Baba Jaga, dobry ale niezdecydowany Jasio i pyskata niby Księżniczka

Poddaję się. Może jak przeleję swoje myśli na papier to mi się polepszy? Może ktoś ma czy miał tak jak ja i podzieli się bezcenną radą? Jak zwykle chodzi o faceta :) bo o kogo by innego.
Zaczęło się niewinnie. Koleżanka miała bardzo fajnego acz nieśmiałego sąsiada – po 30-tce czyli tak akurat. No ale jak tu poznać faceta, który prawie nigdzie nie bywa? Praca, dom, kościół, motor, motor, dom, kościół, praca. To więc w takim układzie ja, też nie należąca do odważnych, przez 3 tygodnie zbierałam się w sobie jak i czy wysłać mu smsa. No w końcu doszło do ostatecznej rozgrywki – sms poszedł pewnego dnia wieczorem późnym. Odpisał i pisał cały dzień, zaprosił na obiad, spacer a potem to już poleciało z górki. Okazał się, że zauważył mnie już kiedy robiłyśmy przegląd obiektu na żywo i w ogóle jest fajnie, że napisałam do niego bo on by nigdy nie znalazł odwagi i nie wiedział jak to wszystko rozegrać. Sielanka normalnie się zaczęła. Kino, spacery, itp. Godzinami mogliśmy ze sobą rozmawiać. Poznał moją rodzinę, ja jego. Znajomi moi i jego powtarzali, że to nie jest możliwe, ze to jakaś bajka, byliśmy nierozłączni, Ale bajka nigdy nie trwa wiecznie. Dostał mi się zimny prysznic, kiedy powiedział mi, że ostatnio przy mnie traci głowę, może myśleć tylko o mnie i nie umie sobie poradzić z tym właśnie. Pół dnia jeździł na motorze, pół nocy nie spał, myślał nad tym wszystkim, ale nie potrafi tak dalej. Niczego nie żałuje. Ale to co jest miedzy nami za bardzo burzy jego porządek i on się gubi. Czułam jakby mnie ktoś walnął kijem do bejsbola prosto w głowę. Żadne znaki nie wskazywały, że poczęstuje mnie takim tekstem. Patrzył na mnie, powtarzał, że to jego wina, że to on jest beznadziejny i chciał żebym coś powiedziała. A ja nie mogłam pozbierać mysli. Teraz żałuję, że wtedy nie wyperswadowałam mu tej beznadziejności i tych dzikich argumentów, ale cóż, stało sie nic nie zrobiłam. Resztę dnia przepłakałam. A on tylko pisał sms, że to wyłącznie jego wina. Wieczorem rozmawiał z moją mamą i w efekcie końcowym chciał przyjechać żeby mnie przeprosić, żeby wyjaśnić, bo zaszło kosmiczne nieporozumienie. Ale wiadomo wcześniej wypił piwo z żalu i było po wizycie. Zjawił się rano następnego dnia. Nie zamienił ze mną ani słowa, chciał tylko gadać z moją mamą!!!! Na odchodnym tylko na mnie patrzył i powiedział, żebym nabrała do niego dystansu. Ja reagowałam chyba jak w amoku, bo nic nie powiedziałam tylko zamknęłam mu drzwi przed nosem. Następnego dnia dostałam smsa, że jestem wyjątkowa, że przeprasza, i że zasługuję na kogoś lepszego niż on. Czułam się jakby psychopata z tępym toporem wtargnął do mojego serca i urządził sobie krwawą jatkę ! Od tego czasu nie odezwał się do mnie ani słowem. Zero kontaktu zero reakcji. Kompletnie się nie odzywa. Ktoś kto go dobrze zna mówi, że to siostra mu dobrze doradziła, ona jest starsza, jest sama i pewnie szuka zabezpieczenia na przyszłość. Miałam niby widzieć w nim tylko ten motor, auto i kasę bo jak wykształcona kobieta może inaczej zwrócić uwagę na mniej wykształconego faceta? Już uwierzę, że siostrunia to żmija, ale on nie ma własnego zdania? Własnej woli? Próbowałam to zrozumieć, ale nie daje rady. Próbowałam wyciągnąć do niego rękę, chociaż wszyscy mi mówili, że jestem idiotką, że to robię. Bez reakcji z jego strony. Niedawno spotkaliśmy się na plenerowej imprezie, obydwoje wcześniej wiedzieliśmy ze tam prędzej czy później na siebie wpadniemy. Z relacji wiem że on i jego rodzinka wypatrywali mnie,albo należało by powiedzieć śledzili każdy mój ruch. Tak że nawet palcami na mnie wskazywali gdzie jestem i co robię, ciągle ktoś z nich był niedaleko mnie. On też zawsze był gdzieś w zasięgu wzroku. Kiedy w końcu mnie mijał jeden jedyny raz nie odezwał się słowem. Nawet głupiego cześć. Przyznaję ja też uniosłam się honorem i słowa nie powiedziałam. Ale tyle razy już wcześniej próbowałam pokazać mu, że nie jest mi obojętny, że wiedział, iż wystarczy jedno jego słowo i można wiele wyjasnić. Nie chciał widocznie skorzystać z okazji. Pokręcone to wszystko. Nie wiem co ja mu zrobiłam? To co robił kiedy byliśmy razem stało się sprzeczne z tym jak argumentował nasze rozstanie. Kiedy był ze mną rąk nie umiał utrzymać przy sobie, ale powiedział potem że jest wierzący a ja chciałam od niego czegoś więcej a on nie może. Racjonalna rada – zapomnieć o człowieku? Ale wiecie jak to jest – serce głupie nie słucha :))) Minęło 5 miesięcy od rozstania a ja o nikim innym nie mogę myśleć.
Czy ktoś z was to może rozumie?? Bo ja już chyba nie....