I co ja mam zrobić??

Witam. Mimo, że zarejestrowałem się dziś, to czytuję to forum już od jakiegoś czasu. Zatem przydało by się przywitać.... więc witam. :)

No ale do rzeczy.
Podoba mi się koleżanka z pracy. Właściwie, to może źle określiłem, że z pracy, bo nie pracujemy w jednej firmie, a w różnych firmach niewiele mających ze sobą wspólnego, ale w tym samym budynku. No i pewnie nie było by w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że nie wiem jak mam podejść do niej. Chciał bym ją lepiej poznać i takie tam, bo to fajna dziewczyna :) Tylko niestety moja wrodzona i można by powiedzieć chorobliwa nieśmiałość nie pozwala mi być szczęśliwym :( Pewnie większości z Was wydaje się to głupie w moim wieku (27), ale niestety tak jest. Może mnie zrozumieć tylko ktoś kto również jest nieśmiały. Ale nie o tym chcę prawić. Może zacznę od tego, że ona jest sama. I wiem, że kiedyś się jej podobałem. Niestety zawaliłem, bo zamiast się umówić kiedy Ona chciała i dawała wyraźne sygnały, to ja jak dureń tkwiłem sobie w swojej nieśmiałości udając, że nie potrzebuję związku. Zresztą, wtedy nawet nie mogłem uwierzyć, że mogę się komuś podobać. No ale jednak jakoś to do mnie dotarło i sobie to uświadomiłem, ale niestety chyba za późno :( Jej zainteresowanie moją osobą raczej spadło. Przynajmniej tak mi się wydaje. W sumie to się Jej nie dziwię, bo ile to można czekać. Ale druga strona medalu jest taka, że jak już pisałem, chciał bym ją teraz lepiej poznać. No i teraz nie wiem co robić lub jak to zrobić. Przecież nie podejdę i nie powiem "cześć. umówmy się na randkę". Zresztą, nawet pewnie nie starczyło by mi odwagi. A muszę powiedzieć, że żadne "mądrości" nie przychodzą mi do głowy. Właściwie, to nic nie przychodzi mi do głowy. A jak Ona przechodzi obok, to nie mogę wzroku od niej oderwać. Ehhh.... I tak się zastanawiam czy jest jakieś wyjście z beznadziejności mojego losu?