czy ja coś robię źle?

Drogie kobiety, proszę, przeczytajcie moją historię i wypowiedzcie się obiektywnie, bo ja już jestem tak skołowana, że sama nie wiem co myśleć o swoim życiu.
Męża poznałam w wieku 19 lat, kiedy poszłam na studia. Zakochałam się po uszy. Był moim pierwszym mężczyzną. Oczywiście wcześniej miałam wielu chłopaków, zawsze się podobałam, ale dla mnie to były przelotne znajomości, nie potrafiłam się zaangażować. Aż poznałam męża. Przez dwa lata nasza miłość kwitła w atmosferze totalnego luzu miasteczka studenckiego. Ja jestem z biednego domu więc przez cały ten czas pracowałam żeby mieć na życie. On zaczął pracę dopiero po naszych zaręczynach, które odbyły się po roku znajomości. Nie zwracałam uwagi na to, że ciągle bierze ode mnie pieniądze, że jest nieodpowiedzialny. Byłam po prostu zakochana. Mieliśmy plany - ślub, od razu dziecko, ja miałam studiować i je wychowywać, on, ponieważ rok po ślubie miał skończyć studia miał nas przez 2 lata (aż ja je skończę) utrzymywać.
No więc był ślub, zaszłam w ciążę, mąż w międzyczasie zabrał i wydał wszystkie pieniądze z wesela - naprawdę dużą kwotę. Ja już nie mogłam pracować, bo ciąża okazała się zagrożona. Wtedy się zaczęło - odkąd nie miałam pieniędzy on zaczął mnie źle traktować, znikać na noce, ignorować mnie. Kiedy byłam w 8 miesiącu powiedział że nigdy tak naprawdę nie chcial mnie ani "tego dziecka". Serce mi pękało. No ale dziecko się urodziło, ja obroniłam licencjat, on magisterkę. I wtedy on powiedział że zmienił nasze plany. Nie zostajemy w mieście, guzik go obchodzą moje dalsze studia. Mamy zamieszkać na wsi w domu jego rodziców. Dodam że oni mnie nie cierpią. Zmusił mnie do tego i tak właśnie żyję do tej pory - nie mam tu ani rodziny, ani przyjaciół, ani znajomych, ani studiów, ani nawet jak się stąd wydostać bo nie mam ani auta ani prawa jazdy. Mąż traktuje mnie jak mebel, który ma stać tam, gdzie się go postawi. Nie pomaga mi w opiece nad Córeczką, nie zgodził się na wspólne konto, a pieniędzy na życie mam ok 500 zł miesięcznie na naszą trójkę. Nie spędza ze mną czasu, całymi dniami, wieczorami i nocami jestem sama z Małą. On wręcz manipuluje tą moją samotnością - np jeśli zwrócę mu uwagę że obiecał wynieść śmieci i tego nie zrobił, zabiera się i "za karę" wychodzi do rodziców, do auta albo gdzie indziej. Chwila kiedy ze mną posiedzi, porozmawia to nagroda za to, że robię wszystko sama, niczego od niego nie wymagam. Sam jest miły tylko wtedy jak chce seksu. Rozmawiałam z nim wielokrotnie, nie chce mnie słuchać, nie chce iść do psychologa ani nic. kiedy powiedziałam że odejdę naskoczył na mnie że zabieram mu wszystko co ma, czyli rodzinę, dziecko. Tu wszyscy mnie krytykują i są dla mnie niemili, cały czas się zastanawiam czy to ja coś robię źle, czy mam jakieś wydumane oczekiwania i pretensje czy jestem zwyczajnie ofiara tego człowieka i jego rodziny, bo dodam, że wiele jego "miłych "słów i zachowań to efekt ich indoktrynacji. Co o tym myślicie? Na koniec jeszcze pare zdań rozjaśniających sytuację. 1. Mój mąż nie jest ani przystojny, ani bogaty ani nic, zwykły chłopak. 2. Jego rodzina mnie nie lubi bo jestem z wielodzietnej rodziny i wyszłam za niego z myślą o ich „majątku”. 3. Rodzina męża przez wiele lat borykała się z alkoholizmem ojca, choć nie wiem czy to może mieć jakiś związek. Proszę o jakąś odpowiedź. Nie mam tu nikogo z kim mogłabym pogadać. Tylko nie piszcie jaka jestem głupia, że wyszłam tak młodo za mąż i zdecydowałam się na dziecko przed skończeniem studiów, bo to już sama wiem.