Czy można go odzyskać... czy jest sens...

Historia jak każda inna... a może i nie... Poznałam go mając 18 lat zakochałam się bez pamięci. Czas naszego związku bardzo szybko mijał... Potem decyzja o zaręczynach i po prawie pięciu latach naszego związku staliśmy się małżeństwem. Niedawno obchodziliśmy drugą rocznicę – byliśmy szczęśliwi a może to wszystko mi się wydawało... Może to była czysta iluzja i moje odczucie, ale zawsze miałam w nim wsparcie i uważałam że on może liczyć na to samo. Nie widziałam, nie doceniałam tego co ona dla mnie robi... jak za mną biega. Gdyby mógł uchylił i chciał uchylić mi rąbek nieba, dać mi gwiazdkę... Dziś jest inaczej – jest kimś zupełnie innym- człowiekiem którego nie znam... A wszystko zaczęło się przed trzema tygodniami a może i wcześniej...Tylko nie chciałam tego zauważyć. Historia ta jest o wiele bardziej skomplikowana ponieważ w grę wchodzi moje pochodzenie. Otóż wywodzę się z rodziny gdzie empatia nie znaczy nic. Każdy patrzył zawsze na czubek własnego nosa i dbał jedynie o opinie sąsiadów. Nie liczyło się nic... Wychowana tak postanowiłam że w życiu będę zawsze się kierować uczuciem. Niestety z czasem i to powoli się we mnie zatracało. Zagubiłam się w tym wszystkim i nie wiem co mam teraz zrobić, kim być i jak postępować. Jakiś czas temu odkryłam na jego komunikatorze czułą rozmowę z pewna osobą z mojej rodziny z która początkowo związało go wspólne narzekanie na członków mojej rodziny. Każda impreza kończyła się u nas w domu i kiedy ja szłam spać oni razem pozostawali – rozmawiając. Nawet nie wiem kiedy, nie wiem jak rozmowy zeszły na mój temat... Osoba której wierzyłam, której tak bardzo ufałam zaczęła mojemu mężowi uświadamiać na siłę moje złe cechy, wady które może i mu przeszkadzały jednak starał się je akceptować. Nawet nie wiem kiedy, aż tak się do siebie zbliżyli. Emocje we mnie wzrosły maksymalnie i zamiast rozwiązać problem samemu – poinformowałam o tym pół rodziny a zwłaszcza jego rodziców. Złość w nim tak wzrosła, że wykrzyczał mi takie słowa jakich żadna kobieta, a tym bardziej żona nie chciałaby usłyszeć... Następnego wieczoru z małej imprezy w gronie przyjaciół zrobiła się wielka awantura nawet z u życiem siły...Padły na niej jeszcze gorsze słowa ode mnie i od niego. Teraz już po tym wszystkim nie potrafimy ze sobą rozmawiać, a nawet w miarę normalnie żyć. Próbuje podejmować jakieś dialogi, rozmowy – bezcelowo i bezsensu bo wszystko jest odbijane jak od ściany i komentowane oraz analizowane z pewną osobą która wciąż między nami stoi. Zeruje na moim nieszczęściu. Jestem świadoma tego, iż sama po części doprowadziłam do tej całej sytuacji, ale czy naprawdę po siedmiu latach związku nie umiemy razem ze sobą rozmawiać. Boli mnie fakt że po każdej próbie rozmowy włącza komputer i pisze do niej bezczelnie się śmiejąc z moich słów, próśb . Wyeliminował mnie kompletnie. Skrzywdziłam go bardzo i teraz wiem jak bardzo go kocham tylko on już chyba nie wie co właściwie do mnie czuje. Mówi że na chwilę obecną łączy go ze mną jedynie papier i jest mu z tym dobrze. Mieszkamy nadal razem jednak on zaczyna nasz dom traktować jak hotel. Nocuje kiedy chce – praktycznie nic nie robi. Im dłużej się tak zachowuje tym coraz częściej myślę, że pomimo wszystko nie zasłużyłam na takie traktowanie. Siedząc w pracy coraz częściej sama myślę o tym aby to zakończyć. Jednak jakaś cząstka mnie mówi mi, że to nie może być koniec... że jeszcze możemy spróbować. Ale czy warto? Mam swoje wartości i wiem że sobie poradzę a jednak wciąż o nim myślę... Swoim zachowaniem zniszczył wszystko we mnie a mimo to chcę go odzyskać. Mówi, że mnie już nie kocha i nie wie czy chce to reanimować bo jest przekonany, że ta magia już nigdy nie wróci. Po prostu stwierdził że wszystko to zdechło... Przecież nie można przestać kogoś kochać w tak krótkim czasie... Przecież warto próbować...Przecież na już nie wyrzucę go ze swojego serca...! Najgorsze jest to że nawet jak dzwonimy do siebie to na koniec rozmowy słyszę takie suche cześć. Widzę, że on sam nie wie co ma zrobić – o rozwodzie nie mówi i jeszcze nie myśli. A może jednak? Wiem, że jest świadomy tego, że jak go spakuję to nie ma gdzie pójść. Kolega może go przenocować jeden, dwa razy bo ma swoje życie. Rodzice owszem przyjmą go, ale już nigdy mu w niczym nie pomogą bo wiedzą jak mnie teraz traktuje. Poza tym cóż to za życie dla 29 letniego faceta? Czy czas tu pomoże? Cofając się pamięcią o dwa tygodnie wstecz czułam, że jest coś nie tak ale też miałam jego czułość i nawet się też kochaliśmy nie raz...Próbowałam rozmawiać, ale to na nic. Jestem u kresu swych sił...Chcę wreszcie świętego spokoju, godnego traktowania i nie krzywdzenia mnie już więcej... Myślę będzie dobrze, ale wiem że teraz nie mam nic bo nie mam jego... Jak mam mu pokazać że mogę być inna, że mogę go szanować doceniać i kochać. On jest taki zimny i obojętny. Mówi że wszystko się skończyło. Na pytanie co zamierza dalej z naszym życiem mówi że na chwilę obecną nie wie, że się zobaczy. Proszę powiedzcie jaka mam być dla niego. Widzę że każda próba rozmowy z nim kończy się odwrotnym skutkiem niż chciałabym uzyskać, że zamiast się zbliżać oddala się jeszcze bardziej. Czy mam stać się obojętna i zimna czy utrwalać w nim przekonanie że jest moim mężem bez którego żyć nie mogę...Dziś w nocy przytulił mnie chociaż nie wiem czy zrobił to świadomie czy nie...kiedy skapnął się że nie śpię, że czuwam automatycznie rękę zabrał. Dziś nad ranem starałam się ukraść sobie kawałek jego przytulając się... tak leżąc w jego ramionach chociaż pewnie on nic nie czuł myślałam i błagałam - proszę pozwól mi na nowo pokochać się i pokochaj też mnie...Doradźcie co mam zrobić bo pierwszy raz w życiu nie wiem w która stronę pójść i gdzie to wszystko będzie podążać...