Czy moje wątpliwości są normlane czy jestem niedojrzała...?

Chciałabym się kogoś poradzić. Chciałabym z kimś porozmawiać, ale nie mam z kim ;-(. Wszyscy mają swoje problemy, a kiedy pytam nikt nie umie znaleźć odpowiedzi. Nie wiem co mam zrobić, od kilku dni nie mogę znaleźć sobie miejsca. Czuję wielki niepokój i strach. Nie potrafię przez to być szczęśliwa. Wiem, że moje pytanie może być bardzo głupie i dziecinne, bo przecież jestem kobieta, która ma 21 lat i powinna wiedzieć czego chce a tak nie jest. Zacznę od początku. Od września 2008 zaczęłam spotykać się z chłopakiem. Najpierw poznawaliśmy się, spotykaliśmy na tzw. neutralnym gruncie. Nie wiem, jak to się stało ale jesteśmy już razem 8 miesięcy . Czas tak szybko mija... Jest to mój pierwszy chłopak. Pierwszy któremu pozwoliłam się wziąć za rękę, pierwszy który mnie pocałował, pierwszy dla którego wiem, że jestem najważniejsza na świecie. P Jednym słowem spotkałam ideał, którego boję się stracić i na którego według mnie nie zasługuję. Wiem, że mnie kocha bardzo mocno ale problem tkwi we mnie. Przez pewien czas myślałam, że to zauroczenie, zakochanie albo miłość. Nie wiem ;-(((. Obawiam się dzisiaj, że z mojej strony to nie jest miłość. Bo ja nie wiem, co to miłość. Nigdy nie byłam zakochana. Nigdy nie kochałam. On jest pierwszym któremu to powiedziałam i teraz po takim czasie nie wiem czy kocham, kiedy pokocham, czy to ten jedyny na całe życie. Serce mi się łamie, nie umiem sobie z tym poradzić, nie wiem co mam zrobić żeby znaleźć odpowiedź na pytanie tak to ten dobrze robię, że z nim jestem ;-(. To tak bardzo boli, że łzy same płyną po policzkach i nie wiem co zrobić. Nie chcę go skrzywdzić. Tak bardzo się boję tego wszystkiego. Zna mnie jego rodzina, akceptują mnie, lubią, traktują jak członka rodziny. Ale moje uczucia, które były na początku: niesamowita radość, stres przed spotkaniem, brak dostrzegania wad minęły. Teraz spotykamy się, ale ja nie czuję tylu emocji, "motylków w brzuchu". Wszyscy mówią, że pierwsza miłość przemija i nie trwa wiecznie i nie powinno się być z pierwszym chłopakiem ;-(. Cały czas zadaję sobie pytanie czy to miłość i dręczę się. Wiem, że w ten sposób odbieram sobie chwile szczęścia, ale jak mam zmienić sposób myślenia i co mam myśleć. Teraz wręcz przeciwnie dostrzegam jego wady, zdarza nam się nie zgadzać ale nigdy się nie kłócimy. Jesteśmy bardzo spokojni i takie są nasze charaktery dlatego staramy się zawsze iść na kompromis. Martwię się o niego, jego zdrowie i jak go nie widzę dłuższy czas to tęsknię za nim. Chciałabym, żeby był przy mnie, porozmawiał ze mną. Ale wtedy przychodzą te chwile zwątpienia, ogromnej niepewności i załamuję się. Jednak nie potrafię o nim zapomnieć, kiedy się z nim spotykam jestem szczęsliwa i nie mam takich myśli, ale tak jak dzisiaj one znowu się pojawiły. Czasem myślę sobie, że nie dojrzałam do miłości.Może ja nie umiem kochać i powinnam być sama może to próbuje mi powiedzieć, dając mi takie chwile zwątpienia. Nie wiem ;-(. Wielokrotnie myślałam i oboje planowaliśmy, że weźmiemy ślub, będziemy mieć dzieci, zbudujemy dom, ale teraz kiedy mam te wątpliwości już nic mnie nie cieszy.
Przepraszam, że mój e-mail jest napisany pewnie nie tak gramatycznie jak chciałabym, ale nie potrafię inaczej w tej chwili. Przepraszam za moje pytania, które pewnie śmieszą i bawią i których nie powinnam mieć a jednak są... Z góry dziękuje za odpowiedź i poświęcenie mi chwili, bo wiem, że na pewno jestem jedną z tysiąca osób które mają takie głupie myśli.