czy można być za dobrym?

Witam.
Ostatnio w moim związku wiele się dzieje, ale raczej niedobrego. Mój chłopak jest bardzo niemły, opryskliwy. Jeszcze tydzień temu wszystko było super, pięknie ładnie... Praktycznie zero kłótni od dłuższego czasu. Aż do poniedziałku. W niedzielę już mieliśmy małe starcie słowne, ale w poniedziałek już zaczął mi dogryzać itd. Ja zazwyczaj byłam miła, grzeczna, dobra. Nawet jak on był opryskliwy to przychodziłam ja do niego i łagodziłam. Po prostu nie lubiłam jak było między nami źle. W sumie jak się teraz nad tym zastanowie to nie pamiętam, może z raz w ciągu tych paru lat to on łagodził spory. W końcu stwierdziłam, że nie odpuszcze i nie będę już taka. On zaczął to niech on przeprasza. No i po pewnym czasie pisania esów mi pisze, że nie ma po co żyć, że nigdy nie miał myśli samobójczych, dopiero dziś (i tu muszę zaznaczyć, że ma problemy zdrowotne i aktualnie przyjmuje leki, których m.in. skutkiem ubocznym jest depresja i myśli samobójcze). Toteż od razu wsiadłam w auto i jade do niego, bo przecież go kocham i nie chcę żeby coś sobie zrobił, a taki jest przez te leki. Niestety, zamiast ucieszyć się na mój widok był jeszcze bardziej niemiły i powiedział, że już nie chce być ze mną (paranoja-w sobotę mówiliśmy że na wiosnę bierzemy kredyt mieszkaniowy i wyznaczamy datę slubu!). Ja tłumacząc sobie, że to przez leki, próbuję z nim rozmawiać-nadzwyczaj spokojnie. nawet jak on się unosił ja mu w spokoju tłumaczyłam. W końcu powiedział: nikt cie tu nie zaproaszał. I wyszłam z łzami w oczach. Następnego dnia stwierdziłam: ok, skoro taki jesteś to odpuszczam. On pisał coś, a ja na to, że wczoraj mnie zostawił i juz nie jesteśmy razem. On przepraszał, pisze mi, że przecież się kochamy i nie możemy tak, że oboje chcemy być razem itd. Złagodniałam. Do czwartku. Kiedy znowu się uniósł. Generalnie chodziło o to, że umówił się z jkaąś laską. Ja mówiłam, że mi przykro, bo dla mnie nie miał kasy, jak chciałam, żebyśmy gdzieś wyszli, poza tym nie pamiętam kiedy MNIE - swoją ukochaną- gdzieś zapraszał. Od tej pory było już tylko źle. Miał mieć nową pracę i PRZEZE MNIE zrezygnował. W związku z tym miałam ogromne poczucie winy. On jechał mi po ambicji równo :( Próbowałam do niego dotrzeć, że ok, nie jesteśmy razem, ale bierz prace, to nie, bo ja go zniszczyłam itd.
Pare razy znajomi byli światkami naszych kłótni, tzn jego bycie opryskliwym dla mnie. I powiedzieli mi, że jestem ZA DOBRA i ZA MIŁA dla niego.
W końcu wczoraj koleżanka do mnie(też ma problemy ze swoim facetem), że jej rodzina mówiła, że "jak jest się dla chłopa za dobrym to on chce jak najwięcej". Ja już nie wiem co robić. Zawsze robiłam tak, żeby jemu było dobrze. Z wielu rzeczy musiałam zrezygnować dla niego. Ale kocham go bardzo mocno i wiedziałam, że w związku liczy się przede wszystkim ta druga osoba. Niesttey dla niego luczył się chyba przede wszystkim on. Nie widzi jak ja przy tym cierpie, dogaduje mi na każdym kroku. Ja już nawet nie płączę jak mi powie coś złośliwego bo przywykłam.
A dziś? Też wyciągnęłam rękę-spotkajmy się, pogadamy... Ale nie-oczywiście mam nie przyjeżdząć, a potem-źle, bo nie przyjechałam... (wtf?)

O co mu chodzi? Ja wiele tłumaczę tymi lekami, ale nie wiem czy potrzebnie. Mam już dość! To jest takie uciążliwe. Zaraz znowu mi napisze, że przeze mnie czegoś nie zrobił. Ja sama niedługo popadnę w jakąś depresję:( A może to ja powinnam jakoś go bardziej wesprzeć (bo o to też miał pretensje... pomocy...