małe zagubienie w zwiazku

Witam wszystkich, to mój pierwszy post na forum.
Sama już nie wiem, co mam myśleć, jestem z chłopakiem ponad rok, to był naprawdę szczęśliwy związek i chyba dalej jest… ale zaczyna mi coraz więcej rzeczy przeszkadzać, mój nazwijmy go Darek, jest osobą o wielkim sercu, jest opiekuńczy, czuły, wyrozumiały, daje poczucie bezpieczeństwa, można z nim pogadać o wszystkim, jest bardzo otwarty, jest wrażliwy, pod względem seksu jest nam naprawdę cudownie, kocham go, w ogóle czasem mam wrażenie, że mamy tak podobne charaktery i poglądy na życie i wspólne dążenia, że to aż niemożliwe, to Darek pierwszy zaczął rozmowę i plany o naszej przyszłości, o ślubie itd. Ale ja mam ostatnio wątpliwości… :(

Może te powody są błahe, może moje przemyślenia są mało dojrzałe, nie wiem. Przejdźmy do sedna sprawy. Darek ma nerwice, od wielu lat, kilka miesięcy temu, przeszedł terapie, zrobił duże postępy, ale mam wrażenie, że jak przychodzi, co, do czego to on się wymawia swoją chorobą, problem polega na tym, że on ma problem z pojechaniem gdzieś dalej, za miasto z powodu objawów, czasami coś planujemy, a potem się okazuje, że nagle nie wychodzi, np. mieliśmy kiedyś pojechać w jeden dzień do mojej babci na grilla posiedzieć na chwile w ogrodzie itd. Babcia mieszka w tym samym mieście, to w końcu jak przyszło, co, do czego to nie pojechaliśmy, bo dostał nerwicowych objawów, przepraszał mnie wtedy i powiedział, że w końcu mu się uda, mnie było go żal bardzo, ale do tej pory nie pojechaliśmy.
Obiecywał wiele, razy, że gdzieś pojedziemy ostatecznie zawsze coś było nie tak i nie jechaliśmy, a bo nie ma pieniędzy, albo pogoda nie ta, albo nie ma jak dojechać, zawsze wymówki, a tak naprawdę powodem jest nerwica, proszę nie myślcie też, że ja go nie wspieram w tej chorobie powiedziałam mu, że zrobił ogromne postępy i mam nadzieje, że będzie je robił dalej, ale mnie się wydaje, że się zatrzymał, proponowałam mu może jakieś konsultacje z psychologiem, powiedział, że nie może sobie w głowie mieszać, naprawdę staram się być cierpliwa i rozumieć jego problem, końcu tak jest już od ponad roku, od początku wiedziałam, że jest chory mimo to zdecydowałam się, że z nim będę, ogólnie rzadko gdzieś wychodzimy, ani do kawiarni, jak już to czasem, ale on ogólnie nie lubi takich miejsc, częściej do kina chodzimy, teraz już bez problemu bo na początku też był z tym problem i na tym przykładzie widzę, że on pracuje nad sobą, ale czasami już jestem tym zmęczona.. :(

Drugi problem jest taki, że on mi się wydaje strasznym egoistą i skąpcem. Kiedyś się pokłóciliśmy o to, że ja chciałam go zabrać do teatru, a on nie chciał, bo stwierdził, że nie lubi teatru, ze sztuki są nudne i że źle się będzie w takim miejscu czuł, a ja go prosiłam żeby poszedł ze mną tylko raz, żeby się przekonać, poza tym chciałam go zabrać na komedie na Testosteron, na nic się zdały moje prośby, bo on nie lubi i kropka, do mojej ulubionej kawiarni nie pójdzie, bo jeszcze nie jest na to gotowy, on uważa, że nie może robić czegoś wbrew sobie, że tak nie może być w związku, ale to przecież nie są jakieś poważne sprawy., nie proszę go żeby zmienił religie dla mnie, w imię miłości, tylko żeby gdzieś ze mną poszedł, ale jak faktycznie ma tam iść na silę ze mną, to, to nie ma sensu, ale samo to, że nie chce się poświecić, to źle się z tym czuje, ja wiem, że potrafiłabym się poświęcić, jakby mnie chciał na jakiś koncert zabrać, czy coś.
Kolejna sprawa, Darek od dłuższego czasu pracuje, zarabia dość dobrze, jak na dzisiejsze możliwości, ja obecnie nie pracuje, szukam pracy, nie uważam siebie za materialistkę, choć tak to pewnie teraz zabrzmi. Pamiętam, że jak ja pracowałam, to kupowałam mu różne dobre rzeczy itd., lubiłam jak się cieszył, takie drobne gesty, a on nic, ostatnio nie widzieliśmy się 2 tygodnie, bo byłam w szpitalu i przyszedł do mnie z pustymi rękami, a wcześniej obiecywał bukiet kwiatów, ale ja chciałam choćby zwykły sok, że pamiętał o mnie, wiem, że związek nie opiera się na dawaniu sobie kwiatków i podarunków, ale mnie chodzi bardziej teraz o pamięć, powiedziałam mu o tym, że mi było przykro, to on nie rozumie, o co mi chodzi, że przecież on do mnie przyleciał i przecież on mi powinien wystarczyć i że on nie jest duchem świętym, żeby się domyśleć, że ja mam akurat teraz ochotę na sok :\ Dodatkowo, on co miesiąc sobie kupuje bardzo drogie ciuchy, perfumy itd., kiedyś mi też obiecywał, że co to on mi nie kupi, teraz nie kupił jeszcze nic, bo w sumie kiedy idziemy do sklepu jak chce mi coś kupić to ja się krępuje i mówię, że nie chce bo mi nie zależy, żeby ze mną chodził po sklepach, fundował mi ciuchy.. Tylko fajnie, jakby jego słowa miały pokrycie w czynach i jakby mi kupił np. Torebke, albo perfumy raz na pół roku, tak bez okazji.
Boje, się, że on potem zawsze taki będzie skąpiec, zaczęłam się zastanawiać, jak kiedyś będziemy razem mieszkać będzie jeden kredyt, drugi kredyt, dziecko i jeszcze każdy będzie chciał się ubrać i co będzie mi skąpił na ubrania, bo on się lubi dobrze ubrać…
Nie wiem sama, już co o tym myśleć, chciałam żeby ktoś popatrzył na to z boku, możecie mnie teraz zjechać, za ten materialistyczny wątek, sama już się pogubiłam, czy ja wiele wymagam? :( Bardzo chce z nim dalej być, nie chce nawet dopuszczać możliwości rozstania się
Aha i oboje mamy po 21 lat..