a co powiecie na to?

mam 29 lat, jestem z moim partnerem od czterech lat. to zwiazek, ktory zrodzil sie z przyjazni. on jest dla mnie bardzo dobry, wlasciwie oprocz tego, ze po tych czterech latach wieje nuda oraz tego, ze kompletnie ze soba nie sypiamy, to nie moge sie niczego doczepic. on jest naprawde wspanialym mezczyzna, jest czuly, nie widzi swiata poza mna, non stop mnie piesci, gdy idziemy ulica potrafi mnie ni stad ni zowad pocalowac, od tak, w reke. jest pod tym wzgledem niesamowity. jest tez swietnym kompanem do rozmow, wlasciwie przestalam miec tzw. kolezanki od ploteczek odkad jestesmy razem, bo on mi wystarcza i zreszta vice versa. on nawet nie potrzebuje isc na piwo z kolegami, bo pije je ze mna przy meczu. moznaby rzec, ze pasujemy do siebie jak ulal. a jednak...
z mojej strony pojawilo sie zwatpienie. najpierw przeszkadzalo mi to, ze on nie potrafi dobrze calowac, jakos tak niezdarnie to robi. no ale myslalam, co tam, przeciez to nie koniec swiata, kiedys go "naucze", do dzis nic sie nie zmienilo.
od poczatku naszego zwiazku nie uklada nam sie lozku, to znaczy on jest zawsze zaspokojony, bo potrzebuje minutke, ja natomiast wrecz przeciwnie, nigdy nie mialam z nim orgazmu. probowalam mu pokazywac, jak mnie ma zaspokoic, ale tak sie zawsze wczuwalam, zeby wyszlo, ze jemu juz chyba reka dretwiala (lub jezyk jak kto woli, wiecie o co chodzi ;)). podejrzewam, ze dlatego tez nie sypia ze mna, po prostu wie, ze cos nie gra. ja mam to samo, nie mam ochoty, wole sie przytulac i zasypiac w jego ramionach, bo seks z nim wydaje mi sie wyzwaniem, ktoremu nie moge sprostac, a nie przyjemnoscia. czasem po lampce wina zdarza sie, ze sie kochamy, ale to tez konczy sie na niespelnieniu z mojej strony, mimo poczatkowego wielkiego podniecenia. wlasciwie to bez tej lampki przestal mnie fizycznie pociagac, nie wiem gdzie sie podzialy te chwile, gdy na sama mysl o nim dostawalam odlotow.
mieszkamy razem, planujemy wspolna przyszlosc, zalozenie rodziny, dzieci, czasem calkiem na powaznie wymyslamy wspolnie imiona dla nich. ogolnie swietnie sie rozumiemy jako kumple. jednak cala reszte diabli wzieli.
niedawno skonczylismy studia i zaczelismy prace, obydwoje rownoczesnie, ale w innych firmach. niestety niefortunnie trafilam na kolege z pracy, zonatego zreszta, ktory coraz bardziej staje mi sie nieobojetny. podejrzewam, ze zrobilabym jeden ruch i jego malzenstwo legloby w gruzach, czuje, ze z jego strony cos sie dzieje, mezczyzni nie umieja sie kamuflowac. ja natomiast robie to swietnie :) pod tym wzgledem jestem uzdolniona aktorka.
dzis w nocy nie moglam spac myslac o tym koledze z pracy, ile razy o nim pomysle, robi sie mi sie "cieplo" ;) strasznie mnie podnieca. moj chlopak jest pewnie z piec razy przyystojnieszy, ale nie odkryje ameryki, jezeli powiem, ze tu nie tylko o wyglad chodzi. w najblizszym czasie moj chlopak poprosi mnie o reke, ja oczywiscie powiem "tak", bo nie wyobrazam sobie wywrocenia swojego zycia do gory nogami, nie zniose mysli, ze juz nigdy nie zobacze jego rodzicow (swietni ludzie, prawie tak mi bliscy jak moi wlasni), ze juz nigdy nie bede z nikim tak zartowac, tak rozmawiac itd.
a jednak szlag mnie trafia, bo mi sie zdaje, ze to moze jest tchorzostwo! ze nie mam na tyle sily zeby sie przyznac, ze to predzej czy pozniej wyjdzie i bedzie murem miedzy nami, a wtedy to dopiero bedzie za pozno..