Chciałbym z nią być, ale nie potrafię jej kochać.

Mamy po 18 lat. Poznaliśmy się 3 lata temu, miesiąc później byliśmy już parą. Mamy trochę przeciwne charaktery, ale zawsze potrafiliśmy się dogadać. Mamy podobne marzenia, dążenia.
Poznaliśmy się w wieku 15 lat. Ona była bardziej dojrzała ode mnie, miała silną osobowość, mi jej brakowało. Na początku (jak to na początku związku) cud miód orzeszki, ale potem jej silna osobowość zaczęła mną manipulować. Powiedzmy, że sprawiała, że mówiłem i robiłem rzeczy, których wcale niekoniecznie chciałem robić (potrafiła mnie przekonać). Oczywiście nie było to nic radykalnego, ale czułem się trochę (a właściwie dopiero teraz to widzę) ubezwłasnowolniony. Wkurzała się na mnie z (wg mnie) błahych powodów, a potrafiła tak dobrze udowodnić moją winę, że ją jeszcze potem przepraszałem.
Nie myślcie tylko, że jest to jakaś okropna osoba. Było w tym też trochę mojej winy (byłem uległy, nie sprzeciwiałem się; skąd mogła wiedzieć, że coś jest nie tak?). "M" jest bardzo czuła, kochająca, lojalna, uczciwa, dojrzała, lubimy podobnie spędzać czas itd itd. Te problemy też nie zdarzały się bardzo często, ale były dotkliwe. Nie pytajcie czemu wtedy się z nią nie rozstałem, bo sam tego nie wiem.
Po jakimś czasie oboje się ocknęliśmy, i ja zacząłem walczyć o swoje, i ona bardzo się zmieniła. Naprawdę. Będę szczery, jeśli powiem, że pozbyła się tych wad.
Teraz problem: moje podejście do niej się nie zmieniło! Jakoś nie potrafię "ogarnąć" tego, że ona nie jest już taka jaka była, że się zmieniła, że między nami jest wszystko w porządku. Ciągle mam w oczach ten stary obraz. Takie są moje sny, odruchy. Czuje się winny, że nie potrafię się przestawić.
W pewnym momencie zdałem sobie sprawę, że chyba jej nie kocham. Utwierdzałem się w tym przekonaniu jakiś czas. Mówiłem też "M" o moich wątpliwościach. Była miła, pomogła mi to sobie wyperswadować. Swoją drogą, kiedy jestem z nią nie odczuwałem (no, powiedzmy, że bardzo rzadko) takich wątpliwości. Zdarzały się za to często kiedy nie było jej przy mnie. Rozum mówił, że jest nam razem dobrze, ale serce miało zawsze jakiś problem, nawet jak było między nami super. Starałem się ją kochać, ale nie udawało się.
W końcu jednak z nią zerwałem. Powód: "nie kocham Cie". Nie zrobiła nic złego, nie pokłóciliśmy się. Rozważyliśmy taka opcję, że może jeszcze kiedyś spróbujemy, od nowa.
Od rozstania minęły prawie dwa tygodnie. Tęskniłem za nią. Czułem, że chciałbym z nią być. Nie wiedziałem, czy ją kocham, ale stwierdziłem, że przecież mogę umówić się z nią na "pierwszą" randkę i spróbować znowu się zakochać. Podszedłem do niej w szkole, i powiedziałem jej to wszystko. Ucieszyła się, zgodziła. W pierwszej chwili się cieszyłem, ale kilka godzin później znowu te same wątpliwości. Tak jakby rozum mówił: "super, to jest dziewczyna dla Ciebie", ale serce (intuicja? szósty zmysł?) ciągle ma te same wątpliwości, ten sam dawny obraz.
Dzień później napisała mi smsa, że nie jest jeszcze gotowa na to spotkanie. Napisała, że dalej mnie kocha i że jeśli ja ją też to przybiegnie choćby zaraz, ale jeśli chodzi o "spróbowanie od nowa" to musi jeszcze poczekać. Więc czekamy. Tylko teraz ja nie wiem, czy chce tego spotkania.
To działa tak, jakbym chciał tego, czego akurat nie mam: tęsknie, chcę z nią być; umawiamy się; wątpliwości; znowu dajemy sobie czas; znowu tęsknota i tak w kółko.

Co robić? Czy ten związek ma szanse? Można się zakochać jeszcze raz? Jeśli tak, to jak?

Jeśli coś jest niejasne, pytajcie proszę, dopowiem. Bardzo zależy mi na rzetelnych odpowiedziach. Z góry dziękuje!