Historia jakich tysiące...

Tak jak w temacie...

nie jestem "fanką" tego typu "wyżalania się" ale nie mogę już sobie dłużej z tym poradzić...
Wszystko zaczęło się ( a w zasadzie skończyło się 3 miesiące temu). Po 1,5 rocznym związku on odszedł... Od początku nasz związek był nie co dziwny i to głównie z mojej przyczyny. On chodził, starał się, mówił że kocha ja również kochałam. Lecz tego mu nie mówiłam ( czego teraz bardzo żałuje). Bałam się związku , bałam się tego, że pozna moją rodzinę, a uwierzcie mi nie ma czym się szczycić. On jednak pomimo tego zabiegał o moją miłość, kiedy zrozumiałam, że ona naprawde mnie kocha bez względu na to kim jestem i na to jaką mam rodzinę powiedziałam mu to na co tak bardzo czekał... Potem było jak w bajce... Niestety ostatnie pół toku nie mogę zaliczyć do udanych, zrywał ze mną i po tygodniu prosił o drugą szansę. Zawsze wracałam bo bardzo go kochałam i nadal kocham... Niestety takie "manewry" z jego strony sprawiły, że pomimo tej miłości coś się wypaliło, ciągły strach o to, że on znów zerwie, brak stabilizacji sprawiły, że stałam się nerwowa. Ciągle wracały do mnie te złe chwile naszego związku ( jego słowa, w których wypowiedział, że już dawno powinnam umrzeć) wracały do mnie każdego dnia... Może wyda wam się, że to był toksyczny związek lub coś takiego ale to była naprawdę wielka miłość...
Niestety zerwał ze mną i ma już inną... Do mnie nawet nie odezwie się i odwraca głowę w drugą stronę gdy mnie widzi, zachowuje się jak szczeniak, mam złość na siebie, że byłam taka naiwna, że miłość nasunęła mi klapki na oczy. Pomimo tego, nie potrafię go znienawidzić... Czasami wydaje mi się, że już jest dobrze, że nie pamiętam a zaraz następnego dnia wszystko wraca. Nie potrafię znależć nikogo innego, ciagle mysle, o nim. I nienawidze siebie. Nie wiem czy w ogole zechce wam sie to czytac ale musialam to napisac...