Jestem hmmm...paranoiczką, zazdrośnicą, histeryczką :(

Sorry, jeśli to wypadnie nieco chaotycznie, ale wściekła jestem i nie bardzo udaje mi się poprawnie zebrać myśli, a co dopiero ubrać je w słowa.

1.
Oddałam w jego ręce życie swoje i moich dzieci.
Uwierzyłam, zamknęłam dawne rozdziały i zaczęliśmy wszystko razem. Od nowa.
Pierwsze rozterki miałam w chwili, kiedy zauważyłam, że jest przesadnym konformistą - niechętnie staje w mojej obronie, chociażbym broniła wspólnych racji, woli wypaść lepiej, lubi się wszystkim przypodobać, choćby kosztem mojego samopoczucia.
No trudno - miał przy tym wiele zalet. A że czasami lubił skłamać, troszeczkę podkoloryzować - nie ma ludzi idealnych.
2.
Wyjechaliśmy do nowej miejscowości. Już w pierwszych dniach zapoznał koleżankę. W szkole, gdy odprowadzał dzieci.
Nie jestem osobą przesadnie zazdrosną i wcale mi nie przeszkadzało, gdy opowiadał o nowej znajomości, o przygodach swojej koleżanki.
Zaczęłam się zastanawiać dopiero, gdy przychodził z pytaniami w stylu: Dlaczego wczoraj wyglądałaś tak i tak, robiłaś to i to. Pytałam skąd takie obserwacje. A on, że od niej, bo ona mnie widziała, przyglądała mi się.
Wszystko wskazywało na to, że razem obrabiają mi tyłek.
Sprzeciwiłam się takiej znajomości, tym bardziej, że widząc mnie samą, babka mnie zupełnie ignorowała, nie reagowała na uśmiech i "dzień dobry", a widząc nas razem, obcałowywała mojego faceta, mnie zupełnie ignorując.
Było kilka takich sytuacji i w końcu wściekłam się dokumentnie.
Poprosiłam go o zerwanie tej znajomości, na co nawet przystał, choć przesadnie zaznaczał, że nie jest dzikusem i nie będzie ignorował ludzi.
Za chwilę koleżanka zapoznała innego ojca trojga dzieci. Nie trudno się domyślić, że wkrótce zostawił cały majdan i wzięli ślub.
I wtedy jakoś mnie zauważyła.
Nagle stała się już także moją koleżanką, choć z całej jej postawy bił wielki sentyment do mojego faceta, jakieś takie niezwykłe spoufalenie ( w stylu… mrrrrr, cudownie pachniesz...)
Nie wiem, czy to moja paranoja, czy przeczucie, czy intuicja, ale nie życzyłam sobie, żeby jakaś babka wieszała się na szyi mojego faceta szepcząc jak pachnie ( w końcu to ja wybrałam mu perfumy :) )
i podświadomie czułam, żeby jednak nie kontynuować tej znajomości.
Znajomość przycichła, przeprowadziliśmy się, wzięliśmy ślub i nie wspominaliśmy już o tym.
3. Ostatnio.
Ostatnio on spotkał (przypadkiem) ją i jej męża. Wymiana numerów, jakieś interesy, zaproszenie do nich.
Mój mąż oddzwania i się umawia.
Zdziwiłam się, ale pomyślałam - ok. Pójdziemy, nie mogę być tak nieufną babą.
Poszliśmy. Wysłuchaliśmy litanii o jej depresji. Mój mąż oferuje pomoc w jakiś interesach. I ja przypadkiem dowiaduję się, że on u niej był, bywał wcześniej ( niby w sprawach konsultacji zawodowych), choć mnie zapewniał, że spotykał się z nią jedynie w szkole. On oczywiście zaprzecza ( stoję obok), ale babka nalega: No jak to, nie pamiętasz?
On: No tak.
A ja stoję jak słup soli i milczę... Mój mąż mnie oszukał.
Na koniec ta ich poufałość staje się dziwna. Przy pożegnaniu ona: Och, drapiesz jak zawsze...
Wychodzimy.
Przetrawiam w sobie, duszę, w końcu wybucham.
On mówi: Do qurwy nędzy nie byłem tam...Wypiera się w nieskończoność. Opowiada, że przytaknął głupiej babie dla świętego spokoju. Jednak zabierając mój spokój. Nagle życzy sobie konfrontacji, ale jakoś tak nie leci do telefonu...
Już mu nie wierzę.

Nigdy nie byłam zazdrosna o koleżanki, o tańce na imprezach, o jego zostawanie u znajomych.
Tymczasem dziś dowiedziałam się, że jestem idiotką, zazdrosną paranoiczką, histeryczką, a on nie ma zamiaru tłumaczyć się z czegoś, czego nie zrobił.

Zawsze byłam zwolenniczką postawy, że nie należy winić tej trzeciej, tylko tego, który nam przysięgał, obiecywał wierność.
Jednak w tym wypadku czuję tak irracjonalny lęk przed tą kobietą - intuicja mówi mi: uciekaj, bo wzięła sobie za cel twojego faceta, rozwalenie twojej rodziny, pokazanie tobie, że jest lepsza, piękniejsza, ciekawsza.
A on wydaje się nie dostrzegać...
Mówi, że ta kobieta jest mu tak obojętna, jak pani z kiosku. Jednak pani z kiosku nie spoufala się - nie mówi mu, że drapie jak zawsze, że on u niej bywa...
Trzeba być chyba ślepym, żeby nie zauważyć takiej ofensywy, zainteresowania ze strony innej kobiety.
Lub trzeba być totalnie fałszywym człowiekiem i udawać, że jest ok.
I trzeba nie liczyć się z uczuciami partnera, żeby pozwalać na kontynuowanie przykrej sytuacji.
Dziś napisałam pozew rozwodowy.
Pozdrawiam.