jak na niego wpłynąć?

Witajcie!

Mam na imię Karolina, mam 21 lat. Od roku jestem z o rok młodszym chłopakiem... Kocham go, bardzo mi na nim zależy, ale... momentami, a ostatnio przez większość czasu, nie czuję tego samego z jego strony... Nasz związek zaczął się nietypowo, bo praktycznie od razu zamieszkaliśmy razem - najpierw podczas pracy za granicą, później były 2 miesiące przerwy i znów, na studiach. Początkowo, jak zawsze chyba, było wspaniale, nie mówię tu o obsypywaniu kwiatami i prezentami itp, bo takowego nie było, tylko ogólnie... W okolicach Bożego Narodzenia powiedział mi szczerze, że nie jest pewien co do mnie czuje, ale - jak mnie poinformował w lutym - już wie, że mnie kocha i bardzo mu dobrze z tą świadomością i brakiem wątpliwości... Tylko co z tego, jak przez większość czasu nie daje mi tego odczuć? Często próbuję z nim rozmawiać na ten temat, powiedzieć, co mi nie pasuje, co chcę w naszym związku zmienić, ale on nic sobie nie robi z tego... Jesteśmy młodzi, jesteśmy studentami, a czas razem spędzamy praktycznie tylko w domu. Mówiłam, że chcę, żeby wychodził gdzieś nie tylko sam, ale też ze mną (zaznaczając, że oczywiście ma prawo pójść np. z kumplami na piwo, ale równowaga musi być!), a on mi wylicza, że przecież przez ten rok byliśmy razem parę dni na żaglach, byliśmy w jednym klubie (co można na palcach jednej ręki policzyć), w drugim klubie (gdzie byliśmy raz, bo jemu się nie spodobało i wyszliśmy po 30 min.), że zabrał mnie kilka razy do kumpli i żebym nie mówiła, że nigdzie mnie nie zabiera... Dla porównania - do kumpli chodził sam praktycznie co tydzień. Już miesiąc przed końcem roku akademickiego powiedział mi, że chce ode mnie odpocząć trochę - nie znam nikogo, kto by tak powiedział osobie, którą kocha, ale niech już będzie... Wróciliśmy do domów, nie widzieliśmy się tydzień, ale jemu to nie wystarczyło, podczas spotkania ze znajomymi spytałam się, czy może pojedziemy sobie nad jezioro, tak zwyczajnie, od rana do wieczora, on mi wprost powiedział coś w stylu "lepiej by było, gdybyś wróciła do domu", co z resztą zrobiłam. Później do niego dzwoniłam, nie chciał nawet ze mną rozmawiać, mimo, że płakałam mu w słuchawkę - był wtedy ze znajomymi i nawet na chwilę nie wyszedł. Napisałam mu więc wszystko na gg, też to olał… Trzy dni później mieliśmy pierwszą rocznicę, zaczęło się od tego, że znów bezskutecznie próbowałam mu powiedzieć, że jest mi źle, a on znów sobie z tego nic nie zrobił… Przez cały dzień udawał, że nic się wielkiego nie stało (właściwie to było tylko parę godzin, bo poprzedniego dnia o 1 w nocy napisał, że zamiast rano chce się spotkać po południu, wrócić do domu oczywiście miałam o tej samej godzinie, ale mniejsza z tym), żeby mnie przytulił musiałam zacząć się przez płacz dusić, to był przez cały dzień chyba najczulszy gest z jego strony… Tego samego dnia spotkaliśmy znajomego, który zaprosił nas do domku na wieś, spytałam się później czy pojedziemy, on na to, że woli jechać sam, bo a) jeszcze ode mnie nie odpoczął (minęły prawie 2 tygodnie, przez które widzieliśmy się tylko przez parę godzin), b) boi się, że będę go kontrolować (czego nigdy nie robiłam, więc nie wiem skąd mu się to wzięło…), c) „przecież nie będzie tam żadnych dziewczyn” (w co nie wierzę, a nawet gdyby, to mi to nie przeszkadza, a zaproszeni zostaliśmy oboje – gdyby to miał być jakiś męski wypad, to mógłby mi to zwyczajnie powiedzieć)… wyjazd był wczoraj, ja rozmawiałam z Marcinem w środę i jeszcze nie wiedział, czy pojedzie, a o tym, że jednak to zrobił dowiedziałam się od znajomej… W każdym razie od środy nie mam z Marcinem żadnego kontaktu… Widocznie wciąż ode mnie odpoczywa… Mieszkamy godzinę drogi od siebie, a jedyny sposób, w jaki ze sobą rozmawiamy – a to i tak pozostawia wiele do życzenia – jest gg. Żeby nie było, on generalnie się tak nie zachowuje, że tak powiem, „ma ludzkie odruchy”… Ale żeby osoby trzecie wiedziały więcej o tym, co się z nim dzieje, niż ja? No i mówi, że kocha... Nie przeszkadzałoby mi to, że przez rok kwiatka dostałam raz, co dla niektórych jest nie do pomyślenia, że nie słyszę często "kocham cię", gdyby potwierdzał to gestami, czego nie robi... Owszem, są takie, ale zdecydowaną przewagę ma ostatnio zachowanie "odpoczywające".

Nie wiem, co mam z tym zrobić. Nie znam na tyle nikogo, kto mógłby z nim o tym pogadać, przemówić do niego, bo mi się nie udaje… W tej chwili waham się między nieodzywaniem się do niego w ogóle, aż do momentu, w którym on zrobi to pierwszy, a pojechaniem do niego niespodziewanie i powiedzienia wszystkiego, co myślę o tej sytuacji… Boję się tylko, że albo nic sobie z tego nie zrobi, albo powie, że to koniec… Poradźcie, proszę, bo ja zwyczajnie mam mętlik w głowie i cierpię!

tak na koniec może parę słów, które mi przychodzą na myśl, jak myślę o jego zachowaniu: obojętność, brak zainteresowania, brak chęci, niepewność...