Herbaciane nonsensy...

Witam,

Spróbuję po krótce opisać moją sytuację, a nie będzie to proste, bo wszystko trwa już od ponad półtora roku. Widocznie mam skłonności do pchania się w takie dziwne relacje z płcią przeciwną.
Poznaliśmy się przez znajomych, był maj... Widywaliśmy się przy okazji różnych grupowych wypadów. I wspólnie z przyjaciółmi postanowiliśmy też spędzić kilka dni wakacji, wszyscy razem. Powiem szczerze, że nie od razu przypadł mi do gustu. Spędzaliśmy razem czas, ale raczej trzymałam go na dystans. To jednak powoli się zmieniało... Nie wiem sama dlaczego i jak, ale stawał mi się bliższy, mimo, że nadal przeszkadzały mi np jego niektóre zachowania itp. Wciąż się widywaliśmy, niezbyt często, na herbatkę właśnie... I tak sobie rozmawialiśmy o byle czym, albo nie rozmawialiśmy, tylko milczeliśmy, śmieliśmy się wspólnie, po prostu byliśmy blisko, z każdym spotkaniem coraz bliżej. Ale im bardziej go poznawałam, tym - z jednej strony był mi bliski, a z drugiej nabywałam nowych wątpliwości. Spotykaliśmy się - zamiast częściej, to sporadycznie. Miałam wrażenie, że tylko wtedy, gdy jemu się nudzi, bo nie ma innych zajęć (wyjazd do domu, praca, znajomi pod bokiem, uczelnia...itp). Ponadto nie wychodziliśmy razem, jako para, nie było tego - że tak to określę - widłać. Wciąż tkwiliśmy gdzieś pomiędzy pierwszym zauroczeniem, a jakimś krokiem w stronę związku. Czułam się trochę, jak przytulanka - kiedy przychodził, to się poprzytulaliśmy, pogadaliśmy i tyle. Co więcej - ja sporo o nim wiedziałam (wiem), bo pytałam, on nie wykazywał szczególnego zainteresowania moim życiem. Wiedział to, co mu powiedziałam sama - nie dopytywał, nie drążył - tak jakby go zupełnie nie ciekawiło to, co robię, kim jestem...
Z czasem przestałam wykazywać tak dużą jkazaak dotąd chęć spotkań, bo nie widziałam w tym żadnego sensu. Myślałam, że jak go trochę potrzymama na dystans, to coś się zmieni - zmianiło, ale na krótko. Potem to juz jak lawina - poszło wszystko nie tak. Niby samo z siebie, naturalnie - bo przestaliśmy się widywać (raz na 3 miesiące), nie było już takiej czułości. Coraz bardziej się oddalaliśmy. Prosiłam go o rozmowę. Chciałam, żebyśmy sobie wyjaśnili całą sytuację, żebyśmy oboje wiedzieli na czym stoimy. Nie żądałam deklaracji uczuć, tylko żebyśmy w prost powiedzieli sobie, czy cokolwiek między nami jest, czy mamy już o wszystkim zapomnieć. Niestety rozmowy się nie doczekałam, bo gdy tylko o nią poprosiłam, to na jakiekolwiek spotkanie nie mogłam już liczyć - uciekła od problemu. Więc dałam spokój. Nie pisałam, nie widywaliśmy się. Nie byłam obrażona, ale było mi przykro, że zdusiliśmy w zarodku coś, co mogło być naprawdę wartosciową zanjomością. Tym bardziej, że wiem, jak mu na mnie zależało - na początku rzecz jasna (mamy wspólnego przyjaciela, który okazał się nieocenionym źródłem informacji). Oprócz informacji od przyjaciela dostawałam też sygnały od niego samego. Wydawało mi się, że coś nas łączy, że jesteśmy sobie bliscy. Tylko czegoś zabrakło... Po jakimś czasie dostałam od niego wiadomość z przeprosinami. Stwierdził, że to w nim tkwi problem i po ostatnim związku ucieka od zaangażowania i poważnych rozmów. Uznałam, że ta kilkudniowa wymiana sms-ów o tym co było i jest (nic szczególnie konstruktywnego, ale zawsze to jakiś przełom) stanowi zakończenie tego "związku". Życzył mi powodzenia i prosił, żebyśmy nie zrywali kontaktu. Dla mnie jednoznaczne zakończenie wszystkiego. Oczywiście od czasu do czasu się odzywaliśmy, takie standardowe: "co u ciebie" itp. Myślałam, że to tyle w tej kwestii, jakoś to sobie poukładałam. Podczas gdy po miesiącu spotkaliśmy się przy okazji, na imprezie. Starałam się go unikać, ale widziałam jego spojrzenia, uśmiechy... a pod koniec imprezy rozmawialiśmy już jak kiedyś, przymilał się, przytulał... A po imprezie znów zaczął pisać, odzywać się, ponownie mamy kontakt jak dawniej, tyle tylko, że nie widujemy się na tych herbatkowych seansach. No i nadal nie wiem co o tym wszystkim myśleć. Nie potrafię go traktować, jak zwykłego kolegę, mam do niego jakiś sentyment. Ale wiem, że takie ciągnięcie w nieskończoność tego "czegoś" nie jest normalne. A nie chcę być "rezerwową" - czekać, kiedy znów znudzą mu się inne rozrywki, znajomi, imprezy, albo kiedy dojdzie do wniosku, że pora się 'ustatkować'...
Powiedzcie co o tym myślicie, mam już mętlik w głowie, nie iwem co myśleć, co robić...