9 lat razem, jestem na zakręcie co robić.

Witam wszystkich.

Temat pewnie powielany wielokrotnie ale muszę o to spytać bo mam problem.

Sprawa wygląda następująco, napiszę najkrócej jak potrafię.
Ja mam 27 lat on 31. Jesteśmy ze sobą już 9 lat. Szmat czasu. Gdyby odliczyć od tego z 4 lat kiedy nie myśleliśmy o śłubach itp to zostaje 5 lat rozmyślań. I właśnie tylko rozmyślań.
Od razu mówię tu nie chodzi mi i ślub w tym wątku tylko o co innego.

Zacznę od tego, że ostatnio trochę wyjeżdżałam za granicę za pracą. Znikałam na miesiąc i wracałam potem trochę w domu z miesiąc dwa i znowu na miesiąc. Ostatnio(czyli z miesiąc temu) wróciłam z wyjazdu i facetowi odbiło. Fakt faktem trochę się na wyjeździe sprzeczaliśmy przez maile czy skayp ale kto się w związku nie sprzecza o to czy tamto. Mnie ogólnie bolało, że mało do mnie pisał niż ostatnio i rzadko dzwonił. Ale mniejsza z tym. Przyjechałam i zaczęło się piekło. Nagle się dowiaduję, że wszystko co robię mu przeszkadza. Że go zaniedbuje przez cały związek, że czuje się niedoceniony i traktuje go jak g-wno. A żeby tego było mało stwierdza, że mało inicjatywy mam do czegokolwiek czy to w łóżku, czy komplementach itp. No to sobie myślę może faktycznie więc podjęłam kroki. Zaczęłam go częściej zaczepiać, mówić że np dobrze wygląda czy ładnie pachnie. Proponowałam zabawy i seks. Nie non stop ale starałam się inicjować częściej sama od siebie niż było to wcześniej.

Była chwila spokoju. Od razu mówię, że to wszystko dzieje się w przeciągu raptem 3-4 tygodni.
Po tygodniu od mojego przyjazdu i wstępnych działań by poczuł się lepiej jesteśmy razem u mnie. Nie mieszkamy razem, nie wiem czemu bo wiecznie ma jakieś wymówki. Ale to wyjaśnię jeśli będzie ktoś o to pytał by określić jakąś sytuacje bo teraz to nie jest najważniejsze. No i jesteśmy razem śpimy, dochodzi 3 nad ranem i słyszę sms. Obudziłam się bo to nie był pojedyńczy sygnał tylko cała melodia. Też się obudził. Pytam co to jest o tej godzinie. A że nigdy nie mieliśmy problemów z mówieniem i pokazywaniem sobie wszystkiego to zdziwieniem dla mnie było gdy nagle bał się pokazać. Nacisłam go i w końcu pokazał. A tu jakaś koleżanusia z pracy pisze do niego, że pokłóciła się ze swoim facetem i że nie wie co robić. A ja się pytam kim ona dla niego jest i skąd się wzieła, czemu mi nie mówił i skąd u niej taka wylewność. Coś gadał, że koleżanka z roboty, że pierwszy raz to zrobiła i takie tam. To proszę go by przy mnie napisał jej sms-a lub zadzwonił i kazał jej nie robić takich rzeczy bo jest ze mną. Że to nie na miejscu coś takiego. A on w nerwy, że tego nie zrobi, że ona ma problem a on ma jej tak powiedzieć. Przecież nie mówiłam żeby ją obraził tylko żeby ją ukrócił z takim zachowaniem bo on nie jest na jej zawołanie. A on wyszedł z domu i pojechał do siebie. A co gorsza jak próbowałam się do niego dodzwonić to był cały czas zajęty. Gadał z nią chyba godzinę zanim odebrał mój telefon i wielce się zaczął tłumaczyć. Niby jej wyjaśnił to co chciałam, ale szkoda że nie zrobił tego przy mnie. Więc wątpie by to zrobił. Ale to tylko wierzchołek góry lodowej.

Potem zaczęły się znowu pretensje. Nagle dowiaduje się, że go ograniczam, że nie ma dla siebie czasu. Że zabieram mu wolność i wszystkiego zabraniam. A ja w słup bo nie dość, że zwłaszcza ostatnio miał mnóstwo czasu dla siebię jak wyjeżdżałam to jeszcze przez te lata sam mi się non stop zwalał na głowę i chciał być ze mną 24/7 nie pytając mnie o zdanie. Nie ma żadnych zainteresowań bo wszystkie porzucił sam z siebie. Moję zainteresowania mu się podobały, brał w nich udział a potem nagle każde z koleji było przez niego krytykowane i odsuwane aż w końcu nie chciał nic robić razem. Zostały tylko spacery jakieś wycieczki, zdawkowe gadki o niczym i oczywiście żadnych rozmów o przyszłości a jak już że wciąż nie ma na tyle kasy by razem zamieszkać już nie mówiąc o ślubie. Jesteśmy już wielokrotnie zaręczeni tak po za tym.

Była taka sytuacja, że mówił mi o tym że danego dnia chce być po pracy sam. Tak sobie myślę no okey ale skoro chce mojej inicjatywy w działaniach to może chociaż spytam czy jest tego pewien bo mogłabym przyjechać na noc do niego(mieszka z rodzicami, ale ma własny pokój, ja mieszkam z mamą prawie jak sama bo nie wchodzimy sobie w drogę poza rozmowami i czasami oglądaniem filmów). Zapytałam sms-em o to bo był jeszcze w pracy i nie chciałam mu wydzwaniać. Jakie było moje zdziwienie gdy oddzwonił i taką mi aferę o to zrobił jakbym go co najmniej zdradziła albo coś. Dowiedziałam się, że jestem nachalna, natrętna i że nie szanuje jego prywatności. Nie wiedziałam co powiedzieć, nigdy nie miał pretensji jak się o coś takiego pytałam a teraz nagle coś takiego. Przecież mógł powiedzieć, że nie i spokój a on tak się kłócił z przerwami bo musiał co jakiś czas coś w pracy zrobić i potrzebował dwie ręce, że ta kłótnia o to przeciągnęła się na pare godzin i jeszcze przyjechał do mnie po pracy awanturować się. Powiedział, że ma mnie dość i że zrywa. To był dla mnie szok. Z normalnego człowieka, który zawsze mnie chciał wysłuchać, spokojnie porozmawiać i zawsze mnie chciał mieć przy sobie i sam do tego dąrzył zmienił się nagle w obrażalskiego księcia z wymaganiami sięgającego zenitu i pokazującego co chwila fochy. Ciężko jest mi opisać każdą sytuację jaka się działa miedzy nami ale staram się zobrazować co się dzieje.

Nawyrzucał mi tyle przykrych rzeczy, które nie wiem skąd wziął. A tym bardziej, że wciąż sie nie staram, że wciąż nic nie inicjuje. że czepiam się tej znajomej co wydzwania i wypisuje. A ja tylko prosiłam go by nie przesadzał z kontaktem skoro to tylko koleżanka z roboty a wcześniej pytałam kto to jest i co i jak. Czy przypadkiem on czegoś nie kombinuje z nią albo ona z nim. Uważam, że każda kobieta ma prawo wiedzieć takie rzeczy a tym bardziej skoro tyle czasu byliśmy ze sobą. On oczywiście ze wszystkim się zarzekał że nic ich nie łączy i że nie szuka zastępstwa dla mnie. Ale była dla mnie dziwne, że nagle tyle do siebie dzwonią i piszą a ze mną się kłóci. Osobiści nie podejrzewam go o nic, bo nigdy nie złapałam go na kłamstwie ale nagle zaczął byc dla mnie okropny, agresywny i wybuchowy. Nagle zaczęłam mu przeszkadzać i to co robię jest nic nie warte. Nagle stwierdził, że zrywa tak z nikąd. Niby ma milion powodów bo co chwila dowiaduje się czego nie robię/robiłam co robiłam. Nagle sam zaczął się czepiać że mam facebook, że grywam przez internet siedząc na ts-ie z facetami itp.(bo lubie gry MMO). Nagle jestem natrętna. Kiedy dzwonie wtedy kiedy on nie chce to jestem natrętna, kiedy chce coś zrobić to jestem natrętna itp itd. A jak czegoś nie zrobie to jestem zła i niedobra. Nie wiem co się dzieje on oszalał jak dla mnie albo ja. Za tydzień jedziemy na wakacje bo były zaplanowane. Niby coś się uspokaja z nim, niby mówi że jestem dla niego wyjątkowa i że mu zależy. Ja już nawet mu powiedziałam raz jeszcze bo zawsze tak uważałam. Możesz mieć znajomych ale są granice. Nie może obca baba czy obcy facet nachalnie wydzwaniać i wypisywać do osób co są zajęte. A ona tak właśnie robi. Nagle wielkie koleżeństwo a ja jestem zła i natrętna. Ogólnie mam dość jego zachowania, to ciężko nazwać jaki on się stał. Nagle mu sie wszystko odmieniło, mam dość jego wyrzutów z kosmosu za sprawy z przed 3-5 lat które były wyjaśnione, a i większość wyrzutów to nawet nie wiem skąd wziął. Nagle się dowiedziałam żę cały związek byłam egoistką i trzymałam go w klatce. A tak nie było. A poza tym skoro tak twierdził to czemu wcześniej tego nie powiedział.

Nie wiem co mam myśleć. On się upiera przy swoim, że traktuje go jak swoją własność a tak nie jest i teraz on myśli że rozdaje karty bo on odszedł. A ja ogólnie przez te jego afery stałam się obojętna co on zrobi. Coś próbuje z nim rozmawiać ale wystarczy że powiem coś jak on uważa za dużo i już drze się na mnie i nie chce ze mną rozmawiać. Niby na wakacjach chce żebyśmy siedli ze sobą i pogadali ale myśle że to będzie gadka typu. Jego warunki i moje albo się zgadzam albo nie. A ja się na to nie zgodzę bo nie pozwole sobą manipulować. Nagle po 9 latach zachciało mu się niezależności, wolności i braku zobowiązań. Szkoda tylko że mówił zupełnie co innego jeszcze całkiem niedawno.

Ja myśle, że on się specjalnie wycofał z tego. Nagle do niego doszło, że wypadałoby coś z sobą zrobić. A tu ani mieszkania ani nic. A u rodziców nic nie płaci, wszystko ma podane. Nic nie musi robić tylko praca i przyjemności a życie wymaga czego innego jakbyśmy zamieszkali razem. Powoli zastanawiam się czy nie darować sobie bo szkoda kolejnych lat na czekanie na niego. Co myślicie o tym. Czy ktoś umie to ogarnąć? Wiem że dużo tego ale ja mam taki sam mętlik i już nic nie wiem a juz na pewno o co tu chodzi i co mam robić.

Ogólnie go szanuje i kocham miłością dojrzałą bez skowronków ale taką by być z nim. Ale nie jestem już zakochana na zabój w nim, żebym nie mogła tego zakończyć i poszukać szczęścia gdzie indziej. Swoim całym zachowaniem zachwiał moje poczucie bezpieczeństwa i pewności o przyszłość tym samym osłabił moje przywiązanie do siebie a tym samym miłość. Po prostu mnie zawiódł na całej linii.

Dziękuje tym co wytrwali to co napisałam i mam nadzieje, że ktoś da rade to jakoś ogarnąć albo chociaż rzucić jakąś wskazówką.