Lost

Witam.
Czytałem tutaj kilka wątków na temat zdrady i postanowiłem opisać swoją sytuację. Może dlatego, że bardziej radzicie niż oceniacie - bo co do oceny swojego postępowania nie mam złudzeń. Ale do rzeczy.
Jestem żonaty od około 8 lat, mam dwójkę bajtli, jeden 7 lat drugi sporo młodszy. W naszym małżeństwie było wiele burz - chyba wszystkie ja wywołałem. Nie mogę usiedzieć w miejscu i żyć ciągle tak samo, jestem taką niespokojną duszą. Było blisko rozwodu - żona postawiła ultimatum albo koniec z takim życiem albo rozwód. Powiedziałem że uspokajam się i staję się prawdziwym mężem. Tak też zrobiłem - zrezygnowałem z kolegów, spotkań z nimi, z hobby ( znalazłem sobie nowe i tu okazało się że ona też chce to robić - w końcu jest tak z hobby, że nie mam nic dla siebie ). Została praca i dom.
Od rana praca, po południu powrót do domu i zakupy, zajęcia z dziećmi, spacer z psem, śmieci, kąpiel młodych, słanie łóżek i spanie. Dzień po dniu taki sam. Stałem się chłopcem na każde wezwanie. Po pracy nie miałem prawa ani chwili odpocząć, obiad, albo od razu obowiązkowe zajęcia z dziećmi albo zakupy itd. Trwało tak z 2 lata. Wmówiłem sobie że prawie zniszczyłem nasz związek i muszę teraz go odbudować i odpracować swoje błędy i grzechy ( były nie małe - ale nie było zdrady ). Gdy wracałem zmęczony z pracy i nie miałem naprawdę na nic siły - buntowałem się i prosiłem ( do dziś mam wyrzuty sumienia ) o godz odpoczynku - dostawałem to ale wyraz twarzy mojej żony i jej zachowanie mówiło samo za siebie.
Jakiś dwa lata temu wyjechałem na około 8 miesięcy - taka praca. Wszystko było uzgodnione itd. Nie było tu problemów. Lecz jak wróciłem sytuacja się zmieniła. Mianowicie po tak długiej pracy dostałem sporo wolnego zająłem się domem ( nie wrzucałem tylko rzeczy do prania i nie odkurzałem codziennie ale tak raz na 2 tyg), gotowałem obiadki, podawałem śniadania do łóżka, robiłem kolacje przy świecach. W sumie była to niezła odmiana. Nie narzekałem. Ale powoli zacząłem dostrzegać problemy. Żona podjęła naukę, siedzę w domu to czemu ona ma też siedzieć niech się uczy jak chce.
Zajmowanie się domem nie stanowiło dla mnie problemu, miałem jeszcze dużo czasu dla siebie - jestem facetem dość dobrze zorganizowanym. Czasem tylko zaczęło mi brakować pomysłów na obiad i gdy pytałem to usłyszałem wyrzut i że sam mam coś wymyśleć, czasem gdy żona była w domu i miałem chwilę dla siebie i np czytałem ( zaczęła robić to bardzo często ) zaczęła ganiać mnie do kuchni zrób herbatę, kawę, przynieś ciastka itp. Po tamtych 2 latach odpracowywania moich błędów traktowałem te sprawy jako normę i rzucałem książkę i robiłem co żona chciała.
Zaczęła po trochu doskwierać mi ta sytuacja. Ona mogła robić wszystko, a ja wciąż odpracowywałem... grzechy. Gdy chciałem gdzieś wyjść - byłem dokładnie wypytywany co i jak, gdzie, na ile i z kim, po co i na co - przecież w domu jest moje miejsce. Odniosłem wrażenie że o wszystko muszę prosić i błagać. Ale spoko wytrzymałem i to. W łóżku, w tym czasie zepsuło się wszystko. Moja żona z namiętnej kochanki, kobiety, której ledwo mogłem sprostać zamieniła się w lodową damę. Dowiedziałem się, że boli ją głowa, ma migreny, bóle brzucha itd. Było to blisko 1,5 roku temu - 5 miesięcy wcześniej urodziło się nam drugie dziecko więc pomyślałem kobieta nie ma ochoty na sex bo zajmuje się dzieckiem. Dalej zajmowałem się domem, spałem sam. Ona po uśpieniu malucha siadała do komputera i uczyła się do nocy, jak maluszek zaczynał płakać szła do niego i tam zostawała na resztę nocy.
Mija tak rok. Wracam do pracy. Jest styczeń 2007 w mojej pracy zmieniła się całą ekipa. Nowa zgrywa się szybko i poruszamy wiele tematów i oto słyszę w pracy jak inni rozmawiają o swoich domach i tam jest inaczej. Nikt nikomu nic nie wymawia, nie szantażuje przeszłością. Faceci mają czas na własne sprawy . Żony chodzą same na zakupy, a nie zawsze z mężami ( ja muszę być zawsze - jak mnie nie ma nie ma zakupów ). Nie rozliczają swoich facetów z każdej minuty i każdej złotówki... itd. Po prostu jest inaczej. Zaczynam zdawać sobie sprawę, że od 2002 roku to ja już chyba odpracowałem swoje grzechy...
Próbuję w domu porozmawiać i wywalczyć sobie odrobinę prywatności. Spotykam się z niechęcią i złością, więc w końcu stwierdzam że nie robię nic złego i należy mi się to, że muszę mieć też czas dla siebie i jeżeli żona nie chce mi go dać to sobie sam go wezmę. Że nie można tak żyć.
W łóżku nic się nie zmienia, nie ma w ogóle bliskości. Nie pomagają kolacje przy świecach, moje zabiegi na nic się zdają. Żeby się kochać muszę niemal błagać i jeżeli to dostaję to żona jest całkowicie bierna. Z czasem nie dostaję już nic. Staję się obojętny i do głowy przychodzi mi myśl, że mam przecież fantastyczną koleżankę, rozumiemy się wspaniale, doskonale się razem bawimy i jest nam razem ekstra. Może romans. Ona rozwódka, dostała od życia w kość, faceci to dranie itd. Lecz mnie traktuje inaczej, czule i z uśmiechem. Postanawiam, że spróbuję. Pragnę bliskości, rozmów, zabaw i wspólnych gorących chwil w łóżku. Wszystkiego czego nie mam od dłuższego czasu w domu. Ona samotna pragnie tego samego i oboje znajdujemy spełnienie.
Ale nie jest też tak pięknie jak sobie wyobrażaliśmy. Ja mam okropne wyrzuty sumienia, ona również - jeszcze niedawno bo 2 lata temu była na miejscu moje żony - została zdradzona, sama zresztą postanowiła się wtedy odegrać i też zdradziła i jej małżeństwo się rozpadło.
Moja żona też chyba czuje pismo nosem, zaczyna do mnie dzwonić pod byle pretekstem - boli ją głowa czy nie mógłbym wrócić itd. Ja wracam, nie chcę żeby z mojego powodu cierpiała znowu, przecież samolubnie upominam się o swoje szczęście ( co prawda wcześniej mówiłem jej że brak mi bliskości i łóżka to dowiedziałem się że wymyślam ). Moja koleżanka ma dość traktowania jak materaca i postanawia to skończyć. Nie mam do niej pretensji, tylko że oprócz tego łóżka zniknęły nasze rozmowy, śmichy i zabawy. Straciłem przyjaciela.
Mam przecież dom prawda. Tylko że wiem co zrobiłem, dlaczego to zrobiłem i jak wygląda inne życie w normalnych domach. Nie chcę tego domu, wolę być sam. Jestem coraz bliższy myśli o rozstaniu, kocham moje dzieci nad życie i tylko przez nie jeszcze wracam do domu.
Moja żona stała mi się obca, mam do niej wielki żal że wykorzystała mnie i oszukała. Do tego dochodzą refleksje na takie sprawy jak - mój tata z którym nie utrzymuję kontaktu i śmierć mojej schorowanej matki z którą prawie nie utrzymywałem kontaktu bo nie chciałem w okresie odpracowywania grzechów robić niczego na złość żonie a ona nie lubiła jeździć do swoich teściów...
Podsumowując
Mam wielki żal do żony.
Zdradziłem ją.
Nie chcę już tak żyć.
Ale kocham moje dzieci.

Dom, który mam nie jest już moim domem.
Napisałem to trochę chaotycznie i nie wiem czy się połapiecie.
Po prostu po tym co jest w mojej głowie i mnie dręczy chcę być sam.
Zraniłem żonę ( wielokrotnie ) zraniłem drugą kobietę - przyjaciela.
W tej sytuacji lepiej być samemu.
Jestem zagubiony.
P.S.
Odkąd zmieniłem swoje postępowanie, przestałem zabiegać o nią i nie zależy mi już na odpracowywaniu ona stała się miła i kochająca ( nie w łóżku - tam jej nie ma ) z obojętnej kobiety znów zamienia się w kochającą kobietę tylko, że mnie to już nie interesuje.
Ona prowadzi swoje życie - szkoła, koleżanki raczkująca firma ( miała być nasza ale nie jest ona widzi ją inaczej ), a ja swoje praca ( staram się być w niej jak najdłużej ) i dom, nie mam znajomych, kolegów dawno z nich zrezygnowałem a oni ze mnie.