bójka mysli

Witajcie,
znam to forum od dawna ale nigdy nie myślałam że kiedyś założę tutaj temat. Jestem skołowana, sama nie wiem już czego chcę, mam nadzieje że trochę otrzeźwicie mi sytuację. Jestem z moim chłopakiem już ok 4,5 roku, od matury. Jest to mój pierwszy poważny związek i jak to wiadomo na początku było wielkie love a z czasem wkradła się rutyna.. przyzwyczajenie sama nie wiem... mieliśmy wzloty i upadki ale jakoś nam szło... nigdy nie przeszło mi przez myśl żeby go zdradzić wręcz się tym brzydziłam. Ostatnio tzn jakiś miesiąc temu mieliśmy poważna rozmowę bo ja zaczęłam mieć wątpliwości co do naszego związku, dawno nie byliśmy ze sobą blisko w zasadzie mało jest miedzy nami czułości, miłości... ehh dobra przejdę do sedna otóż ostatnio na imprezie u kolegi mojego chłopaka poznałam prowodyra mojej burzy myśli. Rozmawialiśmy, byliśmy sobą zainteresowani nie odrywaliśmy od siebie wzroku to było takie niesamowite bo czułam jakbym siedziała w jego głowie. Były delikatne gesty które sugerowały ze pragniemy czegoś więcej i w końcu padło z jego strony zdanie co z tym zrobimy, a ja wówczas otrząsnęłam się i powiedziałam ze nic z tym nie zrobimy. Moje słowa sprawiły ze oboje posmutnieliśmy ale on wciąż nalegał żebym została. Nasze pożegnanie było takie dziwne, on nie chciał puścić mojej dłoni gdy podałam mu ją na pożegnanie i ten wzrok... mój chłopak nie widział tego, jedynie widział to że rozmawiamy... Minęło kilka dni a ja... wciąż o tym myślę. I żałuję... ale nie tego że w ogóle z nim rozmawiałam o sprawach które nie do końca są fair wobec mojego chłopaka, ale żałuję tego że to przepadło. Bo on na pewno nie będzie ze mną szukał kontaktu bo ja wybrałam, zdecydowałam wtedy ze nic miedzy nami nie zajdzie ale teraz żałuje. Mimo że nadal brzydzę się zdradą i nie mogłabym tak zranić mojego chłopaka bo mimo ze sama nie wiem co do niego czuje czy to wciąż miłość to wiem ze nie mogłabym zadać mu takiego bólu. A mimo to mam tak głupie myśli ze żałuję ze nie będę miała już do czynienia z tym poznanym chłopakiem, mogłabym zrobić krok w jego stronę owszem ale to będzie z mojej strony zdrada i dlatego i ja (chyba) nie będę szukała z nim kontaktu. Nie mogę zapomnieć tego spojrzenia. Ehh sama nie wiem czy przez to co mnie spotkało dojrzewam do decyzji ze może należy się rozstać, czy jednak jeśli to przetrwam to jakoś poprawi się mój związek.Czy ktoś był kiedyś w takiej sytuacji? Byłabym wdzięczna za każde słowo nawet za krytykę...