Czas na mnie ....

Jednym słowem nadszedł czas na mnie …. nie spodziewałem się, ze kiedykolwiek założe tutaj temat, ale życie potoczyło się inaczej.
Najpierw suche fakty: Mam rodzinę i dwójkę dzieci, małżeństwo trwa od 8 lat.
Poczatki jak to poczatki ulotne, piękne, pełne miłości, wyznań i to wszytsko przyprawione chemią. Byłem wtedy w 100% pewny ze znalazłem kobietę moich marzeń. Ślub odbył się po 1,5 roku i po 1 roku mieszkania ze sobą więc wydawało się że się poznaliśmy. Wszyscy mówili jaka wspaniała para i rzeczywiście byliśmy zawsze razem i nie lubiliśmy się rozstawać.
Oboje byliśmy na tzw „starcie” co oczywiście budziło czasem nieporozumienia bo nie zawsze była kasa na to co byśmy chcieli, ale z tym dawaliśmy sobie radę. Związek trwał czas płynął, nuda się wkradała i zabierała powoli nasze małżeństwo w nieznane. Ja powoli zacząłem rezygnować ze sportu (żałuje strasznie), wyjscia na miasto najpierw były wspólne potem ona stwierdziła że nie chce i zacząłem imprezowac sam … ale ciągle byłem pewny i wierny. Z czasem nawet i te wyjścia zaczęły gdzieś znikać, po trosze z mojego głupiego poczucia obowiązku żeby zostać z nią. Swoja cegiełke dokładała też ona nie mówiąc może dosłownie ale dając do zrozumienia żebym nie wychodził. I tak po paru latach znaleźlismy się czarnej dziurze. Ja nie dość że przez siedzący tryb pracy i życia przybrałem na wadze to moje kontakty z ludźmi strasznie się zminimalizowały … a nie taki byłem przed ślubem. Zawsze duza grupa znajomych, paru sprawdzonych przyjaciół i życie towarzyskie kwitło …. a po pewnym czasie byłem jakby własnym negatywem. Zapadniety w sobie, bez ognia … taki szarak żyjący w stereotypie praca, dom. Ona zrobiła się mało kobieca dla mnie, monotonna, bez polotu i bez tej fascynacji. Generalnie nasz związek był „bardzo udany” bo się nie kłóciliśmy tylko tak sobie żyliśmy.
Aha a propos kłótni: to co mnie dobijało że nigdy nie było takiej z prawdziwego zdarzenia, z rzucaniem talerzami, krzykami itd. Trochę przesadzam ale nie za wiele. Wszystkie konflikty były kwitowane cichymi dniami czyli kwas powoli się odkładał i zatruwał nasze życie.
Dalej … nasze rozmowy. Przez tyle lat razem nie pamiętam żebyśmy kiedykolwiek przegadali całą noc lub spierali się na jakiś fascynujący temat. Rozmowy zazwyczaj były …. Nazwijmy to bezpłciowe. Po trosze dlatego że nasze zainteresowania sa odmienne i dlatego że w rozmowie szukamy innych wartości. Ona jest bardziej przyziemna i woli rozmowy o nas, codzienności, planowaniu. Ja owszem też ale bardzo lubię spierać się na tematy światopoglądu, prowadzić lekko odjechane dyskusje … tak dla utrzymania mózgu w gotowości.
Oczywiście zdarzały się przez te lata cudowne chwile … potrafi być naprawdę fajną żoną, szanuje ją i nie dam powiedzieć o niej złego słowa. Niezależnie od tego jak się nasze losy potoczą.
„Ukoronowaniem” naszego małżeństwa był moja zazdrość. Niektóre osoby na forum znają sprawę z postów ogólnodostępnych lub z rozmów na prv. Generalnie chodziło o zazdrość o jej przeszłość i zrobiłem z tego niezłą burzą. To było równo rok temu. Chodziłem do fajnego psychologa a racze razem chodziliśmy i już myslałem że wszystko udało się wyprostować aż tu nagle …… zobaczyłem JĄ – kobietę z moich snów. Zostałem porażony, opętany, owładnięty jej osobą od pierwszego wejrzenia.
Słyszałem kiedyś słowa: „Zakochałeś się od pierwszego wejrzenia , spójrz po raz drugi” i zrobiłem tak ale jak można się domyslić zauroczenie pozostało. Zaczelismy się spotykać i tu słowa w które mi nikt pewnie nie uwierzy ale spotykałem się z nia nie w celu szybkiego zaciągnięcia do łóżka tylko po to żeby w ogóle z nia być…. fascynacja narastała. Nie spalismy ze sobą więc zdrady fizycznej nie było.

W końcu postanowiłem porozmawiać z żona o nas, o tym co się miedzy nami dzieje i powiedziałem że przeżywam poważny kryzys uczuć i nie portafię powiedzieć gdzie zmierzamy. Przyjeła to płaczem …. Nie dziwie się w końcu usłyszała to od człowieka którego kocha i też bym się pewnie załamał.
A potem to już lawina …. Parę dni później sprawdziła mój telefon, obudziła mnie w nocy i pokazła wszystko. Byłem na tyle zaskoczony że nie zaprzeczałem. Jedyny pozytyw tej sytuacji był taki że usiedlismy i rozmawialismy o tym, on co mnie zdziwiło nie płakała. Przyznalismy się przed sobą że sama podstawa naszego małżeństwa była lekko wymuszona. Jak się okazało ona zecydowała się na tak szybki ślub bo otoczenie naciskało, ja za to pamiętam jak jechałem z moim ojcem do kościoła i w pewnym momencie zatrzymałem się i zaczałem się zastanawiać czy aby to jest to. Ale wtedy cała ta sprawa mnie przerastała i widząc ile jest przygotowane na wesele pojechałem do celu.
Może to wygląda nieciekawie ale z początku nasz zwiazek sprawdzał się i była fajnie.
Teraz gdy ona już wie wszystko jeszcze trudniej jest mi zaprzeczać gdy ona pyta o moje uczucia do niej. Wiem że podciąłej jej skrzydła i obróciłem życie w jedne wielkie zagrożenie.
Dzisiaj wyprowadze się na dwa dni żeby to wszystko sobie w samotności ułożyć.
Uczuciowo czuje się strasznie rozdarty, kiedy ona próbuje się zbliżyc cos się we mnie łamie. Nie jest mi do końca obojętna bo krew mi szybciej płynie gdy czuje jej ciało, lecz nie wiem czy jest to miłosc czy tylko pożądanie. Ostatnio kiedy się kochalismy, już po tym wszystki, był to naprawdę seks przez łzy. Ona czuła że nie jest jak dawniej, ja czułem się jakbym ją dodtykał po raz ostatni …. Taki zapis testamentu ciał. Najgorszemu wrogowi nie zycze takiego rozdarcia uczuć i emeocji.
Z drugiej strony mysle o „kobiecie z moich snów”. Kiedy ja ostatnio widziałem postanowiłem się jej przyjrzeć krytycznie, począwszy od urody poprzez gesty, słowa. Chciałem znaleźć jak najwięcej negatywnych cech ale nie udało się. Patrze i płynę.
Trochę takich historii jak moja czytałem ostatnio na forum, czytałem i nie wierzyłem że też tak daleko zabrnę. Teraz czytam jak to się kończy i też nie wierzę …. Po prostu nie wiem jak się życie potoczy.
W tej chwili tęsknię do dwóch kobiet ale zafascynowany jestem tylko jedną.