodowanego przytomnego - wywołać wymioty, podać zawiesinę węgla aktywowanego
- w przypadku zaburzeń oddychania zastosować sztuczne oddychanie
- poszkodowanego nieprzytomnego ułożyć w pozycji bezpiecznej
- zapewnić poszkodowanemu ciepło i spokój
ZATRUCIE KWASAMI LUB ZASADAMI
Objawy:
- silny ból w jamie ustnej, przełyku i nadbrzuszu
- zaburzenia połykania
- wymioty treścią fusowatą
- biegunka
- wstrząs
Pierwsza pomoc:
- wezwać pomoc specjalistyczną
- nie powodować wymiotów ze względu na możliwość powtórnego uszkodzenia ścian przełyku
- podać odtrutki osłaniające: mleko odtłuszczone, białko jaja kurzego, zawiesinę węgla aktywowanego
- w przypadku skażeń skóry lub oczu oparzone miejsca płukać bieżącą wodą przez 10-15 minut
ZATRUCIE LEKAMI NASENNYMI
Objawy:
- senność
- zaburzenia świadomości
- obniżenie temperatury ciała
- zaburzenia oddychania i krążenia
Pierwsza pomoc:
- wezwać pomoc specjalistyczną
- wywołać wymioty
- podać zawiesinę węgla aktywowanego
- okresowo kontrolować czynności życiowe
ZATRUCIE GRZYBAMI
Objawy:
- ból brzucha
- nudności, wymioty, biegunka
- ślinotok
- zaczerwienienie twarzy
- znaczne podniecenie, zamroczenie i odurzenie
Pierwsza pomoc:
- wezwać pomoc specjalistyczną
- wywołać wymioty
- podać zawiesinę węgla aktywowanego
ZATRUCIE WILCZĄ JAGODĄ
Objawy:
- zaczerwienienie twarzy
- rozszerzenie źrenic, światłowstręt
- suchość w ustach
- przyspieszone tętno
- podwyższenie temperatury ciała (do 40 stopni)
- złudzenia wzrokowo-słuchowe
- niepokój
Pierwsza pomoc:
wezwać pomoc specjalistyczną
- wywołać wymioty
- podać mocną herbatę i zawiesinę węgla aktywowanego
- stosować zimne okłady na głowę
ZATRUCIE JADEM KIEŁBASIANYM
0,01 mg powoduje śmierć. Najczęstszą przyczyną zatruć jest spożywanie zepsutego produktu zawierającego toksynę botulinową z namnożenia bakterii jadu kiełbasianego (niewłaściwie przygotowane konserwy). Objawy pojawiają się po trwającym 1-2 dni okresie wylęgania. Przebieg zatrucia jest tym cięższy, im krótszy był okres wylęgania.
Objawy początkowe:
- bóle i zawroty głowy, ogólne osłabienie, suchość w jamie ustnej
- widzenie przez mgłę
Objawy rozwiniętego zatrucia:
- zaburzenia wzrokowe
- trudności w połykaniu
- na przemian ślinotok i suchość w ustach
- zaburzenia mowy
- zaparcia i wzdęcie brzucha, zatrzymanie moczu
- osłabienie siły wielu grup mięśniowych
- nagłe porażenie mięśni oddechowych
Pierwsza pomoc:
- jak najszybciej wezwać pomoc specjalistyczną (poszkodowany powinien otrzymać surowicę przeciwbotulinową wiążącą i neutralizującą krążący w jej organizmie jad kiełbasiany)
- jeśli istnieje podejrzenie, że w przewodzie pokarmowym może jeszcze się znajdować pożywienie będące przyczyną zatrucia, należy wywołać wymioty, a następnie podać węgiel aktywowany
ZATRUCIE TLENKIEM WĘGLA
Tlenek węgla jest bezwonnym i bezbarwnym gazem, nieco lżejszym od powietrza. Szkodliwe działanie tlenku węgla polega na łączeniu się z hemoglobiną krwi i wypieraniu tlenu z krwi (ok. 250 razy łatwiej i szybciej łączy się z hemoglobiną krwi niż tlen). Zatrucie tym gazem najczęściej następuje w wyniku wdychania oparów silników spalinowych pracujących w zamkniętych pomieszczeniach, na przykład garażach, lub gdy nie dochodzi do pełnego spalenia substancji, które zawierają węgiel. W warunkach ograniczonego dostępu tlenu np. z powodu źle utrzymanych przewodów kominowych.
Objawy:
- bóle i zawroty głowy
- zaburzenia widzenia
- szum w uszach
- utrata przytomności
- duszność, bezdech
Pierwsza pomoc:
- pamiętać o własnym bezpieczeństwie
- wezwać pomoc specjalistyczną
- wynieść poszkodowanego na świeże powietrze
- sprawdzić czynności życiowe
- ułatwić oddychanie
- wykonać RKO
- podać do oddychania czysty tlen
- ułożyć nieprzytomnego poszkodowanego w pozycji bezpiecznej.
ZATRUCIE GAZAMI DRAŻNIĄCYMI
Objawy:
- duszność, kaszel
- ból oczu łzawienie
- ból głowy
Pierwsza pomoc:
- pamiętać o własnym bezpieczeństwie
- wezwać pomoc specjalistyczną
- wynieść poszkodowanego na świeże powietrze
- zdjąć ubranie, spłukać skórę, przemyć oczy
- zapewnić poszkodowanemu spokój
ZATRUCIE NIKOTYNĄ
Objawy:
- nudności, wymioty, biegunka
- bóle i zawroty głowy
- nadmierna potliwość
- ślinotok
Pierwsza pomoc:
- ułatwić oddychanie
- podać mocną herbatę
- w razie potrzeby wezwać pomoc specjalistyczną
Kolejny temat: Pierwsza pomoc przy urazach termicznych.
napisał/a:
ratownik_0395
2013-07-07 13:21
Pierwsza pomoc przy urazach termicznych
Oparzenia należą do grupy najcięższych urazów. Rocznie różnego rodzaju oparzeniom ulega ok. 1% mieszkańców naszego kraju. Oparzenia dzieci do siódmego roku życia stanowią 25% wszystkich oparzeń. Przeważnie są one spowodowane gorącymi płynami i mają miejsce w domu. Najcześciej oparzeniom ulegają ręce, kończyny dolne oraz twarz.
Ze względu na działanie czynnika uszkadzającego rozróżnia się następujące oparzenia:
cieplne - oparzenia gorącą substancją: wodą, parą wodną, tłuszczem, lepikiem
chemiczne - oparzenie środkami chemicznymi np. stężonymi kwasami i zasadami (powoduje na ogół martwicę całej grubości skóry)
elektryczne - oparzenia błskowe (z łuku elektrycznego) lub kontaktowe (przez zetknięcie z prądem wysokiego napięcia) - powoduje głębokie zniszczenie tkanek (skóry, tkanki podskórnej, mięśni, naczyń, kości itp.)
popromienne - oparzenie wskutek działania promieniowania jonizującego
Rokowanie i leczenie oparzeń uwarunkowane jest przede wszystkim trzema czynnikami:
- rozległością oparzenia
- głębokością oparzenia
- wiekiem oparzonego
Na wyniki leczenie wpływa także lokalizacja oparzenia, rodzaj czynnika uszkadzającego, współistnienie wraz z oparzeniem innych urazów oraz szybkość i prawidłowość udzielonej pierwszej pomocy.
Każde oparzenie powyżej 15% powierzchni ciała u dorosłych i powyżej 5% u dzieci i osób starszych (powyżej 65 roku życia) jest oparzeniem ciężkim, stanowi bezpośrednie zagrożenie życia i wymaga hospitalizacji. Oparzeniami ciężkimi, przy których zachodzi konieczność specjalistycznego leczenia szpitalnego, są także oparzenia:
- okolic wstrząsorodnych (ręce, stopy, twarz, uszy, oczy, krocze)
- dróg oddechowych
- prądem elektrycznym
- połączone z innymi dużymi obrażeniami
STOPNIE OPARZEŃ
Oparzenie I stopnia (rumień) - obejmuje tylko naskórek; objawy: ból, zaczerwienienie, obrzęk
Oparzenie IIa stopnia (pęcherze) - obejmuje całą grubość naskórka i część skóry właściwej; objawy: ból, zaczerwienienie, pęcherze
Oparzenie IIb stopnia (martwica powierzchniowa) - obejmuje naskórek i całą grubość skóry właściwej, wyglądem może przypominać oparzenie III stopnia z tym, że zabrwienie jest zazwyczaj czerwone lub różowe.
Oparzenie III stopnia (martwica głęboka) - zniszczenie przekracza skórę właściwą; oparzenie charakteryzuje się twardą powirzchnią o zabarwieniu czarnym, brunatnym, białym, a czasem czerwonym; miejsce oparzone jest niebolesne, ponieważ skóra została zniszczona na całej grubości wraz z receptorami bólowymi.
OGÓLNE ZASADY POSTĘPOWANIA PRZY OPARZENIACH
1. Ocenić sytuację
- ustalić źródło oparzenia (pożar, dym, para wodna, gorący gaz, substancje chemiczne, prąd elektryczny)
- ustalić w miarę możliwości rodzaj palącego się materiału (meble, tkaniny, środki chemiczne, opony itd.)
- ustalić, czy poszkodowany był w zamkniętym pomieszczeniu, czy na otwartej przestrzeni
- ustalić czas działania czynnika uszkadzającego (ogień, dym) na poszkodowanego
2. Zapewnić bezpieczeństwo sobie i poszkodowanemu
- nie przechodzić po podłożu pokrytym łatwopalnym materiałem
- zachować odległość od zbiorników zawierających łątwopalne płyny
- nie przechodzić pod palącym się sufitem
- nie stać naprzeciw kierunku rozprzestrzeniania się płomienia
- przewidywać nagłą zmianę kierunku rozprzestrzeniania się płomienia
- zastosować ubrania ochronne
- usunąć z miejsca pożaru wszystkie łatwopalne materiały
- zamknąć wentylację i system klimatyzacji
- zastosować dostępne urządzenia gaśnicze
- w zadymionym pomieszczeniu poruszać się na czworaka
- przytrzymać drzwi przed ich otwarciem
- ostrożnie podchodzić do okien i oszklonych drzwi (ciśnienie wywołane przez ogień może spowodować ich pęknięcie)
3. Stłumić palącą się odzież
- w celu zgaszenia palącego się własnego ubrania należy jedno ramię owinąć wokół klatki piersiowej i przekręcić się (poturlać) po ziemi (podłodze)
- w celu zgaszenia palącego się ubrania innej osoby należy przewrócić ją na plecy i szczelnie owinąć kocem, płaszczem itp. Jeśli poszkodowany będzie stał lub siedział, płomień może wywołać oparzenie twarzy i dróg oddechowych.
4. Zdjąć tlącą się lub przesiąkniętą gorącym płynem, parami odzież:
- przeciąć ostrożnie pasy, rękawy itd.
- zdjąć pierścionki, obrączki
5. Ocenić ogólny stan poszkodowanego i wezwać pomoc
- w przypadku zatrzymania krążenia i oddychania przystąpić do RKO
- stwierdzić lub wykluczyć oparzenie dróg oddechowych
6. Przystąpić jak najszybciej do oziębiania pod strumieniem zimnej wody oparzonej powierzchni:
- odsłonić oparzoną powierzchnię
- w przypadku oparzeń kończyn górnych, pleców, klatki piersiowej oziębiać poszkodowanego w pozycji siedzącej z przykryciem dolnych cześci ciała wodoszczelną folią
- korzystać z zimnej wody z kranu lub hydrantu przeciwpożarowego
- polewać z odległości 10-15 cm
- oziębianie wykonywać przez 15 minut
7. Zaopatrzyć ranę oparzeniową:
- przykryć oparzoną pow. jałowym opatrunkiem lub suchym, czystym prześcieradłem
- nałożyć na oparzone ręce i stopy czyste, plastikowe woreczki
- nie stosować na powierzchnie oparzone olei, maści, zasypek, kolorowych płynów, płynów kosmetycznych itp.
- nie stosować opatrunków na twarz
- nie stosować opatrunków przylepcowych
- nie usuwać pęcherzy oparzeniowch
8. Zaopatrzyć inne obrażenia
9. Zabezpieczyć poszkodowanego przed wpływem warunków atmosferycznych
10. Podać doustnie płyny (herbata, woda) lub stały roztwór soli (jednak łyżeczka od herbaty na litr wody) w ilości 100-150 ml - jeśli poszkodowany jest przytomny, nie wymiotuje i nie ma nudności.
11. Uspokoić poszkodowanego i zapewnić mu dalszą opiekę.
Kolejny temat: Pierwsza pomoc przy oparzeniach chemicznych, prądem elektrycznym, słonecznych, oparzeniach oczu, w udarze cieplnym, przegrzaniu, działaniu zimna i hipotermii.
Oparzenia należą do grupy najcięższych urazów. Rocznie różnego rodzaju oparzeniom ulega ok. 1% mieszkańców naszego kraju. Oparzenia dzieci do siódmego roku życia stanowią 25% wszystkich oparzeń. Przeważnie są one spowodowane gorącymi płynami i mają miejsce w domu. Najcześciej oparzeniom ulegają ręce, kończyny dolne oraz twarz.
Ze względu na działanie czynnika uszkadzającego rozróżnia się następujące oparzenia:
cieplne - oparzenia gorącą substancją: wodą, parą wodną, tłuszczem, lepikiem
chemiczne - oparzenie środkami chemicznymi np. stężonymi kwasami i zasadami (powoduje na ogół martwicę całej grubości skóry)
elektryczne - oparzenia błskowe (z łuku elektrycznego) lub kontaktowe (przez zetknięcie z prądem wysokiego napięcia) - powoduje głębokie zniszczenie tkanek (skóry, tkanki podskórnej, mięśni, naczyń, kości itp.)
popromienne - oparzenie wskutek działania promieniowania jonizującego
Rokowanie i leczenie oparzeń uwarunkowane jest przede wszystkim trzema czynnikami:
- rozległością oparzenia
- głębokością oparzenia
- wiekiem oparzonego
Na wyniki leczenie wpływa także lokalizacja oparzenia, rodzaj czynnika uszkadzającego, współistnienie wraz z oparzeniem innych urazów oraz szybkość i prawidłowość udzielonej pierwszej pomocy.
Każde oparzenie powyżej 15% powierzchni ciała u dorosłych i powyżej 5% u dzieci i osób starszych (powyżej 65 roku życia) jest oparzeniem ciężkim, stanowi bezpośrednie zagrożenie życia i wymaga hospitalizacji. Oparzeniami ciężkimi, przy których zachodzi konieczność specjalistycznego leczenia szpitalnego, są także oparzenia:
- okolic wstrząsorodnych (ręce, stopy, twarz, uszy, oczy, krocze)
- dróg oddechowych
- prądem elektrycznym
- połączone z innymi dużymi obrażeniami
STOPNIE OPARZEŃ
Oparzenie I stopnia (rumień) - obejmuje tylko naskórek; objawy: ból, zaczerwienienie, obrzęk
Oparzenie IIa stopnia (pęcherze) - obejmuje całą grubość naskórka i część skóry właściwej; objawy: ból, zaczerwienienie, pęcherze
Oparzenie IIb stopnia (martwica powierzchniowa) - obejmuje naskórek i całą grubość skóry właściwej, wyglądem może przypominać oparzenie III stopnia z tym, że zabrwienie jest zazwyczaj czerwone lub różowe.
Oparzenie III stopnia (martwica głęboka) - zniszczenie przekracza skórę właściwą; oparzenie charakteryzuje się twardą powirzchnią o zabarwieniu czarnym, brunatnym, białym, a czasem czerwonym; miejsce oparzone jest niebolesne, ponieważ skóra została zniszczona na całej grubości wraz z receptorami bólowymi.
OGÓLNE ZASADY POSTĘPOWANIA PRZY OPARZENIACH
1. Ocenić sytuację
- ustalić źródło oparzenia (pożar, dym, para wodna, gorący gaz, substancje chemiczne, prąd elektryczny)
- ustalić w miarę możliwości rodzaj palącego się materiału (meble, tkaniny, środki chemiczne, opony itd.)
- ustalić, czy poszkodowany był w zamkniętym pomieszczeniu, czy na otwartej przestrzeni
- ustalić czas działania czynnika uszkadzającego (ogień, dym) na poszkodowanego
2. Zapewnić bezpieczeństwo sobie i poszkodowanemu
- nie przechodzić po podłożu pokrytym łatwopalnym materiałem
- zachować odległość od zbiorników zawierających łątwopalne płyny
- nie przechodzić pod palącym się sufitem
- nie stać naprzeciw kierunku rozprzestrzeniania się płomienia
- przewidywać nagłą zmianę kierunku rozprzestrzeniania się płomienia
- zastosować ubrania ochronne
- usunąć z miejsca pożaru wszystkie łatwopalne materiały
- zamknąć wentylację i system klimatyzacji
- zastosować dostępne urządzenia gaśnicze
- w zadymionym pomieszczeniu poruszać się na czworaka
- przytrzymać drzwi przed ich otwarciem
- ostrożnie podchodzić do okien i oszklonych drzwi (ciśnienie wywołane przez ogień może spowodować ich pęknięcie)
3. Stłumić palącą się odzież
- w celu zgaszenia palącego się własnego ubrania należy jedno ramię owinąć wokół klatki piersiowej i przekręcić się (poturlać) po ziemi (podłodze)
- w celu zgaszenia palącego się ubrania innej osoby należy przewrócić ją na plecy i szczelnie owinąć kocem, płaszczem itp. Jeśli poszkodowany będzie stał lub siedział, płomień może wywołać oparzenie twarzy i dróg oddechowych.
4. Zdjąć tlącą się lub przesiąkniętą gorącym płynem, parami odzież:
- przeciąć ostrożnie pasy, rękawy itd.
- zdjąć pierścionki, obrączki
5. Ocenić ogólny stan poszkodowanego i wezwać pomoc
- w przypadku zatrzymania krążenia i oddychania przystąpić do RKO
- stwierdzić lub wykluczyć oparzenie dróg oddechowych
6. Przystąpić jak najszybciej do oziębiania pod strumieniem zimnej wody oparzonej powierzchni:
- odsłonić oparzoną powierzchnię
- w przypadku oparzeń kończyn górnych, pleców, klatki piersiowej oziębiać poszkodowanego w pozycji siedzącej z przykryciem dolnych cześci ciała wodoszczelną folią
- korzystać z zimnej wody z kranu lub hydrantu przeciwpożarowego
- polewać z odległości 10-15 cm
- oziębianie wykonywać przez 15 minut
7. Zaopatrzyć ranę oparzeniową:
- przykryć oparzoną pow. jałowym opatrunkiem lub suchym, czystym prześcieradłem
- nałożyć na oparzone ręce i stopy czyste, plastikowe woreczki
- nie stosować na powierzchnie oparzone olei, maści, zasypek, kolorowych płynów, płynów kosmetycznych itp.
- nie stosować opatrunków na twarz
- nie stosować opatrunków przylepcowych
- nie usuwać pęcherzy oparzeniowch
8. Zaopatrzyć inne obrażenia
9. Zabezpieczyć poszkodowanego przed wpływem warunków atmosferycznych
10. Podać doustnie płyny (herbata, woda) lub stały roztwór soli (jednak łyżeczka od herbaty na litr wody) w ilości 100-150 ml - jeśli poszkodowany jest przytomny, nie wymiotuje i nie ma nudności.
11. Uspokoić poszkodowanego i zapewnić mu dalszą opiekę.
Kolejny temat: Pierwsza pomoc przy oparzeniach chemicznych, prądem elektrycznym, słonecznych, oparzeniach oczu, w udarze cieplnym, przegrzaniu, działaniu zimna i hipotermii.
napisał/a:
ratownik_0395
2013-07-08 23:28
Pierwsza pomoc przy oparzeniach chemicznych, prądem elektrycznym, słonecznych, oparzeniach oczu, w udarze cieplnym, przegrzaniu, działaniu zimna i hipotermii
PIERWSZA POMOC PRZY OPARZENIACH CHEMICZNYCH
1. Ubranie zaplamione (zalane) środkiem chemicznym zdjąć wraz z bielizną osobistą, butami i skarpetkami (należy pamiętać o ochronie osobistej - rękawiczki)
2. Zmyć jak najszybciej miejsce ze środkiem chemicznym dużą ilością zimnej wody.
3. Zastosować substancję neutralizującą do mycia oparzonej powierzchni
a) w przypadku oparzenia kwasem - 3procentowym dwuwęglan sodu (2 łyżeczki sody oczyszczonej na litr wody), roztwór mydła
b) w przypadku oparzenia zasadą - 1procentowy kwas octowy (ocet winny rozcienczony w 50% wodą) 3-procentowy kwas borny, sok z cytryny
c) w przypadku oparzenia fenolem, lizolem, krezolem - oparzoną powierzchnię trzeba zmyć 70-procentowym alkoholem etylowym, ponieważ substancje te nie są rozpuszczalne w wodzie.
4. Dalsze postępowanie jest takie samo jak przy oparzeniach termicznych.
PIERWSZA POMOC W OPARZENIACH OCZU
Do oparzeń oczu dochodzi bardzo rzadko z uwagi na występujący obronny odruch mrugania. Wyjątkiem są oparzenia substancjami chemicznymi. W tej sytuacji odruchowe zaciśnięcie powiek powoduje zatrzymanie środka parzącego wewnątrz oka. Objawy oparzenia zależą od rodzaju (kwasy, zasady), mocy i ilości czynnika parzącego oraz od szybkości udzielenia pierwszej pomocy.
Pierwsza pomoc:
1. Wezwać pomoc specjalistyczną
2. Zakryć szczelnie zdrowe oko
3. Przemywać worek spojówkowy dużą ilością czystej wody (kierunek przemywania: od kącika przynosowego do kącika zewnętrznego; w czasie przemywania poszkodowany powinien poruszać gałkami ocznymi)
4. Płukanie należy powtarzać co kilka minut, przez okres co najmniej pół godziny.
5. Usunąć z worka spojówkowego ciało parzącego (np. kawałki wapnia)
PIERWSZA POMOC W OPARZENIACH PRĄDEM ELEKTRYCZNYM
Objawy oparzenia prądem elektrycznym:
1. Głębokie zniszczenie tkanek
2. Wyraźne odgraniczenie miejsc oparzonych od miejsc nieuszkodzonych
3. Niebolesność miejsca oparzenia bezpośrednio po urazie
4. Powstająca martwica
5. W ciężkich oparzeniach krwotoki z dużych tętnic w wyniku uszkodzenia ścian naczyń krwionośnych.
Zasady udzielania pierwszej pomocy w oparzeniach prądem elektrycznym:
1. Zapewnić bezpieczeństwo sobie i poszkodowanemu
2. Ocenić stan ogólny poszkodowanego
3. Wezwać pomoc specjalistyczną
4. Jak najszybciej przystąpić do RKO (osoba nieprzytomna, nieoddychająca)
5. Dalsze postępowanie jest takie samo jak przy oparzeniach termicznych.
PIERWSZA POMOC W OPARZENIACH SŁONECZNYCH
Oparzenia słoneczne powstają w wyniku zbyt długiego przebywania na słońcu lub pod lampą UV. Czasami mogą pojawić się jako wynik reakcji alergicznej na słońce po spożyciu określonych leków. Oparzenia słoneczne to zazwyczaj oparzenia powierzchniowe.
Choroba oparzeniowa.
Zmianom miejscowym wywołanym oparzeniem czasami towarzyszy choroba oparzeniowa. Jest ona wynikiem zaburzeń metabolicznych i klinicznych rozwijających się u oparzonej osoby. Choroba oparzeniowa dzieli się na 3 okresy:
a) wstrząs oparzeniowy
b) fazę kataboliczną
c) fazę anaboliczną
Okres wstrząsu oparzeniowego jest stanem bezpośredniego zagrożenia życia poszkodowanego. Trwa on od momentu zadziałania urazu do 48, a nawet 72 godzin po urazie. Cechuje się zmniejszeniem objętości krwi i wydostawaniem się osocza na zewnątrz (tzw. płacz oparzonej powierzchni). Po 3-4 dniach następuje faza kataboliczna, charakteryzująca się szybkim zużywaniem rezerw energetycznych organizmu i jego wyniszczeniem. Faza ta przechodzi w fazę anaboliczną, okres zdrowienia lub w etap powikłań miejscowych i ogólnych, które mogą doprowadzić do śmierci. Leczenie choroby oparzeniowej polega na właściwi udzielonej pierwszej pomocy na miejscu wypadku, kontynuowanej przez pierwszą pomoc medyczną i przez leczenie specjalistyczne, czyli w ośrodkach leczenia oparzeń. Do rozwoju choroby oparzeniowej nie dochodzi w przypadku oparzeń lekkich.
PIERWSZA POMOC W PRZYPADKACH PRZEGRZANIA
Do przegrzania, czyli wyczerpania na skutek gorąca dochodzi w wyniku stopniowej, powolnej utraty wody i soli z organizmu, najczęściej pod wpływem wykonywania ciężkiej pracy fizycznej lub ćwiczeń fizycznych w gorącym, wilgotnym środowisku. Najbardziej podatne na przegrzanie są osoby nieprzyzwyczajone do ciężkiej pracy, niewysportowane, w podeszłym wieku, z dodatkowymi chorobami.
Objawy:
- bóle, zawroty głowy
- uczucie wyczerpania
- mdłości
- wzmożone pocenie się
- blada twarz, chłodna skóra
- kurcze mięśni bzucha
- przyspieszenie tętna i oddychania
- omdlenie
Pierwsza pomoc
- wyprowadzić, przenieść poszkodowanego w chłodne miejsce
- ułożyć poszkodowanego na plecach i unieść jego nogi mniej więcej 30 cm ponad ziemię
- podać poszkodowanemu dużą ilość chłodnego płynu do picia
- ułożyć nieprzytomnego poszkodowanego w pozycji bezpiecznej
- wezwać pomoc specjalistyczną
PIERWSZA POMOC W UDARZE CIEPLNYM
Udar cieplny zazwyczaj powstaje u ludzi pracujących w warunkach wysokiej temperatury i wilgotności powietrza przy jednoczesnej małej jego cyrkulacji. Może także wystąpić u osób starszych i małych dzieci ubranych w ciepłą, nieprzewiewną odzież przy wysokiej temperaturze otoczenia oraz w chorobach przebiegających z wysoką gorączką (malaria).
Objawy:
- bóle, zawroty głowy
- niepokój, zamroczenie
- temperatura ciała pow. 40 stopni
- przyspieszenie oddychania i tętna
- utrata przytomności
Pierwsza pomoc:
- rozebrać poszkodowanego
- owinąć poszkodowanego w zimne, mokre prześcieradła
- skierować na czoło poszkodowanego strumień z wentylatora lub wachlować go
- wezwać pomoc specjalistyczną
OBRAŻENIA WYWOŁANE DZIAŁANIEM ZIMNA
Uszkodzenia spowodowane działaniem zimna mogą mieć charakter ogólnoustrojowy i wtedy zjawisko to nazywamy hipotermią, oziębieniem, przechłodzeniem ustroju, lub mogą mieć charakter miejscowy, co nazywamy odmrożeniem. Oba te uszkodzenia bardzo często łączą się ze sobą, a odmrożenie jest wielokrotnie następstwem przechłodzenia. Organizm człowieka reaguje na zimno skurczem naczyń krwionośnych w skórze w celu zapewnienia komfortu cieplnego ważnym dla życia narządom wewnętrznym. Ograniczenie przepływu krwi przez skórę może doprowadzić do miejscowych odmrożeń. Odmrożeniom najczęściej ulegają części ciała (palce rąk i nóg, nos, policzki oraz uszy)
Czynniki sprzyjające odmrożeniu:
- wilgotne, przemoczone ubranie
- spożycie alkoholu, leków nasennych
- duża wilgotność powietrza przy silnym wietrze
- wiek do 17 lat i powyżej 40 lat
- obrażenia ciała
- przymusowe unieruchomienie
- zły stan zdrowia
Hipotermię dzieli się na:
- ostrą: działanie zimna trwa do 6 godzin
- podostrą: działanie zimna trwa od 6 do 24 godzin
- przewlekłą: działanie zimna trwa dłużej niż 24 godziny
Ze względu na obniżenie temperatury hipotermia dzieli się na:
a) lekką - 32-35 stopni
b) średnią - 30-32 stopni
c) ciężką - poniżej 30 stopni
Pierwsza pomoc przy hipotermii:
1. Zabezpieczyć poszkodowanego przed dalszym wychłodzeniem.
2. Wezwać pomoc specjalistyczną
3. Ocenić stan ogólny poszkodowanego i jeśli to konieczne przystapić do RKO
4. Podać przytomnemu poszkodowanemu do picia gorącą herbatę z cukrem lub sokiem malinowym
5. Zapewnić dalszą opiekę.
ODMROŻENIA
I stopień charakteryzuje się przejściowymi zaburzeniami w krążeniu krwi w skórze, bólem, często silnym, bladością lub sinoczerwonym zabarwieniem skóry, obrzękiem, pieczeniem i świądem skóry.
II stopień odmrożenia to pojawiające się na skórze pęcherze z płynem surowiczym.
III stopień – martwica powierzchowna skóry.
IV stopień – martwica głęboka, której ulegają np. palce, uszy lub nos. W takim przypadku może dojść do samoistnej amputacji odmrożonej części ciała.
PIERWSZA POMOC W ODMROŻENIACH
1. W zależności od stanu poszkodowanego przenieść go lub zaprowadzić do ciepłego pomieszczenia.
2. Zdjąć z odmrożonych okolic ciała częśći garderoby
3. Ogrzewać odmrożone części w swoich rękach
4. Osuszyć bardzo delikatnie odmrożone okolice
5. Ochronić chore miejsca
6. Wezwać pomoc specjalistyczną
7. Zapewnić dalszą opiekę
Kolejny temat: Pierwsza pomoc przy ukąszeniach, użądleniach i pogryzieniach.
PIERWSZA POMOC PRZY OPARZENIACH CHEMICZNYCH
1. Ubranie zaplamione (zalane) środkiem chemicznym zdjąć wraz z bielizną osobistą, butami i skarpetkami (należy pamiętać o ochronie osobistej - rękawiczki)
2. Zmyć jak najszybciej miejsce ze środkiem chemicznym dużą ilością zimnej wody.
3. Zastosować substancję neutralizującą do mycia oparzonej powierzchni
a) w przypadku oparzenia kwasem - 3procentowym dwuwęglan sodu (2 łyżeczki sody oczyszczonej na litr wody), roztwór mydła
b) w przypadku oparzenia zasadą - 1procentowy kwas octowy (ocet winny rozcienczony w 50% wodą) 3-procentowy kwas borny, sok z cytryny
c) w przypadku oparzenia fenolem, lizolem, krezolem - oparzoną powierzchnię trzeba zmyć 70-procentowym alkoholem etylowym, ponieważ substancje te nie są rozpuszczalne w wodzie.
4. Dalsze postępowanie jest takie samo jak przy oparzeniach termicznych.
PIERWSZA POMOC W OPARZENIACH OCZU
Do oparzeń oczu dochodzi bardzo rzadko z uwagi na występujący obronny odruch mrugania. Wyjątkiem są oparzenia substancjami chemicznymi. W tej sytuacji odruchowe zaciśnięcie powiek powoduje zatrzymanie środka parzącego wewnątrz oka. Objawy oparzenia zależą od rodzaju (kwasy, zasady), mocy i ilości czynnika parzącego oraz od szybkości udzielenia pierwszej pomocy.
Pierwsza pomoc:
1. Wezwać pomoc specjalistyczną
2. Zakryć szczelnie zdrowe oko
3. Przemywać worek spojówkowy dużą ilością czystej wody (kierunek przemywania: od kącika przynosowego do kącika zewnętrznego; w czasie przemywania poszkodowany powinien poruszać gałkami ocznymi)
4. Płukanie należy powtarzać co kilka minut, przez okres co najmniej pół godziny.
5. Usunąć z worka spojówkowego ciało parzącego (np. kawałki wapnia)
PIERWSZA POMOC W OPARZENIACH PRĄDEM ELEKTRYCZNYM
Objawy oparzenia prądem elektrycznym:
1. Głębokie zniszczenie tkanek
2. Wyraźne odgraniczenie miejsc oparzonych od miejsc nieuszkodzonych
3. Niebolesność miejsca oparzenia bezpośrednio po urazie
4. Powstająca martwica
5. W ciężkich oparzeniach krwotoki z dużych tętnic w wyniku uszkodzenia ścian naczyń krwionośnych.
Zasady udzielania pierwszej pomocy w oparzeniach prądem elektrycznym:
1. Zapewnić bezpieczeństwo sobie i poszkodowanemu
2. Ocenić stan ogólny poszkodowanego
3. Wezwać pomoc specjalistyczną
4. Jak najszybciej przystąpić do RKO (osoba nieprzytomna, nieoddychająca)
5. Dalsze postępowanie jest takie samo jak przy oparzeniach termicznych.
PIERWSZA POMOC W OPARZENIACH SŁONECZNYCH
Oparzenia słoneczne powstają w wyniku zbyt długiego przebywania na słońcu lub pod lampą UV. Czasami mogą pojawić się jako wynik reakcji alergicznej na słońce po spożyciu określonych leków. Oparzenia słoneczne to zazwyczaj oparzenia powierzchniowe.
Choroba oparzeniowa.
Zmianom miejscowym wywołanym oparzeniem czasami towarzyszy choroba oparzeniowa. Jest ona wynikiem zaburzeń metabolicznych i klinicznych rozwijających się u oparzonej osoby. Choroba oparzeniowa dzieli się na 3 okresy:
a) wstrząs oparzeniowy
b) fazę kataboliczną
c) fazę anaboliczną
Okres wstrząsu oparzeniowego jest stanem bezpośredniego zagrożenia życia poszkodowanego. Trwa on od momentu zadziałania urazu do 48, a nawet 72 godzin po urazie. Cechuje się zmniejszeniem objętości krwi i wydostawaniem się osocza na zewnątrz (tzw. płacz oparzonej powierzchni). Po 3-4 dniach następuje faza kataboliczna, charakteryzująca się szybkim zużywaniem rezerw energetycznych organizmu i jego wyniszczeniem. Faza ta przechodzi w fazę anaboliczną, okres zdrowienia lub w etap powikłań miejscowych i ogólnych, które mogą doprowadzić do śmierci. Leczenie choroby oparzeniowej polega na właściwi udzielonej pierwszej pomocy na miejscu wypadku, kontynuowanej przez pierwszą pomoc medyczną i przez leczenie specjalistyczne, czyli w ośrodkach leczenia oparzeń. Do rozwoju choroby oparzeniowej nie dochodzi w przypadku oparzeń lekkich.
PIERWSZA POMOC W PRZYPADKACH PRZEGRZANIA
Do przegrzania, czyli wyczerpania na skutek gorąca dochodzi w wyniku stopniowej, powolnej utraty wody i soli z organizmu, najczęściej pod wpływem wykonywania ciężkiej pracy fizycznej lub ćwiczeń fizycznych w gorącym, wilgotnym środowisku. Najbardziej podatne na przegrzanie są osoby nieprzyzwyczajone do ciężkiej pracy, niewysportowane, w podeszłym wieku, z dodatkowymi chorobami.
Objawy:
- bóle, zawroty głowy
- uczucie wyczerpania
- mdłości
- wzmożone pocenie się
- blada twarz, chłodna skóra
- kurcze mięśni bzucha
- przyspieszenie tętna i oddychania
- omdlenie
Pierwsza pomoc
- wyprowadzić, przenieść poszkodowanego w chłodne miejsce
- ułożyć poszkodowanego na plecach i unieść jego nogi mniej więcej 30 cm ponad ziemię
- podać poszkodowanemu dużą ilość chłodnego płynu do picia
- ułożyć nieprzytomnego poszkodowanego w pozycji bezpiecznej
- wezwać pomoc specjalistyczną
PIERWSZA POMOC W UDARZE CIEPLNYM
Udar cieplny zazwyczaj powstaje u ludzi pracujących w warunkach wysokiej temperatury i wilgotności powietrza przy jednoczesnej małej jego cyrkulacji. Może także wystąpić u osób starszych i małych dzieci ubranych w ciepłą, nieprzewiewną odzież przy wysokiej temperaturze otoczenia oraz w chorobach przebiegających z wysoką gorączką (malaria).
Objawy:
- bóle, zawroty głowy
- niepokój, zamroczenie
- temperatura ciała pow. 40 stopni
- przyspieszenie oddychania i tętna
- utrata przytomności
Pierwsza pomoc:
- rozebrać poszkodowanego
- owinąć poszkodowanego w zimne, mokre prześcieradła
- skierować na czoło poszkodowanego strumień z wentylatora lub wachlować go
- wezwać pomoc specjalistyczną
OBRAŻENIA WYWOŁANE DZIAŁANIEM ZIMNA
Uszkodzenia spowodowane działaniem zimna mogą mieć charakter ogólnoustrojowy i wtedy zjawisko to nazywamy hipotermią, oziębieniem, przechłodzeniem ustroju, lub mogą mieć charakter miejscowy, co nazywamy odmrożeniem. Oba te uszkodzenia bardzo często łączą się ze sobą, a odmrożenie jest wielokrotnie następstwem przechłodzenia. Organizm człowieka reaguje na zimno skurczem naczyń krwionośnych w skórze w celu zapewnienia komfortu cieplnego ważnym dla życia narządom wewnętrznym. Ograniczenie przepływu krwi przez skórę może doprowadzić do miejscowych odmrożeń. Odmrożeniom najczęściej ulegają części ciała (palce rąk i nóg, nos, policzki oraz uszy)
Czynniki sprzyjające odmrożeniu:
- wilgotne, przemoczone ubranie
- spożycie alkoholu, leków nasennych
- duża wilgotność powietrza przy silnym wietrze
- wiek do 17 lat i powyżej 40 lat
- obrażenia ciała
- przymusowe unieruchomienie
- zły stan zdrowia
Hipotermię dzieli się na:
- ostrą: działanie zimna trwa do 6 godzin
- podostrą: działanie zimna trwa od 6 do 24 godzin
- przewlekłą: działanie zimna trwa dłużej niż 24 godziny
Ze względu na obniżenie temperatury hipotermia dzieli się na:
a) lekką - 32-35 stopni
b) średnią - 30-32 stopni
c) ciężką - poniżej 30 stopni
Pierwsza pomoc przy hipotermii:
1. Zabezpieczyć poszkodowanego przed dalszym wychłodzeniem.
2. Wezwać pomoc specjalistyczną
3. Ocenić stan ogólny poszkodowanego i jeśli to konieczne przystapić do RKO
4. Podać przytomnemu poszkodowanemu do picia gorącą herbatę z cukrem lub sokiem malinowym
5. Zapewnić dalszą opiekę.
ODMROŻENIA
I stopień charakteryzuje się przejściowymi zaburzeniami w krążeniu krwi w skórze, bólem, często silnym, bladością lub sinoczerwonym zabarwieniem skóry, obrzękiem, pieczeniem i świądem skóry.
II stopień odmrożenia to pojawiające się na skórze pęcherze z płynem surowiczym.
III stopień – martwica powierzchowna skóry.
IV stopień – martwica głęboka, której ulegają np. palce, uszy lub nos. W takim przypadku może dojść do samoistnej amputacji odmrożonej części ciała.
PIERWSZA POMOC W ODMROŻENIACH
1. W zależności od stanu poszkodowanego przenieść go lub zaprowadzić do ciepłego pomieszczenia.
2. Zdjąć z odmrożonych okolic ciała częśći garderoby
3. Ogrzewać odmrożone części w swoich rękach
4. Osuszyć bardzo delikatnie odmrożone okolice
5. Ochronić chore miejsca
6. Wezwać pomoc specjalistyczną
7. Zapewnić dalszą opiekę
Kolejny temat: Pierwsza pomoc przy ukąszeniach, użądleniach i pogryzieniach.
napisał/a:
ratownik_0395
2013-07-09 17:57
Pierwsza pomoc przy ukąszeniach, użądleniach i pogryzieniach
Następstwem ukąszeń, użądleń i pogryzień są rany kąsane lub zatrute. Obrażenia te - choć zazwyczaj niewielkie - stanowią niebezpieczeństwo ze względu na możliwość łatwego zakażenia przez bakterie lub jady, które wnikają do rany. Czasami wymagają szybkiej pomocy specjalistycznej, przeważnie trudno się goją i wiążą się z dramatycznymi przeżyciami poszkodowanych (pogryzienie przez dzikie zwierzęta, użądlenie przez owady). Użądlenia w okolicy jamy ustnej, policzków, szyi mogą doprowadzić do niedrożności górnych dróg oddechowych (szczególnie u osób uczulonych na jady owadów). Najczęściej tego typu obrażeniom ulegają dzieci.
PIERWSZA POMOC PRZY UKĄSZENIACH
Jedynym jadowitym wężem żyjącym na wolności na terenie całej Polski jest żmija zygzakowata. Inne jadowite węże mogą występować w naszym kraju tylko jako zwierzęta domowe.
Najczęstszym miejscem ukąszenia przez węże jest stopa lub łydka. Objawy ukąszenia:
- dwie punktowe rany (miejsce ukąszenia)
- obrzęk, zaczerwienienie, bolesność w miejscu ukąszenia
- pocenie się
- uczucie śmiertelnego lęku
- drgawki
- przyspieszenie tętna i oddechu
- nudności, wymioty
- ogólne osłabienie
Pierwsza pomoc:
1. Oceń sytuację i bezpieczeństwo
2. Wezwij pomoc specjalistyczną
3. Uspokój poszkodowanego (kończyny poszkodowanego poniżej poziomu serca w celu powolnego rozchodzenia się jadu)
4. Przemyj starannie ranę wodą z mydłem.
UŻĄDLENIA
Pojedyncze użądlenia owadów (pszczoły, osy, szerszenia) nie są niebezpieczne. Trzeba jednak pamiętać o tym, że wrażliwość na jad owadów jest zróżnicowana (niektóre osoby są na niego uczulone). Wielokrotne użądlenia mogą doprowadzić do niebezpiecznej kumulacji substancji toksycznych. Szczególnie niebezpieczne są użądlenia w okolicy szyi, języka, gardła oraz policzków. Mogą one powodować obrzęk błony śluzowej, krtani i zatkanie dróg oddechowych.
Objawy użądlenia:
a) bolesność, pieczenie lub swędzenie, zaczerwienienie i obrzęk miejsca użądlenia
b) u osób uczulonych mogą wystąpić następujące objawy ogólne:
- dreszcze
- podwyższona temperatura ciała
- bóle i zawroty głowy
- przyspieszenie tętna
- duszność i zaburzenia oddychania
Pierwsza pomoc:
1. Uspokojenie chorego
2. Wezwanie pomocy
3. Usunięcie żądła (pęsetą) w taki sposób, aby nie uszkodzić zbiorniczka z trucizną (chwyć żądła tuż przy powierzchni skóry)
4. Stosowanie zimnych okładów w celu złagodzenia bólu i ograniczenia obrzęku
5. Podanie kostki lodu do ssania w przypadku ukąszenia w obrębie jamy ustnej i szyi
6. Usuwanie kleszcza powinno być wykonywane przez fachowy personel medyczny
Pierwsza pomoc przy pogryzieniach
Pogryzienia są niebezpieczne ze względu na ogromne ryzyko zakażenia znajdującymi się w paszczy zwierzęcia licznymi bakteriami, które przenikają do rany. Szczególnie groźne jest zakażenie wścieklizną. Wygląd rany kąsanej zależy od gatunku zwierzęcia, które pogryzło. Długi i ostre zęby zwierząt powodują głębokie rany często z rozerwaniem okolicznych tkanek, co ułatwia wnikanie bakterii. Ranom kąsanym towarzyszy ból i krwawienie (mniejsze lub większe w zależności od ciężkości obrażenia). Także rany kąsane powstałe w wyniku ugryzienia przez człowieka łatwo ulegają zakażeniu z powodu przedostania się do nich bakterii występujących w jamie ustnej człowieka.
Pierwsza pomoc:
1. Uspokojenie poszkodowanego
2. Zebranie wywiadu o okolicznościach, zwłaszcza o gatunku zwierzęcia i czasie pogryzienia.
3. Wezwanie pomocy
4. Przemywanie rany wodą z mydłem przez 10-15 minut
5. Założenie na ranę jałowego opatrunku.
6. Uniesienie i unieruchomienie kończyny
7. Ciepłe okrycie poszkodowanego i zapewnienie mu wsparcia psychicznego
8. Powiadomienie służb sanitarno-epidemiologicznych o pogryzieniu przez bezpańskie lub dzikie zwierzęta.
Kolejny temat: Pierwsza pomoc w przypadku ciał obcych w organizmie.
Następstwem ukąszeń, użądleń i pogryzień są rany kąsane lub zatrute. Obrażenia te - choć zazwyczaj niewielkie - stanowią niebezpieczeństwo ze względu na możliwość łatwego zakażenia przez bakterie lub jady, które wnikają do rany. Czasami wymagają szybkiej pomocy specjalistycznej, przeważnie trudno się goją i wiążą się z dramatycznymi przeżyciami poszkodowanych (pogryzienie przez dzikie zwierzęta, użądlenie przez owady). Użądlenia w okolicy jamy ustnej, policzków, szyi mogą doprowadzić do niedrożności górnych dróg oddechowych (szczególnie u osób uczulonych na jady owadów). Najczęściej tego typu obrażeniom ulegają dzieci.
PIERWSZA POMOC PRZY UKĄSZENIACH
Jedynym jadowitym wężem żyjącym na wolności na terenie całej Polski jest żmija zygzakowata. Inne jadowite węże mogą występować w naszym kraju tylko jako zwierzęta domowe.
Najczęstszym miejscem ukąszenia przez węże jest stopa lub łydka. Objawy ukąszenia:
- dwie punktowe rany (miejsce ukąszenia)
- obrzęk, zaczerwienienie, bolesność w miejscu ukąszenia
- pocenie się
- uczucie śmiertelnego lęku
- drgawki
- przyspieszenie tętna i oddechu
- nudności, wymioty
- ogólne osłabienie
Pierwsza pomoc:
1. Oceń sytuację i bezpieczeństwo
2. Wezwij pomoc specjalistyczną
3. Uspokój poszkodowanego (kończyny poszkodowanego poniżej poziomu serca w celu powolnego rozchodzenia się jadu)
4. Przemyj starannie ranę wodą z mydłem.
UŻĄDLENIA
Pojedyncze użądlenia owadów (pszczoły, osy, szerszenia) nie są niebezpieczne. Trzeba jednak pamiętać o tym, że wrażliwość na jad owadów jest zróżnicowana (niektóre osoby są na niego uczulone). Wielokrotne użądlenia mogą doprowadzić do niebezpiecznej kumulacji substancji toksycznych. Szczególnie niebezpieczne są użądlenia w okolicy szyi, języka, gardła oraz policzków. Mogą one powodować obrzęk błony śluzowej, krtani i zatkanie dróg oddechowych.
Objawy użądlenia:
a) bolesność, pieczenie lub swędzenie, zaczerwienienie i obrzęk miejsca użądlenia
b) u osób uczulonych mogą wystąpić następujące objawy ogólne:
- dreszcze
- podwyższona temperatura ciała
- bóle i zawroty głowy
- przyspieszenie tętna
- duszność i zaburzenia oddychania
Pierwsza pomoc:
1. Uspokojenie chorego
2. Wezwanie pomocy
3. Usunięcie żądła (pęsetą) w taki sposób, aby nie uszkodzić zbiorniczka z trucizną (chwyć żądła tuż przy powierzchni skóry)
4. Stosowanie zimnych okładów w celu złagodzenia bólu i ograniczenia obrzęku
5. Podanie kostki lodu do ssania w przypadku ukąszenia w obrębie jamy ustnej i szyi
6. Usuwanie kleszcza powinno być wykonywane przez fachowy personel medyczny
Pierwsza pomoc przy pogryzieniach
Pogryzienia są niebezpieczne ze względu na ogromne ryzyko zakażenia znajdującymi się w paszczy zwierzęcia licznymi bakteriami, które przenikają do rany. Szczególnie groźne jest zakażenie wścieklizną. Wygląd rany kąsanej zależy od gatunku zwierzęcia, które pogryzło. Długi i ostre zęby zwierząt powodują głębokie rany często z rozerwaniem okolicznych tkanek, co ułatwia wnikanie bakterii. Ranom kąsanym towarzyszy ból i krwawienie (mniejsze lub większe w zależności od ciężkości obrażenia). Także rany kąsane powstałe w wyniku ugryzienia przez człowieka łatwo ulegają zakażeniu z powodu przedostania się do nich bakterii występujących w jamie ustnej człowieka.
Pierwsza pomoc:
1. Uspokojenie poszkodowanego
2. Zebranie wywiadu o okolicznościach, zwłaszcza o gatunku zwierzęcia i czasie pogryzienia.
3. Wezwanie pomocy
4. Przemywanie rany wodą z mydłem przez 10-15 minut
5. Założenie na ranę jałowego opatrunku.
6. Uniesienie i unieruchomienie kończyny
7. Ciepłe okrycie poszkodowanego i zapewnienie mu wsparcia psychicznego
8. Powiadomienie służb sanitarno-epidemiologicznych o pogryzieniu przez bezpańskie lub dzikie zwierzęta.
Kolejny temat: Pierwsza pomoc w przypadku ciał obcych w organizmie.
napisał/a:
ratownik_0395
2014-01-11 13:05
Pierwsza pomoc w przypadku ciał obcych w organizmie
W życiu codziennym zdarzają się takie sytuacje, gdy ciała obce - ziarna piasku, żwiru, monety, orzechy, guziki itp. - przedostają się do organizmu przez rany lub naturalne otwory ciała.
Ratownik, udzielając pierwszej pomocy w przypadku ciał obcych w organizmie, musi zdecydować:
- czy może samodzielnie usunąć ciało obce
- czy trzeba wezwać pomoc specjalistyczną
- czy dysponuje odpowiednimi pomocami w celu usunięcia ciała obcego
Ciało obce to przedmiot lub substancja tkwiąca w tkankach, jamach ciała bądź przewodach (nosowych, słuchowych, drogach oddechowych) wprowadzone tam wskutek urazu albo innego działania zewnętrznego (zabawa)
Według ERC niedrożność dróg oddechowych spowodowana ciałem obcym jest rzadką, ale potencjalnie uleczalną przyczyną przypadkowej śmierci. Większość zdarzeń zadławienia związana jest z jedzeniem i ma miejsce zazwyczaj w obecności świadków. Rozpoznanie niedrożności dróg oddechowych przez świadków zdarzenia oraz wczesne podjęcie przez nich działań ratowniczych zwiększa prawdopodobieństwo przeżycia poszkodowanego, szczególnie wtedy, gdy jest on przytomny.
Przyczyny zadławienia u dorosłych:
- duże, źle pogryzione kawałki jedzenia
- niejadalne przedmioty trzymane w ustach np. guma
- duża ilość alkoholu wypita w czasie posiłku
- luźne protezy zębowe
- próby samookaleczenia się
Objawy całkowitego lub częściowego zatkania dróg oddechowych:
- chwytanie się za gardło
- trudności w oddychaniu
- kaszel
- zasinienie skóry
- trudności w mówieniu
- utrata przytomności
PIERWSZA POMOC W PRZYPADKU CIAŁ OBCYCH TKWIĄCYCH W SKÓRZE
Niewielkie ciało obce -piasek, żwir, grudka ziemi, drzazgi, odłamki szkła - znajdujące się w okolicach rany lub w raznie można delikatnie usunąć. Bardzo przydatna w tej sytuacji będzie pęseta z apteczki pierwszej pomocy. Innym sposobem usuwania małych ciał obcych jest wypłukanie ich zimną wodą.
Udzielając pierwszej pomocy w przypadku ciała obcego wbitego w ranę:
1. Oceń sytuację
2. Zapewnij bezpieczeństwo sobie i poszkodowanemu
3. Oceń stan ogólny poszkodowanego
4. Wezwij pomoc specjalistyczną
5. Odsłoń uszkodzoną okolicę
6. Zatamuj krwawienie poprzez uniesienie kończyny i zastosowanie ucisku po obu stronach ciała obcego
7. Nie usuwaj ciała obcego
8. Wykonaj opatrunek stabilizujący ciało obce. Ułóż dwa bandaże po obu stronach przedmiotu lub gaziki dookoła ciała obcego. Całą konstrukcję przymocuj np. plastrem do nieuszkodzonej okolicy ciała poszkodowanego. Nie zmieniaj przy tym położenia ciała obcego.
9. Unieś, unieruchom kończynę
10. Zapewnij poszkodowanemu dalszą pomoc.
PIERWSZA POMOC W PRZYPADKU CIAŁ OBCYCH W OKU
Małe ciała obce, przesuwające się po gałce ocznej (ziarnka piasku, drobin kurzu, rzęsa) mogą być usunięte przez osobę udzielającą pierwszej pomocy. Aby usunąć takie ciało obce:
1. Posadź poszkodowanego, tak by jego twarz była skierowana do światła.
2. Nie pozwól, by poszkodowany pocierał oko
3. Przed przystąpieniem do udzielania pierwszej pomocy dokładnie umyj ręce wodą z mydłem.
4. Delikatnie rozdziel jego powieki swoimi palcami. Poproś, by poszkodowany spojrzał we wszystkich kierunkach. Obserwuj gałkę oczną.
5. Jeśli zauważysz ciało obce, przepłucz oko czystą wodą.
PIERWSZA POMOC W PRZYPADKU CIAŁ OBCYCH W NOSIE LUB UCHU
Ciało obec w nosie lub uchu najczęściej zdarza się u małych dzieci. Do ucha trafić mogą małe przedmioty, które wzbudziły zainteresowanie np. klocki, nasiona fasoli, grochu, pestki owoców. Ostre przedmioty powodują obrażenia nosa lub ucha, natomiast gładkie powodują zatkanie dróg oddechowych lub słuchowych i są przyczyną zakażenia. Trudności w oddychaniu, osłabienie słuchu, spuchnięcie nosa albo rozwijające się zakażenie mogą wskazywać na obecność gładkiego ciała obcego w drogach oddechowych. Udzielając pierwszej pomocy, nie należy próbować usuwać ciał obcych tkwiących nieruchomo w nosie lub uchu. Próby mogą spowodować obrażenia i wepchnięcie uwięźniętego przedmiotu jeszcze głębiej. Ratownik powinien uspokoić dziecko i zabezpieczyć je przed dotykaniem miejsca obrażenia. Jeśli gładkie ciało obce wystaje z nosa, można zatkać drożny otwór nosowy palcem i nakazać dziecku wydmuchnięcie przez nos. W przypadku luźno leżącego ciała obcego w uchu można spróbować je usunąć. W tym celu należy pochylić głowę, tak by skierować ucho w stronę podłogi i delikatnie potrząsnąć głową kilka razy. Jeśli ciało obce tkwi w przewodzie słuchowym - przemywanie wodą nie spowoduje wypadnięcia tego przedmiotu.
Kolejny temat: Pierwsza pomoc poszkodowanym środkami promieniotwórczymi, chemicznymi i biologicznymi.
W życiu codziennym zdarzają się takie sytuacje, gdy ciała obce - ziarna piasku, żwiru, monety, orzechy, guziki itp. - przedostają się do organizmu przez rany lub naturalne otwory ciała.
Ratownik, udzielając pierwszej pomocy w przypadku ciał obcych w organizmie, musi zdecydować:
- czy może samodzielnie usunąć ciało obce
- czy trzeba wezwać pomoc specjalistyczną
- czy dysponuje odpowiednimi pomocami w celu usunięcia ciała obcego
Ciało obce to przedmiot lub substancja tkwiąca w tkankach, jamach ciała bądź przewodach (nosowych, słuchowych, drogach oddechowych) wprowadzone tam wskutek urazu albo innego działania zewnętrznego (zabawa)
Według ERC niedrożność dróg oddechowych spowodowana ciałem obcym jest rzadką, ale potencjalnie uleczalną przyczyną przypadkowej śmierci. Większość zdarzeń zadławienia związana jest z jedzeniem i ma miejsce zazwyczaj w obecności świadków. Rozpoznanie niedrożności dróg oddechowych przez świadków zdarzenia oraz wczesne podjęcie przez nich działań ratowniczych zwiększa prawdopodobieństwo przeżycia poszkodowanego, szczególnie wtedy, gdy jest on przytomny.
Przyczyny zadławienia u dorosłych:
- duże, źle pogryzione kawałki jedzenia
- niejadalne przedmioty trzymane w ustach np. guma
- duża ilość alkoholu wypita w czasie posiłku
- luźne protezy zębowe
- próby samookaleczenia się
Objawy całkowitego lub częściowego zatkania dróg oddechowych:
- chwytanie się za gardło
- trudności w oddychaniu
- kaszel
- zasinienie skóry
- trudności w mówieniu
- utrata przytomności
PIERWSZA POMOC W PRZYPADKU CIAŁ OBCYCH TKWIĄCYCH W SKÓRZE
Niewielkie ciało obce -piasek, żwir, grudka ziemi, drzazgi, odłamki szkła - znajdujące się w okolicach rany lub w raznie można delikatnie usunąć. Bardzo przydatna w tej sytuacji będzie pęseta z apteczki pierwszej pomocy. Innym sposobem usuwania małych ciał obcych jest wypłukanie ich zimną wodą.
Udzielając pierwszej pomocy w przypadku ciała obcego wbitego w ranę:
1. Oceń sytuację
2. Zapewnij bezpieczeństwo sobie i poszkodowanemu
3. Oceń stan ogólny poszkodowanego
4. Wezwij pomoc specjalistyczną
5. Odsłoń uszkodzoną okolicę
6. Zatamuj krwawienie poprzez uniesienie kończyny i zastosowanie ucisku po obu stronach ciała obcego
7. Nie usuwaj ciała obcego
8. Wykonaj opatrunek stabilizujący ciało obce. Ułóż dwa bandaże po obu stronach przedmiotu lub gaziki dookoła ciała obcego. Całą konstrukcję przymocuj np. plastrem do nieuszkodzonej okolicy ciała poszkodowanego. Nie zmieniaj przy tym położenia ciała obcego.
9. Unieś, unieruchom kończynę
10. Zapewnij poszkodowanemu dalszą pomoc.
PIERWSZA POMOC W PRZYPADKU CIAŁ OBCYCH W OKU
Małe ciała obce, przesuwające się po gałce ocznej (ziarnka piasku, drobin kurzu, rzęsa) mogą być usunięte przez osobę udzielającą pierwszej pomocy. Aby usunąć takie ciało obce:
1. Posadź poszkodowanego, tak by jego twarz była skierowana do światła.
2. Nie pozwól, by poszkodowany pocierał oko
3. Przed przystąpieniem do udzielania pierwszej pomocy dokładnie umyj ręce wodą z mydłem.
4. Delikatnie rozdziel jego powieki swoimi palcami. Poproś, by poszkodowany spojrzał we wszystkich kierunkach. Obserwuj gałkę oczną.
5. Jeśli zauważysz ciało obce, przepłucz oko czystą wodą.
PIERWSZA POMOC W PRZYPADKU CIAŁ OBCYCH W NOSIE LUB UCHU
Ciało obec w nosie lub uchu najczęściej zdarza się u małych dzieci. Do ucha trafić mogą małe przedmioty, które wzbudziły zainteresowanie np. klocki, nasiona fasoli, grochu, pestki owoców. Ostre przedmioty powodują obrażenia nosa lub ucha, natomiast gładkie powodują zatkanie dróg oddechowych lub słuchowych i są przyczyną zakażenia. Trudności w oddychaniu, osłabienie słuchu, spuchnięcie nosa albo rozwijające się zakażenie mogą wskazywać na obecność gładkiego ciała obcego w drogach oddechowych. Udzielając pierwszej pomocy, nie należy próbować usuwać ciał obcych tkwiących nieruchomo w nosie lub uchu. Próby mogą spowodować obrażenia i wepchnięcie uwięźniętego przedmiotu jeszcze głębiej. Ratownik powinien uspokoić dziecko i zabezpieczyć je przed dotykaniem miejsca obrażenia. Jeśli gładkie ciało obce wystaje z nosa, można zatkać drożny otwór nosowy palcem i nakazać dziecku wydmuchnięcie przez nos. W przypadku luźno leżącego ciała obcego w uchu można spróbować je usunąć. W tym celu należy pochylić głowę, tak by skierować ucho w stronę podłogi i delikatnie potrząsnąć głową kilka razy. Jeśli ciało obce tkwi w przewodzie słuchowym - przemywanie wodą nie spowoduje wypadnięcia tego przedmiotu.
Kolejny temat: Pierwsza pomoc poszkodowanym środkami promieniotwórczymi, chemicznymi i biologicznymi.
napisał/a:
Andzrej
2015-01-18 13:57
IGŁA RATUJE ŻYCIE
Porada chińskiego profesora jak udzielić pierwszej pomocy ofiarom wylewu
Trzymaj w domu strzykawkę lub nawet zwykłą igłę do szycia lub prostą szpilkę.
To jest zdumiewające jak w nietypowy sposób można odwrócić skutki wylewu.
Kiedy dochodzi do wylewu, naczynia krwionośne w mózgu stopniowo
pękają. Kiedy zdarzy ci się być świadkiem wylewu
Nie ma znaczenia, w jakim miejscu znajduje się chory.
Nie ruszaj go z miejsca, ponieważ naczynia krwionośne popękają.
Pomóż choremu usiąść w bezpiecznym miejscu, aby zabezpieczyć przed ponownym upadkiem.
Jeżeli masz w domu strzykawkę z igłą (byłoby to najlepsze), to dobrze,
jeżeli nie, to wystarczy igła do szycia lub szpilka.
1. Umieść igłę nad ogniem, aby ją wysterylizować.
Następnie nakłuj czubki wszystkich 10-ciu palców
2. Nie ma specjalnego punktu akupunkturowego, po prostu nakłuwaj w
odległości 1 mm od paznokcia............
3. Nakłuwaj, aż pokaże się krew.
4. Jeżeli krew nie zacznie wypływać, uciskaj opuszki palców chorego,
aż do wypłynięcia krwi z nakłutych miejsc.
5. Kiedy wszystkie 10 palców już krwawi, poczekaj kilka minut.
Chory powinien odzyskać przytomność w tym czasie.
6. Jeżeli usta chorego są wykrzywione, nacieraj uszy chorego aż będą
czerwone.
7. Następnie nakłuj płatki uszu dwukrotnie, aż wypłyną po 2 krople
krwi z każdego płatka .
8. Poczekaj aż chory powróci do normalnego stanu I zabierz go wtedy do szpitala.
Jeżeli nie zrobi się tego co powyżej a chory jest zabrany przez pogotowie,
to w czasie transportu od wstrząsów na drodze popękają naczynia krwionośne w mózgu.
Nauczyłem się, że upuszczanie krwi ratuje życie, od chińskiego lekarza
Ha Bu Ting, który mieszka w Sun Juke.
Następnie doświadczyłem tego w praktyce, dlatego też mogę powiedzieć,
że metoda ta jest skuteczna w 100%.
W 1979 roku uczyłem w Fung Gaap College w Tai Chung.
Pewnego popołudnia miałem wykład, kiedy inny wykładowca wpadł do mojej
sali i w przerażeniu wykrzyknął: Kiedy zobaczyłem naszego kierownika, Pana
Chen Fu Tien, był blady, jego mowa była bardzo niewyraźna, jego usta
były wykrzywione i miał wszystkie objawy wylewu. Natychmiast
poprosiłem jednego ze studentów, aby pobiegł do najbliższej apteki I
kupił strzykawkę, którą ponakłuwałem opuszki palców chorego.
Kiedy wszystkie 10 palców krwawiły (krople krwi wielkości ziarna
grochu), nacierałem jego uszy. Po kilku minutach twarz pana Chen
odzyskała kolor i pojawił się blask w oczach, ale jego usta ciągle
były wykrzywione. Więc pociągałem jego uszy, aby napłynęła krew. Kiedy
uszy były już czerwone , nakłułem płatki uszu dwukrotnie do pojawienia
się dwóch kropli krwi na każdym uchu. W przeciągu 3-5 min usta
powróciły do normy i jego mowa stała się wyraźna. Pozwoliliśmy mu
odpocząć przez chwilę, a następnie podaliśmy filiżankę herbaty. Po
czym sprowadziliśmy go na dol i zawieźliśmy do szpitala.
Pozostał w szpitalu przez noc, a następnego ranka powrócił na uczelnie
na zajęcia. Wszystko powróciło do normy. Nie było żadnych zmian
chorobowych. Zwykle ofiary wylewu cierpią z powodu nieodwracalnych
pęknięć naczyń krwionośnych w mózgu w czasie transportu do szpitala, w
wyniku czego nigdy nie powracają do pełnego zdrowia. Szczęśliwcy
pozostają przy życiu - sparaliżowani do końca życia.
Jeżeli będziemy pamiętali o metodzie upuszczania krwi i rozpoczęciu
ratowania życia natychmiast, w krótkim czasie ,ofiary wylewu będą
uratowane i powrócą do normalnego życia w 100%
http://atrapa.net/chains/igla-ratuje-zycie.htm
Metody z igłą nie testowałem bo jej wcześniej nie znałem a ostatnio mieliśmy dwa udary w jednym czasie, co mogło być spowodowane pogodą. Mogę potwierdzić, że jazda na sygnale karetką jest śmiertelnym zagrożeniem dla pacjenta z udarem. Mój rówieśnik w czasie takiego transportu zmarł jak karetka przeleciała nad przejazdem kolejowym.
Porada chińskiego profesora jak udzielić pierwszej pomocy ofiarom wylewu
Trzymaj w domu strzykawkę lub nawet zwykłą igłę do szycia lub prostą szpilkę.
To jest zdumiewające jak w nietypowy sposób można odwrócić skutki wylewu.
Kiedy dochodzi do wylewu, naczynia krwionośne w mózgu stopniowo
pękają. Kiedy zdarzy ci się być świadkiem wylewu
Nie ma znaczenia, w jakim miejscu znajduje się chory.
Nie ruszaj go z miejsca, ponieważ naczynia krwionośne popękają.
Pomóż choremu usiąść w bezpiecznym miejscu, aby zabezpieczyć przed ponownym upadkiem.
Jeżeli masz w domu strzykawkę z igłą (byłoby to najlepsze), to dobrze,
jeżeli nie, to wystarczy igła do szycia lub szpilka.
1. Umieść igłę nad ogniem, aby ją wysterylizować.
Następnie nakłuj czubki wszystkich 10-ciu palców
2. Nie ma specjalnego punktu akupunkturowego, po prostu nakłuwaj w
odległości 1 mm od paznokcia............
3. Nakłuwaj, aż pokaże się krew.
4. Jeżeli krew nie zacznie wypływać, uciskaj opuszki palców chorego,
aż do wypłynięcia krwi z nakłutych miejsc.
5. Kiedy wszystkie 10 palców już krwawi, poczekaj kilka minut.
Chory powinien odzyskać przytomność w tym czasie.
6. Jeżeli usta chorego są wykrzywione, nacieraj uszy chorego aż będą
czerwone.
7. Następnie nakłuj płatki uszu dwukrotnie, aż wypłyną po 2 krople
krwi z każdego płatka .
8. Poczekaj aż chory powróci do normalnego stanu I zabierz go wtedy do szpitala.
Jeżeli nie zrobi się tego co powyżej a chory jest zabrany przez pogotowie,
to w czasie transportu od wstrząsów na drodze popękają naczynia krwionośne w mózgu.
Nauczyłem się, że upuszczanie krwi ratuje życie, od chińskiego lekarza
Ha Bu Ting, który mieszka w Sun Juke.
Następnie doświadczyłem tego w praktyce, dlatego też mogę powiedzieć,
że metoda ta jest skuteczna w 100%.
W 1979 roku uczyłem w Fung Gaap College w Tai Chung.
Pewnego popołudnia miałem wykład, kiedy inny wykładowca wpadł do mojej
sali i w przerażeniu wykrzyknął: Kiedy zobaczyłem naszego kierownika, Pana
Chen Fu Tien, był blady, jego mowa była bardzo niewyraźna, jego usta
były wykrzywione i miał wszystkie objawy wylewu. Natychmiast
poprosiłem jednego ze studentów, aby pobiegł do najbliższej apteki I
kupił strzykawkę, którą ponakłuwałem opuszki palców chorego.
Kiedy wszystkie 10 palców krwawiły (krople krwi wielkości ziarna
grochu), nacierałem jego uszy. Po kilku minutach twarz pana Chen
odzyskała kolor i pojawił się blask w oczach, ale jego usta ciągle
były wykrzywione. Więc pociągałem jego uszy, aby napłynęła krew. Kiedy
uszy były już czerwone , nakłułem płatki uszu dwukrotnie do pojawienia
się dwóch kropli krwi na każdym uchu. W przeciągu 3-5 min usta
powróciły do normy i jego mowa stała się wyraźna. Pozwoliliśmy mu
odpocząć przez chwilę, a następnie podaliśmy filiżankę herbaty. Po
czym sprowadziliśmy go na dol i zawieźliśmy do szpitala.
Pozostał w szpitalu przez noc, a następnego ranka powrócił na uczelnie
na zajęcia. Wszystko powróciło do normy. Nie było żadnych zmian
chorobowych. Zwykle ofiary wylewu cierpią z powodu nieodwracalnych
pęknięć naczyń krwionośnych w mózgu w czasie transportu do szpitala, w
wyniku czego nigdy nie powracają do pełnego zdrowia. Szczęśliwcy
pozostają przy życiu - sparaliżowani do końca życia.
Jeżeli będziemy pamiętali o metodzie upuszczania krwi i rozpoczęciu
ratowania życia natychmiast, w krótkim czasie ,ofiary wylewu będą
uratowane i powrócą do normalnego życia w 100%
http://atrapa.net/chains/igla-ratuje-zycie.htm
Metody z igłą nie testowałem bo jej wcześniej nie znałem a ostatnio mieliśmy dwa udary w jednym czasie, co mogło być spowodowane pogodą. Mogę potwierdzić, że jazda na sygnale karetką jest śmiertelnym zagrożeniem dla pacjenta z udarem. Mój rówieśnik w czasie takiego transportu zmarł jak karetka przeleciała nad przejazdem kolejowym.