Męska rzecz być daleko a kobieca wiernie czekać? [długie]

Mąż pracuje za granicą już 4 lata. W jednej firmie 3 lata. Ja wychowuję synka 3 letniego i mieszkam w Polsce. Z początku naszego małżeństwa mieszkaliśmy u mojej mamy. Miesiąc przeleżałam w szpitalu. Miałam depresję (była to wielka zmiana w moim życiu bo nie tylko urodził się synek, ale w tym momencie skończyłam pracę i zakończyła studia podyplomowe). W trzy tygodnie po narodzinach przeprowadziliśmy się 250km do teściów na małą mieścinkę, bo u mamy byłoby zaciasno. Teściowa nie potrafiła mnie zaakceptować. Mąż cały czas za granicą. Nie miałam oparcia. Moje życie się zawaliło. Musiałam myśleć o moim małym synku, który z mlekiem wypijał moją tłumioną złość, na wybryki i wtrtgącanie się teściowej. Ona twierdziła, ze się nie wtrącała, ale potrafiła zatruwać życie. Paliła przy małym, trzymając go na rękach. Wypominała mi godzinę przespania się, a ona bawiła małego. Sama mi to zaproponowała, a potem wygarnęła. Był to mój pierwszy i ostatni raz jak ją poprosiłam o pomoc. Potrafiła wpaść w furię i wytykać mi, ze mam fochy. Chciałam jedynie z nią porozmawiać i wyjaśnić parę spraw. Mówiła, ze możemy mieszkać i mam się czuć jak u siebie - nigdy się tak nie poczułam. Czułam się jak pies, bez budy i swojego podwórka mając malutkie dziecko. Bardzo mi męża brakowało. Mąż też się czuł zagubiony. Był to jego moment gdzie odcinał z sukcesem pępowinę. Udało się (i fizycznie i psychicznie). Mogliśmy wyjechać w trójkę. Był to miły czas za który mężowi jestem wdzięczna. Przyszedł czas, żeby zdecydować gdzie bedziemy mieszkać. Bardzo chciałam wracać. Miałam wyobrażenie, życia w Polsce, ale mąż się przyzwyczaił do warunków pracy za granicą. Nie wróciłam do tesciów. Wynajęłam mieszkanie i się wyprowadziliśmy w trakcie urlopu męża. Mieszkam sama z synkiem już rok, a mąż dalej tam pracuje. Jest cięzko, bo bardzo kocham męża i mąż nas kocha. Chciałabym żebyśmy kupili mieszkanie, mały do przedszkola, a ja do pracy. Wtedy mąż mógłby wrócić. On chciałby mieszkać za granicą. Ja nie chcę bo wizja pracy jako sprzątaczka po studiach nie jest dla mnie. Dzieli nas z mężem różnica wykształcenia. Kochamy się i zjedlismy już nie jedną bęczkę soli i zapilismy niejednym litrem octu - zawsze z sukcesem. Ale teraz sama już nie mam pojęcia co zrobić czy ruszać do niego i żyć pozbawiona marzeń osobistego rozwoju, który mógłby się pozytywnie przyczynić dla młażeństwa bedąc w Polsce, czy żyć sama z synkiem bez męża? Nie wiem