Czy to jest miłość?

Witam bardzo serdecznie. Mam bardzo duży problem, bo nie wiem czy kocham. Jestem w związku już 5 lat, Mam 23. Po tylu latach to straszna odpowiedzialność, nie chcę jej ranić, jeśli jej nie kocham. Czuję, że jej życie ległoby w gruzach gdybyśmy się rozstali, do tego jest niesamowicie wrażliwa. Ona zrezygnowała z wielu znajomości dla nas, została jej garstka osób. Moja wybranka myśli o zaręczynach, a ja zupełnie nie wiem czy to jest to i nie potrafię już żyć w tej niewiedzy. Zacznę od mojego charakteru, jestem bardzo sceptyczny. W żadnym razie nie jestem pesymistą, ale nie chwalę dnia przed zachodem słońca :) To, że "nie wiem", tłumaczę sobie tym, że to moja pierwsza miłość, nie mam porównania, nigdy nie spróbowałem czegoś innego. Może to kosmicznie zarozumiałe, ale jeśli zdecydowałbym się na rozstanie, to bezpowrotnie straciłbym być może największy skarb w życiu, bo jestem przekonany, że nawet gdybyśmy się jeszcze zeszli to nie byłoby to już takie samo. Nie zdradziłem nigdy dziewczyny, ani nie byłem tego blisko. Zdarza mi się iść na imprezę raz na jakiś czas bez wybranki i ufa mi. Jednak tam jestem zupełnie innym człowiekiem, szalenie towarzyskim, otwartym, roześmianym. Przy niej się blokuję w gronie (ona jest nieśmiała). Co jakiś czas zdarzają mi się zauroczenia w innych dziewczynach, które nie prowadzą do niczego, ale są. Tak jest i w tym momencie. Czy jeśli się kocha, to nie zwraca się uwagi na inne? Imponują mi osoby odmienne od niej. Zapewne naiwnie wyobrażam sobie, że wszystko mogłoby być prostsze i lepsze z kimś innym. Najsmutniejsze jest w tym wszystkim to, że gdybym zaczął wszystko od nowa z kimś innym byłbym skory do szalonych poświęceń. Mógłbym opuścić kraj, wynająć mieszkanie, pracować gdziekolwiek, zmienić wszystko. Zostając z moja aktualną dziewczyną nie mam ochoty na żadne zmiany. Tak naprawdę nie chciałbym z nią jeszcze zamieszkać, wszystko odwlekam. Z jednej strony przeżyliśmy razem przez lata mnóstwo niesamowitych chwil, znamy się, możemy na siebie liczyć, jest stabilność, zaufanie, wiem że byłaby świetną matką, żoną itd. Z drugiej strony nie wiem czy byłbym z nią szczęśliwy. Zdarzają się kłótnie (ma wybuchowy charakter, co mi strasznie przeszkadza), mamy też odmienne poglądy na wiele kluczowych w życiu spraw, czasami zastanawiam się czy jestem we właściwym miejscu, a czasami nie mogę doczekać się spotkania. Czy macie takie problemy? Ciekaw jestem czy to wynika z tego, że mam taki charakter ostrożnie podchodzący do wszystkiego, czy może to nie jest miłość?