Jej zdrada, moje wybaczenie. Brać ślub? Prosze o pomoc (PILN

Witam
Bardzo jest mi potrzebna wasza rada. Może najlepiej będzie jak najpierw opiszę sytuację a dopiero na koniec podzielę się dręczącym mnie pytaniem.
Narzeczona poznałem 2,5 roku temu. Zakochaliśmy się w sobie. A ja miałem wrażenie, że idealnie do siebie pasujemy. Została moja narzeczoną i powoli zaczynaliśmy się zastanawiać nad ślubem.
Niestety ponad pół roku temu doszło z jej strony do zdrady. Zakończyłem ten związek, ale, że oboje strasznie cierpieliśmy i tęskniliśmy, a ona bardzo żałowała to po 2 miesiącach nie wytrzymaliśmy i się zeszliśmy. Ona zawsze uważała się za osobę wierząca, ale tak dość luźno to praktykowała. To co się stało sprawiło, że ona bardzo się pod tym względem zmieniła tzn. jej religijność mocno się pogłębiła. Pierwszym problemem po naszym zejściu się było to czy nadal możemy ze sobą mieszkać tzn to ona stwierdziła, że teraz musi bardziej przestrzegać zasad swojej religii i do ślubu nie powinna mieszkać z facetem. Nie powiem powstał na tym tle konflikt, bo ja nie wyobrażałem sobie naprawiania wszystkiego bez powrotu do punktu wyjścia.
Ostatecznie poszliśmy na kompromis. Ona przez większą cześć tygodnia mieszka u mnie i ustaliliśmy tez, że znowu zaczniemy przygotowania do ślubu (ustaliliśmy też datę na koniec wakacji tego roku). Nie ukrywam, że po tym wszystkim uważałem, że warto z tym tematem z rok poczekać, żeby zobaczyć czy wszystko się będzie miedzy nami układało i ta pospieszna decyzja w moim odczuciu była wymuszona (nie wyobrażałem sobie abyśmy po tym wszystkim mieli mieszkać osobno i na odległość naprawiać wszystko co ona zepsuła). Uznałem, że w tym wypadku zaryzykuję. Żyłem nadzieją, że wszystko się dobrze ułoży. I faktycznie po miesiącu się uspokoiłem bo było idealnie. I tak idealnie było przez następne trzy miesiące. Niestety w styczniu 2 razy solidnie się posprzeczaliśmy, a wszystko wynikało z tego co się wydarzyło w przeszłości i co jak bumerang zaczęło do nas wracać.
Ona ma naturę artystyczną i chce spełniać się w tej dziedzinie (konkretniej to lubi tworzyć muzykę). Zdrada wynikła właśnie na skutek współpracy z pewnym muzykiem, z którym założyli w muzyczny duet. Minęło pół roku od rozstania, cztery miesiące od zejścia się i okazało się, że ona bez tworzenia muzyki nie potrafi żyć. Powiedziała, że prędzej czy później będzie się musiała w coś zaangażować. Oczywiście moje fobie leki i zazdrości wywołane tym co się działo wróciły z całą siłą (dodam że wcześniej nie bylem typem zaborczego zazdrośnika. Sam wręcz dopingowałem swoja kobietę do tego aby spełniała się w muzyce.
Wspierałem ja porostu). Po zejściu się prosiłem aby nigdy nie spotykała się sam na sam z innym facetem, a gdy zechciała wrócić do muzyki to by założyła projekt z innymi dziewczynami (nie wyobrażałem już sobie po tym wszystkim duetów damsko-meskich). Niestety oświadczyła, że tak się nie da bo nie ma muzyczek działających w tych klimatach muzycznych, w których ona się obraca. Ostatnio po fakcie oświadczyła (zaczynając od słów: Wiem, że będziesz na mnie zły ale), powiedziała, że spotkała się na rozmowę muzykiem w sprawie projektu muzycznego i że nie mówiła mi o tym wcześniej bo wie że mam teraz dużo rzeczy na głowie i w związku z tym nie chciała mnie denerwować. Oczywiście nie wściekłem się i skończyło się dwoma tak zwanymi cichymi dniami (dodam tylko, że do tej pory takie klimaty nigdy nam się nie zdarzały. w ogóle bardzo bardzo rzadko mieliśmy jakiekolwiek spięcia). Wcześniejsza sprzeczka dotyczyła z kolei tego, że ostatnimi czasy gdy jest u rodziców to nie wysyłam jej wieczorem smsow a kiedyś to robiłem. Tymczasem ja mam w sobie jakiś konflikt wewnętrzny tzn usilnie próbuje wyrzucić z pamięci to co się wydarzyło, traktować to wszystko jako wybaczone, ale coś we mnie ciągle się buntuje. Chcę jej wysłać smsa, ale coś we mnie protestuje: nie powinieneś bo ona ci taki numer wywinęła, zdradziła, nie zasługuje. niestety nie ma dnia by mi się choć przez chwilkę nie przypomniało to co się zdarzyło. Od czasu tej zdrady nie potrafię tez jej dawać taryfy ulgowej, kiedyś patrzyłem na pewne sprawy tak miedzy palcami tłumacząc sobie: ok, artystka trzeba darować. ale teraz mnie te rzeczy rażą. Jakie? Nie wyniosę śmieci to się przesypują. Nie pozmywam talerzy to rośnie góra w zlewie. nie odkurzę to będę żył w kurzu. I można by jeszcze sporo wymieniać. co prawda od czasu do czasu coś tam zrobi, trochę mi tez czasem pomoże przy pracy, ale mam wrażenie, że to wszystko dość sporadycznie się zdarza (dodam tylko, że od kiedy jest kryzys muszę pracować za dwóch aby powiązać koniec z końcem). Problemem jest tez brak zaufania z mojej strony. niestety choć bym chciał to nie potrafię znowu ufać, o czym świadczy chyba sytuacja z tym spotkaniem sam na sam z muzykiem i moja reakcja na to.
Oczywiście ta sytuacja jeszcze tylko bardziej nadwyrężyła moje i tak mocno osłabione zaufanie.
OK może to wszystko jest nieco chaotycznie napisane, ale myślę, że dość dobrze naświetla sytuację. A teraz chce przejść do konkretów. W przyszłym miesiącu mamy zacząć załatwiać formalności związane ze ślubem. Za kilka dni mamy powiedzieć o wszystkim moim rodzicom. Ale... ale po drodze były te sprzeczki, złe klimaty, kłótnie. Dopóki to się nie zaczęło uznałem, że teraz to już między nami tylko dobrze będzie. Ale poknociło się i teraz znowu mam wątpliwości. Nawet uznałem, że może warto by pójść do psychologa (ona oczywiście próbuje teraz bagatelizować te konflikty i mówić: Patrz przecież znowu jest OK. No ale jak chcesz to przejdę sę z tobą do tego psychologa.). Zaczynam czuć coraz większy konflikt wewnętrzny, coraz silniejszy lęk.
Zacząłem bać się teraz tego ślubu bo co będzie gdy konflikty będą się coraz bardziej pogłębiały? Ostatnio intensywnie się zastanawiam czy nie byłoby lepiej przesunąć to wszystko o rok i udać się na jakąś terapie dla par, a z drugie strony boję się tej decyzji bo nie chcę aby ona pomyślała, że moje uczucia do niej osłabły czy coś takiego. Jestem miedzy młotem a kowadłem.
Napiszcie proszę co sadzicie o tym wszystkim? Co wy byście zrobili w tej sytuacji?
Będę bardzo wdzięczny za wszystkie rady.