Jak rozumieć 'sygnały' (?) w przyjaźni

Cześć,

Piszę w nadziei o obiektywne ocenienie sytuacji, a przy okazji czuję potrzebę wygadania się. Poruszę temat stary jak świat, a mianowicie przyjaźń męsko-damską. Cieszę się, że na samym początku mogłem wywołać uśmiech politowania nad tym tematem na waszych twarzach. Mam przyjaciółkę, z którą znam się od kilku lat, jeszcze z czasów szkoły [gimbaza]. Uważam ją za ciepła, kochaną, oddaną osobę o specyficznej urodzie - która mi strasznie odpowiada. Nie ukrywam, że widziałbym ją w roli żony Od zawsze mieliśmy, wydaje mi si,ę dobry, a nawet bardzo dobry kontakt. Wydarzenia z dzieciństwa i dorastania dość mocno wpłynęły na moją osobowość, a głównymi problemami jest brak umiejętności okazywania, a czasem i odczuwania uczuć, często ciężko mi porozmawiać o moich problemach ze względu na poczucie winy, braku akceptacji (co w dalszej części może wydać się trochę sprzeczne, ale myślę, że syndrom DDA może mieć na to wpływ). Po gim długo nie utrzymywaliśmy kontaktu, przyjaciółka miała chłopaka długi okres czasu, aż jej bardzo namieszał w życiu, kilka poje... akcji. Oczywiście jak to ja pomagałem, pocieszałem, doradzałem. W głębi duszy nie byłem zazdrosny, a cieszyłem się, że "jest szczęśliwa" choć niespecjalnie zależało mi w tamtym okresie na kontakcie z nią. Może sam sobie to wmawiałem? Aaa. Nie wspomniałem jeszcze, że jestem mistrzem w nieokazywaniu uczuć? W tamtym czasie miałem strasznie powżny problem w rodzinie, o którym ona wiedziała, ale.. odstawiła mnie. Nigdy na nikogo tak nie liczyłem jak na nią w tamtym czasie, poniekąd mam do niej żal.
Jakiś czas temu odezwała się. Podczas przerwy dużo o niej myślałem, wyidealizowałem, wybieliłem. Spotkaliśmy się w tym roku raz, drugi... Kontakty zaczęły nam się poprawiać, zobaczyliśmy sie trochę jako inne osoby. Czas, doświadczenia nas trochę pozmieniały. Od tego roku również u mnie prywatnie trochę się pozmieniało, podjąłem kilka poważnych decyzji, mam pracę, która jest ciekawa i wzbudza zainteresowanie wśród sporej grupy ludzi, zadbałem o siebie, stałem się pewniejszy siebie, uważam się wręcz za atrakcyjnego chłopaka. Mam pasję, która niespecjalnie nigdy ją interesowała. W wakacje byliśmy na dwóch eventach sportowych związancyh bezpośrednio właśnie z tą pasją - za granicą i w PL. Generalnie w kategorii przyjaciółek mam w/w dziewczynę oraz jeszcze jedną niewiastę. Przyznam, że traktuję je aseksualnie, bo cenię sobie nasze relacje, ale w stosunku do w/w od zawsze gdzieś z tyłu główki miałem 'a co by było gdyby...'. Mamy również wspólną dobrą koleżankę, okej, trochę kokietka. Widujemy się od wielkiego dzwona, ale przyjaciółka nie ukrywa, że trochę jest zazdrosna o nią. Koleżanka jakiś czas temu zaprosiła mnie na domówkę do jej znajomych, przyjacióla nic nie wiedziała, była poruszona gdy się o tym dowiedziała widząc nas w przyjacielskim uścisku. Mieliśmy dość poważna rozmowę na ten temat, tłumaczyła, że nie ejst zaborcza, ale zawsze gdy odnawiają się kontakty z koleżanką nasza przyjaźn jest 'odstawiana' w bok, co jest kompletną nieprawdą z mojego punktu widzenia. Innym razem na zakupach słyszałem, że 'to co, teraz zaczinemy chodzić na randki'? -słucham? 'nie no, nie chciałabym zepsuć tego co jest między nami'. Mimo, że z wcześniejszego mojego myślenia 'a co by było gdyby....', przechodząc do etapu 'cholera, może coś jest na rzeczy' czuję paraliż. Co innego jest myśleć 'o, skoczę ze spadochronu, fajnie będzie', a co innego jest dostać spadochron ze słowem 'skacz'. Mamy bliski kontakt, relację, ale w jakiś sposób zapomnieliśmy, pominęliśmy jasne, klarowne deklaracje. Z jednej strony cieszę się, a zdrugiej boję. Chciałbym spróbować, ale strasznie się boję. Odrzucenia? Niezrozumienia? DDA odbija się i chodzi za mną jak cień. Blokuje. Myślę o terapii i usamodzielnieniu się 100% (wyprowadzka). Z poczucia wstydu nie jestem w stanie nikogo zaprosić do domu, zbudować fajnej, zdrowej relacji. Rozpisałem się o wszystkim i niczym - uwierzcie, że nawet piszać tu ten temat w jakiś sposób boję się. Znajomi, nieznajomi dają mi łatkę czasem zbyt pewnego siebie, wiedzącego czego chcę, asertywnego etc. Faktycznie tak jest, ale nie w sferze uczuć. Zacząłem uczęśzczać od czasu do czasu na imprezy, nie mam problemu z nawiązywaniem znajomości, które potrafię poprowadzić do momemtnu, w którym nie muszę się otwierać. Poznając nowe dziewczyny, nawet i te atrakcyjne cały czas szukam przyjaciółki właśnie w nich. Boję się przyznać sam przed sobą, że chyba się zakochałem w przyjaciółcę. Niby wiem, że powinienem z nią porozmawiać, o obawach, że momentami zaczynam patrzeć na nią jak na potencjalną 'zwierzynę', a nie czysto przyjacielsko, ale.. Nie wiem jak zacząć. Czy podejmować w ogóle temat?