bez nadzieji przed slubem

Witam,

ciężko jest zacząć pisać coś bardzo trudnego dla mojej osoby.
Jeśli chciałby ktoś poświecić trochę czasu aby przeczytać moja historie i podzielić się spostrzeżeniami chętnie wysłucham.
Jestem w związku z mężczyzną 9 lat starszym od siebie, jak mi się zawsze wydawało starszy oznaczać będzie bardziej odpowiedzialny, dojrzały, bardziej gotowy do normalnego życia w związku.... by się wydawało....nasza historia zaczęła się 4 lata temu, gdy się poznaliśmy byłam oczarowana tym facetem, przystojny-w granicach rozsądku, inteligenty, miły etc... razem zamieszkaliśmy i bylo naprawde rewelacyjnie, oboje pracowaliśmy, bawiliśmy sie, prowadziliśmy ciekawe zycie towazyskie ponieważ oboje jesteśmy bardzo żywymi osobami a wlasciwie teraz wydaje mi sie ze jestesmy az za bardzo podobni do siebie.. i ta slodka sielanka trwala do momentu gdy usłyszałam ze on chce miec ze mną dziecko... myślę przecież jest cudownie na pewno bedzie dobrym ojcem....ciaza przebiegla bajecznie... po urodzeniu sie dziecka czar prysl.
Nigdy prze nigdy nie pomysllabym ze bedzie tak beznadziejnie w moim zyciu i niewiele moge z tym zrobic, ale po kolei.
Po urodzeniu dziecka szybko wypracowaliśmy system obowiazkow tak aby nikt nie mogl byc pokrzywdzony i bylo nawet nie zle poza tym ze to ja stałam sie na naszym statku potwornym kapitanem. Jak sie okazalo tak bardzo wyczekiwane przez niego dziecko przeroslo go samego, wcieliłam sie w role starej zrzędliwej baby..... pisze tak bo potrafie na siebie spojrzec z boku, dlaczego tak jest bo nie mam juz sily w kolo macieja powtarzać najprostsze wydawalo by sie rzeczy, takie jak dzieko potrzebuje tez aby sie z nim bawic nie tylko wykonywać stale określone ruchy takie jak śniadanie, spacer i spanie.... nie wiem jak mężczyźni postrzegają taciezynstwo ale bardzo sie zawiodlam na miom partnerze widzac ile mu brakuje by byc ojcem idealnym
...moze to ja za wiele wymagam ale chce tylko tego aby moje dziecko bylo szczęśliwe z mama i tata, to ja musze mu mowic idz sie pobaw z dzieckiem bo sam jakos sie nie garnie, musze mu przypominac zeby mowil dziecku ze je kocha, prosic by to dzis on poczytal bajke na dobranoc.... wg niego bycie tata to tylko obowiazek i na prawde nie mam juz sily mu tlumaczyc i pokazywac...wiem ze kocha nasze dziecko ale to za malo!
za naście dni nasz slub...moj partner dlugo mnie do tego namawial az w koncu uleglam, po raz kolejny..
ja jestem zalamana i czuje sie jak bym stala pod morem czekajac na egzekucje.
Nasz zwiazek doczekal tego ze nie potrafimy siebie sluchac, on zazuca mi tylko ze za duzo od niego wymagam, ze sie do czegos ciagle przyczepiam i chodze obrazona, ja...hm ja juz nie mam sily chodzic obrazona widze tylko tyle ze nie mamy juz o czym rozmawiac... ja dla niego wyjechalam z kraju, z dala od rodzicow i przyjaciol, ja opiekuje sie dzieckiem, siedzae w domu jak kura domowa i pilnujac czy aby na pewno jest dobrze posprzatane zeby mi znow nie zarzucil ze sie nie napracowalam dzis, w przeciwienstwie do niego.....moze za duzo tego "ja" ale on juz mnie nie slucha kiedu mu mowie czgo potrzebuje a ja juz przeslaam probowac przebic sie przez ten mur! I pewnie gdyby nie to ze tak bardzo kocham moje dziecko dawno bym od niego odeszla ale nie moge... jedyne co wymyslilam ze zrobie cos dla siebie i dokoncze studia tu za granica czego nawet nie potepil - o dziwo... i tak sobie mysle teraz tuz przed slubem ze jeszcze pare lat i moze dam sobie rade sama.....
Jedyne co dodam to kiedys tak bardzo zakochani, dzis patrza na siebie wilkiem.....
Ciezko mi to ogarnac wszystko jedym tchem w razie watpliwosci przyblize szczegoly, choc pewnie takich problemow jak moj jest wiecej niz jeden... mimo wszystko czekam moze ktos cos odpisze starajac sie zrozumiec tez mnie,

pozdrawiam