Krótka (?) historia...

Choć cała historia jest bardzo długa i z pewnością obfitująca w szczegóły mogące mieć znaczenia dla zrozumienia sytuacji, postaram się to ująć w możliwie najbardziej zwartej formie.

On i ona znają się od przeszło dziesięciu lat, od ponad sześciu są małżeństwem. Jak w każdym związku były lepsze i gorsze dni, ze zdecydowaną przewagą tych pierwszych. Było im dobrze razem, a związek cementowała mała, kochana córeczka, będąca oczkiem w głowie jego i jej. Jak w większości małżeństw pojawiły się pewne problemy. On zamiast szukać rozwiązania, zamiast rozmawiać, zamknął się w sobie licząc na to, że wszystko minie. Ale nie mijało, a on zamiast wziąć sprawy w swoje ręce wysłał szare komórki na wczasy i zaprzyjaźnił się z koleżanką z pracy. Przyjaźń szybko zmieniła się w romans. On kompletnie postradał rozum i wyprowadził się z domu.

Jej zawalił się świat, a życie straciło sens. Jego wybryk spadł na nią jak grom z jasnego nieba. Niby miała świadomość lepszych i gorszych dni, ale wydawało jej się, że to wszystko są głupoty z którymi można sobie poradzić. Namawiała go żeby się zastanowił, żeby nie brnął w ten toksyczny związek, żeby pomyślał o swojej ukochanej córeczce... On był głupi i nie słuchał. Brnął w to dalej, paląc za sobą kolejne mosty. Nagle w jego durnym umyśle zaskoczyła jakaś zapadka. Jakaś osamotniona szara komórka wrzasnęła "NIE!". Po trzech miesiącach spędzonych poza domem, w ciągu jednego dnia opamiętał się i stanowczo zakończył swój romans. Postanowił wrócić do domu i odbudować to co zniszczył przez swoją głupotę.

Ona pozwoliła mu wrócić, choć nie było to dla niej łatwe. Namówiła go na terapię. Poszli oboje. Jednak po kilku tygodniach Ona stwierdziła, że nie chce więcej chodzić do psychologa. Oczekiwała, że te spotkania pozwolą Jej na odzyskanie równowagi a Jemu uświadomią jakim był kretynem i jak bardzo musi się teraz starać, żeby Ją odzyskać, a tu okazało się, że psycholog wykazywał potrzebę wielkiej pracy zarówno czekającej na Niego jak i na Nią. Okazało się że oboje muszą się starać. Terapia została przerwana. Ale coś zdążyła zdziałać. Było lepiej. Ale wątpliwości, awantury o kochankę, płacze i żale nie znikły całkiem. Przy okazji jednej z takich trudnych sytuacji Ona przyznała się, że podczas gdy On w najlepsze zabawiał się z kochanką nie mieszkając w domu, poznała mężczyznę. Oczywiście doskonale ją rozumiał, jego też opuściła wieloletnia partnerka, a do tego był przystojny, szarmancki, mądry i zamożny.

Ona podobno powiedziała swojemu przyjacielowi, że chce żeby zniknął bo Jej mąż wrócił, więc Ona chce naprawić swoje małżeństwo. Ale przy okazji kolejnych kłótni i wyrzutów, które znów zaczęły być coraz częstsze wciąż wspominała swojego przyjaciela i stawiała go w opozycji wobec Niego. Przyjaciel był od Niego pod każdym względem lepszy. Nie okłamał, nie zranił, nie oszukał, nie wiązał się z bolesnymi wspomnieniami. Rozumiał, umiał pocieszyć, a jego słowa i gesty budziły uśmiech, a nawet podniecenie. On zżymał się nie mogąc pogodzić się z faktem, że jego usilne starania, miliony słów, gestów i zapewnień okazywały się niczym w porównaniu z jednym słowem obcego mężczyzny. On zabierał swoją żonę na wyjazdy za miasto, do kina, starał się aranżować romantyczne sytuacje, prawił komplementy, starał się uczynić szczęśliwą i wyjątkową. Ale Jej przyjaciel, mimo, że rzekomo miał dać jej już spokój, pisał smsy, "przypadkiem" spotykał się z nią po pracy. Prawił komplementy i wysyłał życzenia. Dwieście komplementów z Jego ust nie miało dla Niej nawet połowy takiego znaczenia jak jeden komplement z ust przyjaciela. Cudowny (w zamierzeniu) weekend w Zakopanem z mężem, był niczym w porównaniu z pięcioma minutami spędzonymi na stacji benzynowej, czy w zatoczce autobusowej z "przypadkiem" spotkanym na światłach przyjacielem...

Z czasem zaczęły się problemy w łóżku. Ona przestała osiągać satysfakcję, odeszła jej ochota na zbliżenia, nie potrafiła się zmusić do bliskości. On czując napięcie i ciążącą na nim wielką odpowiedzialność zaczął mieć nieznane mu dotychczas problemy z potencją. Ona odbierała to jako oznakę braku swojej atrakcyjności, czym jeszcze bardziej zaogniała problem. W końcu częstotliwość kontaktów stała się znikoma.

Mimo usilnych zabiegów i starań o swoją zdradzoną żonę On nie osiągnął prawie nic. Raz po raz słyszał od Niej, że popełniła błąd pozwalając Mu wrócić. Gdy w jakichś emocjach wyrwało jej się stwierdzenie, że Go kocha, dzień później prostowała to twierdząc, że nie powinna była tego mówić. Zaczęli się coraz częściej kłócić, a w tych kłótniach Ona dobitnie wykazywała Mu jego nieudolność i niezdarność w tych Jego próbach naprawiania związku. On czuł się coraz mniej potrzebny komukolwiek, stracił do siebie szacunek i poczucie własnej wartości. Zaczął myśleć o sobie w kategoriach ciężaru dla swojej ukochanej, zdradzonej kobiety. Przez ostatnie tygodnie wypłakał więcej łez bezsilności i wściekłości na samego siebie niż przez całe swoje dotychczasowe życie. Przy życiu utrzymuje Go tylko bezgraniczna miłość do córeczki i naiwna nadzieja, że Ona jeszcze kiedyś przytuli się do Niego i wyszepta mu do ucha, że znów jest z Nim szczęśliwa...

Ona ma wrażenie, że On się kiepsko stara. Że chce wiele spraw przemilczeć i o wielu zapomnieć. On ma wrażenie, że wszystko jest okej tylko dopóki On się stara (a i też nie zawsze). Gdy Ona obraża się na niego, On siada przy niej, tłumaczy, przeprasza, głaszcze, przytula. On jednak nie ma prawa do chwili słabości, bo Ona w takiej chwili natychmiast zastanawia się nad sensem ciągnięcia tego dalej. Mówi o swoim przyjacielu, a na koniec zrzyma się, że nie znosi patrzeć na Jego minę zbitego psa. Wymaga od niego męskości i zdecydowania, bo chce żeby imponował jej tak jak imponuje jej przyjaciel...

Czy uważacie, że taki związek ma przyszłość? Że da się jeszcze go uratować? Że On mimo wciąż popełnianych błędów (w Jej mniemaniu błędów) jest w stanie odzyskać choć odrobinę jej zaufania i stać się znów dla niej na tyle ważny i atrakcyjny by zapomniała o swoim przyjacielu? Czy oboje są w stanie stworzyć dla swojej ukochanej córeczki rodzinę...?

Ja wiem, że on sam na to wszystko sobie zapracował. Wiem, że jest jedynym winnym tego przez co oboje teraz przechodzą. Wiem, że musi się bardzo zmienić i sporo nad sobą popracować... Wiem, że nie ma magicznego sposobu, uniwersalnej rady, ale może ktoś poradził już sobie z podobną sytuacją...?

Pomóżcie bo kończą mi się argumenty za tym, żeby rano się obudzić...