Ja Cię kocham, a Ty się puszczasz...

Witam.
Jestem nowy na tym forum i sporo naczytałem się o waszych problemach i rozterkach życiowych. Tak mnie jakoś natchnęło, więc postanowiłem podzielić się z Wami moją historią.
Od jakiegoś czasu spotykałem się z kobietą. Było fantastycznie, wspólne wypady, fajne znajomości, dużo wspólnych tematów, codzienne telefony... sielanka można by powiedzieć. Planowaliśmy tuż przed wakacjami wspólny wyjazd na urlop... i nagle coś się zmieniło. Przestała dzwonić, zrobiła się zamknięta, niedostępna. Kiedy byłem u niej sprawiała wrażenie wyobcowanej, ciągle zamyślona, nawet podczas rozmowy traciła wątek na rzecz czegoś o czym jeszcze nie wiedziałem. Ma cudowną córeczkę z poprzedniego związku, więc ostatnio zamiast rozmawiać z nią (nie chciała), bawiłem się i wygłupiałem z dzieckiem.
Wielokrotnie pytałem moją Muzę czy przypadkiem kogoś nie poznała, a ona wielokrotnie odpowiadała, że nie. Pomyślałem więc, że pewnie nie wie jak mi to powiedzieć i najłatwiej będzie jej zerwać znajomość jeśli okaże totalny brak zainteresowania mną. Wiec postanowiłem sprawdzić jak mają się rzeczy. I sprawdziłem...
Kilkakrotnie podjeżdżał samochód (jeszcze nie mieszkaliśmy razem) , ona wychodziła, nie przywitała się z nim, wsiadała i odjeżdżali. Pomyślałem: no tak bywa w życiu. Na początku myślałem, że to pewnie jakiś znajomy. Dlatego pojechałem jeszcze kilka razy. Najbardziej przeraziło mnie to, że za każdym razem był to ktoś inny, do tego zwykły dresiarz. Ostatnim razem zauważyła mój samochód, nie podeszła do mnie, wsiadła z tamtym i odjechali. Rano zadzwoniła do mnie z pytaniem co ja robiłem w tamtych okolicach. Trochę ją podpuściłem i powiedziałem, że wszystko wiem. Spotkaliśmy się tego dnia i opowiedziała mi wszystko. Oczywiście naciskałem na to żeby powiedziała. Wydaje mi się, że mówiła prawdę. Wybrały się z koleżanką na drinka. Ktoś zaproponował im drugiego. Dostała w nim pigułkę gwałtu, została zgwałcona, chociaż nic nie pamięta. Po kilku rozmowach, a raczej moich monologach powiedziała mi, że jest szantażowana. Że ktoś zrobił jej zdjęcia a teraz jest szantażowana nimi. Ona boi się tego, że to ujawnią. Ten gatunek robaków bazując na jej strachu wykorzystuje ją do świadczenia usług seksualnych. Nie pozwoliłbym na to gdyby nie fakt, że kategorycznie, wręcz ze złością, poprosiła mnie o 2-3 tygodnie rozstania, ponieważ ona chce sobie sama z tym poradzić. Jeśli doszło do gwałtu, to wydaje mi sie, że jest to jedna z form uzyskania pełnej kontroli nad nią. Przyznała, że czuje się zagrożona, odosabnia się, nie można z nią w ogóle rozmawiać. Ja im bardziej naciskam tym bardziej ona zamyka się w sobie. Kilkakrotnie pisała mi w smsach, że jest nic nie warta, że gdyby nie córeczka (dziecko z poprzedniego związku) to już dawno skończyłaby ze sobą. Ale im bardziej chcę jej pomóc tym bardziej ona odbiera to jako atak na nią samą. Czasami myślę, że jest to jej pokrętne tłumaczenie się, bo zobaczyłem ją jak wsiada do samochodu z obcymi facetami. Ale z drugiej strony nie podejrzewam jej o tak profesjonalne aktorstwo i opowieści o gwałcie i szantażu. Z ogólnie dostępnych informacji wiem, że jej zachowanie jest typowym dla osób zgwałconych. A nawet jeśli oszukiwała mnie przez cały czas to wiem, że teraz jest przerażona i zagubiona. Szuka drogi wyjścia i pomocy.
Pewnie nic już z tego związku nie będzie, chciałbym jej jednak jakoś pomóc. Zaufała mi mówiąc o tym co się stało.
A może to był dobry pretekst do zerwania znajomości? Czy powinienem angażować się w jakąkolwiek pomoc, jeśli ona tego kategorycznie nie chce (pewnie ze strachu)? A może złożyć to na barki rodziny? Czy mimo wszystko powinienem nadużyć jej zaufania informując jej mamę (ojciec nie żyje) o tym co się stało? Nie chodzi tu o zrzucenie odpowiedzialności, ale raczej o to, że może łatwiej byłoby o tym porozmawiać jej z matką. To jedno.
I po drugie: Zastanawia mnie czy jest sens ratować kogoś przed upadkiem i w ten sposób przedłużać jego spadanie? A może pozwolić osiągnąć dno, bo wtedy będzie mogła zmienić kierunek ruchu. Fakt, pewnie będzie poraniona i obolała (mnie to nadal boli), ale od tego momentu może zacznie w końcu sama świadomie kreować własne życie, nawet jeśli to co mówi o szantażu jest prawdą. Z doświadczenia wiem, że siła odnowy , bez względu na okoliczności, jest w nas samych. Nie wiem czy żyje w transie, nieświadoma tego, co się dzieje dookoła niej i z nią. A może dać jej życiu drugą szansę bez ingerowania w nie? Może warto zapłacić za taką metamorfozę wysoką cenę, bo kiedy rany się zagoją, może okaże się, że stworzy sobie nowe życie o jakim zawsze marzyła, a może tylko zapomniała...?
Przepraszam za chaos jaki wkradł się do tego co piszę, ale nie do końca jeszcze potrafię uspokoić emocji. Po części wynika to też z faktu, że sam nie mam pełnego obrazu wydarzeń. Jestem zdezorientowany, czuję się bezsilny.
I co Wy na to? Tak, tak, wiem: jaki stary, taki głupi, nie z tej epoki, naiwny frajer. A serducho boli...