czy walczyć?

Chyba brak pomysłów na rozwiązanie mojej sytuacji i chęć, aby ktoś z Was popatrzył na moją sytuację "trzeźwym okiem" skłoniło mnie, by tutaj napisać.

Mój problem brzmi następująco: Mam 21 lat. Nigdy nie kręciły mnie imprezy, na których poznawało się wielu facetów. Oczywiście da się ze mną iść na imprezę, piwo, koncert, ale zdecydowanie nie lubię "melanżowania". W życiu zakochałam się tylko dwa razy. Pierwszy związek można było nazwać patologicznym. Druga miłość mocno licealna była ukryta pod płaszczem łez - niespełniona.

Zajęcia dość mocno weekendowe sprawiły, że od dzieciństwa mam kontakt z o 4 lata ode mnie starszym chłopakiem, który zawsze był dla mnie "tym starszym". Mimo, iż łączyły nas sprawy "zawodowe" zawsze tylko "Cześć - cześć". Tyle. Od Świąt coś zaczęło się zmieniać... Ja osobiście zaczęłam dostrzegać, że staje się dla mnie kimś ważnym. Zauważyłam, że nie jest mi obojętny. Cały tydzień gdy się nie widzimy traci sens. Czekam tylko na weekend, sytuacje, kiedy mogę go zobaczyć.

Mówi się, że oczy wszystko mówią. Kiedyś praktycznie zero kontaktu wzrokowego. Dziś uśmiech przepełniony ciepłem i "światełkiem w oczach". Biorąc pod uwagę to, w jakim kontakcie współpracowaliśmy jeszcze rok temu, przez ostatnie miesiące dużo zmieniły w naszej relacji. Można powiedzieć też, że ma miejsce pewien rodzaj delikatnego flirtu.

Problem polega na tym, że na chwilę obecną widujemy się tylko weekendowo. On jest raczej typem osoby nieśmiałej. Facebook jest dla niego rodzajem czarnej magii. Sam mówi, że nie lubi z niego korzystać. Kiedy napisałam do niego wiadomość, odpisał mi, że porozmawiamy o tym na żywo. Aby nie był nachalną nie odpisałam już nic. Nie napisałam już nic. Więc kontaktu poza "na żywo" nie mamy żadnego. Moje pytanie brzmi: jak się zachować, by nie wyjść na tą nachalną dziewczynę? Czuję, że mi na nim zależy, ale jeśli coś pójdzie nie tak? Dalej będziemy musieli współpracować razem. Wiem, że kto nie ryzykuje, to nie ma. A z drugiej strony jak on jest bardzo wstydliwy i ma problem z okazywaniem jakiejkolwiek sympatii? Ja przestanę się starać i on nie będzie miał odwagi - wszystko umrze śmiercią naturalną.
Co robić? Jak dać mu do zrozumienia, że ma ode mnie "zielone światło"?
Dodam, że zarówno on, jak i ja nie jesteśmy mistrzami w związkach.