Mąż ma kochankę, ale jeszcze do niej nie odszedł

właśnie... nie wiem jeszcze jak funkcjonować, bo mój mąż ją ma, ale jeszcze do niej nie odszedł.

Nawet nie wiem czy robi to (zdradza mnie) z zamiarem odejścia do niej - chyba nie. chociaż w miarę upływu czasu może i taki zamiar wbrew wszystkim niesprzyjającym im okolicznościom nadejdzie... wkońcu może to miłość... cholera ich wie.

Zdradza mnie, ale się tego wypiera - nawet nie... nie mogę powiedzieć, że się wypiera, bo jeszcze mu nie powiedziałam, że wiem... więc nie ma czego się wyprzeć.

Zasygnalizowałam tylko, żeby nie traktowal mnie jak kompletną idiotkę, znalazł w sobie szczątki "jakiegokolwiek taktu" (dobre!!!!) i w niedzielę po południu, przed moim nosem i to jeszcze układając puzzle z naszą córeczką (- co mnie wkurzyło najbardziej) nie wypisywał ze swoją "nową przyjaciółką" smsów.

I co? Wyśmiewanie, ośmieszanie nerwowe wykręty mężulka itd - ten kto wie to wie jak wyglądają takie nerwowe wykręty, bo to czuć na 100 km - tym bardziej jak się jest ze sobą tyle lat co my i jak to nie pierwsze jego kłamstwo i wykręty (dotyczące nie tylko zdrad).

Co dalej? Jeszcze ostrożniejsze pilnowanie telefonu (jakby mógł to by sobie w najciemniejszy otwór w swoim ciele włożył ten telefon, bo po prostu pogoda mu nie sprzyja i przez upaly w ostatnich dniach - biedaczysko będąc w domu (a bywa rzadko - bo dużo pracuje) nie ma gdzie tego telefonu sobie wsadzić (chodzi mi o kieszenie jakby ktoś nie wiedział.. )
Miłe słówka dla zamydlenia oczu, nawet prezencik mi się dostało...

A ja? Wiem że to prawda. Choć on jest znakomitym manipulatorem, kłamczuchem i wykręcaczem ogonów kocich - przez co czasem miewam zawachania... które zresztą szybko odchodzą.

Zaczęło się od sms'a. Pchnięta jego znaczącą zmianą zachowania w stosunku do mnie (kto wie ten wie, że zdrajcy dostają power'a od kochanek i zazwyczaj nie mogą się opanować i traktują żonę w odmienny sposób niż wcześniej - bardziej bądź mniej, ale da się zauważyć a szczególnie odczuć...) przeczytałam sms'a - on nie spodziewając się absolutnie czegoś takiego (bo takich rzeczy nigdy nie robię) go nie skasował (teraz już nie popełnia takich podstawowych błędów). Zapisałam nr tel. Znalazłam osobę.

To była przyjaciółka (obecnie koleżanka) Jego siostry. Znają się z tzw podwórka. Zawsze mu się podobała wizualnie. Wcześnie założyła rodzinę (1 dziecko), rozwiodła się, potem rozbiła jedno malżeństwo - facet starszy, bogaty (jej szef). Najpierw zapłacił jej za milczenie jak groziła, że powie jego zonie - wkońcu zostawił tą żonę dla niej aż wkońcu zostawił i ją. Jakieś depresje ją biedaczkę dopadły - bo przecież jak on mógł Podły jeden No i ok 1 rok była sama aż wyhaczyła następnego amanta i rozbija kolejny związek - mój (który zresztą i tak już podupadał).

Tak mój związek i bez "nowej członkini" podupadał i to regularnie - ale wciąż brakowało mi sił,żeby coś z tym zrobić. Gdybym była sama to bym to napewno zakonczyła, ale mamy córkę 2,5 roku, której tak naprawdę się obecnie poświęciłam. Brak rodziców i pomocy od kogokolwiek (czy materialnej czy przy dziecku), mój obecny urlop wychowawczy, kredyt, niewiadoma co dalej z pracą, jak ją pogodzić z samotną opieką nad malutkim dzieckiem (żłobek???!!!) ; 100% samotna matka ma przerąbane... to jakiś chyba anioł... bo normalna ziemska istota temu nie podoła (w naszym chorym kraju). - postanowiłam więc zaczekać z decyzjami małżenskimi do momentu kiedy Mala nie pójdzie do przedszkola i nie wyjaśni się z moją pracą - ale jeszcze nie wiedziałam, że mój mężulek będzie bardziej niecierpliwy.

A mąż. Przechodził przez wiele etapów przeróżnych. Imprezował, miał depresję, potem stany lękowe, w międzyczasie mnóstwo chorób od kataru po kręgoslup i narzekał według mnie non stop, ale pewnie przesadzam... potem alkoholizm, potem się zaszył (oczywiście wszystkie "te" jego problemy byly przeze mnie, no bo jakże by inaczej), no i po tym zaszyciu i znalezieniu winnego czyli mnie - oświadczył, że on to tak naprawdę ze mnę już nie może i chce się rozwieść i co ja na to. Już decyzja, on przemyślał to i tamto i w ogóle.

A ja? To był okres rekrutacji do przedszkoli - ja nie jestem głupia i już wiedzialam co się święci i że muszę się usamodzielnić a podstawa to panstwowe przedszkole od września bo inaczej katastrofa. Dwoiłam się i troiłam, żeby dotrzymać terminów pisałam podania no cuda wianki, bo z miejscami ciężko i oczywiście Mała się nie dostala do żadnego. Ja rozpacz a on do mnie rozwód. Spojrzałam na niego i olałam typa mówiąc, ze mam ważniejsze sprawy w tej chwili na głowie i jak jest trzeźwy od 2 dni to żeby zaczął robić porządek ze sobą najpierw i sprawami, które mu umykały od jakiegoś czasu a nie mi tu. Załatwiłam - wkońcu dostała się. Uff. Będę miała jakieś perspektywy na pracę i "godne" życie. Mój majowo - czerwcowy priorytet załatwiony.

A u nas? No jak mogło być. On oczekiwał oklasków, podzięków za swój bohaterski czyn itd a mnie nawet szacunek za ogarnianie wszystkiego podczas jego chwil słabości się nie należał - bo miliony kobiet to robią i nie marudzą ani nie oczekują oklasków. Już nie mówiąc o "przykro mi", "przepraszam" czy staraniu się wynagrodzić mi nerwy, płacz, stresy związane z jego zachowaniem. Chodzi mi oczywiście nie o wynagrodzenie finansowe - tak dla wyjaśnienia :)

Jak dłużej pobyl w trzeźwości stwierdził, że tak naprawdę mu się aż tak bardzo nie spieszy i poczeka ze sprawami rozwodu do wrzesnia aż Mała pojdzie do przedszkola a ja wrócę do pracy. Będzie płacił alimenty, zostawi mi mieszkanie, moj samochód, a Mała bedzie troche u mnie a troche u niego. Gadka szmatka. Teksty typu, że On wie, że mi bedzie ciężko, bo nie mam nikogo i bedzie mi trudniej i zarobić kasę i poznać kogoś itd więc zaczeka do wrzesnia (przedszkole, praca) - dobry co? ale mam dobrego męża... - sama nie mogę się nadziwić... tylko czy jego materialistka koleżanka się na to zgodzi... co odda mnie zabierze jej - one tak sobie myślą podejrzewam.

No i przyszedł któregoś dnia ten instynkt, okazja i przeczytałam 2 smsy typu Misiaczku coś tam, pa buziaczki. - kto wie ten wie, że koleżanka takich smsów nie pisze ani tym bardziej kolega czy klient biznesowy. Sprawdziłam połączenia. Mnóstwo. Po nocach, tuż po wyjściu z domu do pracy - chyba tylko nogę za próg wystawił już dzwonił i vice versa zresztą. No to spisałam tel, male dochodzenie (banalnie proste) i mnie zamurowało. Koleżanka. A on do mnie z tekstami typu że bezmyślna jestem bo przecież - "kiedy móglbym kogoś poznać - przecież jestem wciąż w pracy." albo " Oszalałaś jeszcze teraz w sytuacji w jakiej jesteśmy (chyba chodzi mu o przedrozwodową sytuację) to ostatnia rzecz jaka bym zrobił". itd

Czemu okoliczności im nie sprzyjają? bo ich rodzice się znają, wiedzą, że w obu rodzinach są dzieci, moi teściowie mnie szanują i nie chcieliby żebyśmy się rozwodzili a jakby wyszło, że on zamiast mnie wspierać i docenić i wynagrodzić to, co robił to jeszcze z córką sąsiadki się bzyka to by spalili się chyba ze wstydu... tylko ja teraz to nie mam dowodów... sms skasowany - śladów brak. A "zakochani" trzymają wszystko w tajemnicy i oszukują wszystkich naokoło.

dlatego i nie tylko dlatego pomyślałam, żeby wynająć detektywa. Co Wy na ten pomysł? Znacie to z doświadczenia? Drogie to chyba. Myślę o tym i myślę i na tym się kończy. Nie wiem czy odważę się w ogóle nawet zapytać o ceny... jaki to wstyd - ja chyba sie do tego nie nadaję - ale z drugiej strony ludzie tak robią żeby się zabezpieczyć, nawet jeśli miałabym tego nie wykorzystać potem, to mając dowody przynajmniej w tej kwestii nie zrobi ze mnie winnej i nie wyprze się tego jak zawsze wszystkiego się wypierał i wszystko uchodziło mu na sucho - bo ja w ten poziom sie nie bawiłam i machałam ręką. Poza tym, przecież to on sie powinien wstydzić nie? Już nie mógł zaczekać do tego września, do rozwodu?
Co robić?