choroba psychiczna.problemy i kryzys.

jesteśmy razem 2 lata i 3 miesiące.licealna miłość.na początku gorąca i zwariowana.
po kilku miesiącach od poznania się pierwsza wizyta w szpitalu psychiatrycznym.samookaleczenia.halucynacje.i tysiące rodzinnych problemów.
Jego codzienne wizyty, kwiaty i mnóstwo smsów, ciepłych listów.po 2 miesiącach powrót do domu.pierwsze wspólne wakacje-urojenia.koniec roku -powrót do szpitala, najpierw na oddzial dzienny, potem na zamknięty.czyste szaleństwo.to 3 klasa liceum więc mnóstwo nauki ,ciągłe zmiany leków i huśtawka nastrojów.euforia i nienawiść do siebie.tycie.pogorszenie wyglądu, nie wstawanie z łóżka i diagnoza-schizofrenia.potem wyjście. matura, stres. wspólne wakacje nad morzem.przedawkowanie leków-oddział psychiatryczny w nadmorskiej miejscowości.3 dni.przyjeżdża i tuli.i zaraz powrót z wakacji.

pod koniec sierpnia(na wakacjach byliśmy w czerwcu) kryzys.
on mówi ,że to koniec.kłótnie coraz częściej.
coraz częściej pada określenie''grubas'', ''idiotka''.
zaczyna się stres,wyniki, rozmowy kwalifikacyjne na studia.
obydwoje studiujemy.
cały czas biorę leki.
mam kiepską sytuację w domu-matka straszny nerwus .nie mówi-wrzeszczy.ojciec zajęty pisaniem pracy na studia i pracą.

mój chłopak mieszka z matką i babcią.
babcia ma emeryturę.matka pracuje na czarno.
obydwie nadopiekuńcze.
potrafią być nieznośne.traktują jak dziecko.
''zjedz śniadanie'',''umyłeś zęby?''
wyzywają od lenia,nieroba.
''spierdalaj gnoju''-takie sformułowania padają z ust jego matki i babci.
on nie jest dłużny.''spieprzaj ty idiotko''
kiedy się poznaliśmy brał lek antydepresyjny.potem inny.
mają problemy finansowe.
z ojcem jego matka jest rozwiedziona.jego ojciec pije alkohol.kiedy jest pijany dzwoni do mojego chłopaka i mówi jak go bardzo kocha i przeprasza ,że tak się zachowuje(czyli np.kłoci się z nim albo nie daje mu pieniędzy.)jego ojciec ma rentę z której komornik pobiera alimenty.więc jego ojciec żyje w nędzy.nie potrafi znaleźć pracy.
jego matka(mojego chłopaka) ma natręctwa,nerwice.
jest uzależniona od swojej matki.

mój chłopak jest człowiekiem ciekawym świata, studiuje filozofię.
wspiera mnie duchowo,interesuje się moją terapią , wizytami u psychiatry.
jednak coraz częściej bywa okrutny.
tydzień temu pokłóciliśmy się bardzo poważnie w jego domu co doprowadziło do tego ,że byłam w takim szoku ,że nic do mnie nie dochodziło.przypominałam raczej wrak człowieka aniżeli kobietę.

ostatnio znowu miewam gorsze dni.stany lękowe dają o sobie znać.
nie biorąc dodatkowych leków wpadam w szał albo w totalne zobojętnienie ,biorąc dodatkowe leki jestem jak roślinka.nie czuję nic.

kiedyś mój chłopak wykrzyczał ,że ''chce mieć kobietę z którą będzie mógł mieć dzieci''.
ja nie wiem czy będę mogła mieć dzieci przez minimum kilka lat(biorę 4 mocne psychotropowe leki).poza tym nie chcę ,żeby maleństwo cierpiało.nie wierzę ,że maleństwo nagle by mnie uzdrowiło.tym bardziej ,że kiedy jest ze mną fatalnie wpadam w szok i samookaleczam się.

znajomi mojego chłopaka ,jego najbliższa rodzina czyli matka i babcia uważają ,że powinien ze mną zerwać bo co mu po dziewczynie , która jest chora?

dodam ,że rzadko się zdarza ,żebym leżała w łóżku.
zarzuty , które słyszę pod moim adresem:
-jesteś banalna
-jesteś gruba
-zachowujesz się jak idiotka

mój chłopak jest osobą , która zostawia większość rzeczy na ostatnią chwilę (tak jak prezentację maturalną , którą robił w noc przed maturą) co powoduje ,że on się strasznie denerwuje i ja również , gdyż moja pomoc go drażni i powoduje ,że obrzuca mnie różnymi epitetami.

jest mi strasznie ciężko tym bardziej ,że jest to jedyny człowiek , któremu ufam.to jest również mój pierwszy partner seksualny.

bardzo przykrym dla mnie argumentem przeciw niemu jest jego pogarda dla kobiet.
większość kobiet jest przyrównywana przez niego do prostytutek i dziwek.
wstydzę się kiedy w zatłoczonym tramwaju rozpoczyna rozmowę o seksie analnym.

nie spotykamy się.nie dzwoni .nie pisze maili smsów.nic.
kiedy ja dzwonię często jest to nieodpowiedni moment.
albo nie odbiera.''nie słyszałem''.''telefon się wyładował''.
50 złotych na miesiąc przegaduje w kilka dni.

czasem potrzebuje zamówić taksówkę o 2 w nocy i pojechać do niego.

jest za wolnością seksualną.
2 tygodnie temu był na imprezie.(nie było to zaplanowane-wyciągnął go najlepszy przyjaciel)była tam dziewczyna nimfomanka.bardzo chciała się z nim przespać.a on tego nie zrobił bo jak tłumaczył:
-nie miał prezerwatyw
-nie miał mojej zgody
-bał się ,że czymś się mógł zarazić.

uważa ,że to głupota mieć 1 partnera seksualnego.
dodam ,że konflikty między nami powodują ,że tracę ochotę na jakiekolwiek zbliżenia.
nie mówiąc już o intymnym seksie oralnym.

ciekną mi łzy po przeczytaniu tego co napisałam bo czuję się koszmarnie z tym ,że tak potwornie ranimy się kochając się jednocześnie.




czy możecie cokolwiek mi poradzić?
nie chciałabym czytać rad''rzuć go''.
raczej jak się wydostać, pozbierać.
jestem strasznie zazdrosna.
moje 2 poprzednie ''związki'' skończyły się z hukiem zdradą.chłopak z którym byłam rok ( na odległość) przez połowę trwania naszego związku był z kimś innym z kim chyba do tego momentu jest.w moim życiu były kontakty ze starszymi mężczyznami.bez seksu.

mój chłopak przeżywał ogromną platoniczną miłość.ja jestem jego pierwszą dziewczyną z którą jest związany ''tak długo''.

zatraciłam się.
jutro psycholog.wykłady.biblioteka.i sesja.
nie potrafię żyć w takiej huśtawce.