Miłóść, zdrada, poczucie winy.

Michała poznałam na czacie, ja tu siedziałam z nudów, on także, niby nic ale rozmowa przekierowała się na życie osobiste. Wymiana zdjęć. Ja wtedy byłam już wolna, rozstałam się jakiś czas przedtem z facetem, a on hmm żonaty, dwoje dzieci. Mówił, że nie układa im się... Wymieniliśmy się gg, pisaliśmy codziennie po parę godzin. Aż w końcu zaproponował spotkanie. Na samym początku miałam obawy, ale doszłam do wniosku, że co mi szkodzi.
Pierwsze, drugie, trzecie spotkanie, wspólne wyjazdy. Mogliśmy gadać o wszystkim, wspólne zainteresowania, pasje. Słowa "kocham Cie" skierowane w moja stronę. Dobrze to trwało ponad rok. Michał bym super, czuły, opiekuńczy, niczego nie żądał, zawsze czekał na mój ruch, i to że poszłam z nim do łózka to bym mój pomysł. Wtedy nie sądziłam, że będę chciała czegoś więcej. Aż pewnego dnia doszłam do wniosku, że czegoś mi brakuje, że nigdy nie będziemy szli ulicą trzymając się za ręce, wchodzić i wychodzić z kina razem, że nigdy z nim nie stanę na ślubnym kobiercu, że nie poznam jego rodziców, siostry. Tylko te skradzione, wydarte chwile.
Wieczorem na spotkaniu powiedziałam, że chce się rozstać. Mówił, że jestem dla niego wszystkim, że mnie kocha, szczerze ja też kochałam. Pierwsza nasza kłótnia... Wtedy wykrzyczałam mu prosto w twarz, że nigdy tak naprawdę nie będzie mój... Że to nie ja go witam jak wraca z pracy, że nie założymy rodziny. Popłynęły mi łzy, nie myślałam, że będzie mi tak ciężko. Wtedy mnie tak mocno przytulił, szepnął do ucha, że nie pozwoli mi odejść, że jestem dla niego wszystkim, że żona dla niego nic już nie znaczy, że zależy mu wyłącznie na mnie. Zaczęliśmy się całować, po wspólnie spędzonej nocy, rano szepnął mi do ucha, że chce być ze mną, że się z nią rozwiedzie. Ale szczerze powiedziane w tym wszystkim chodziło wyłącznie o to, ze źle się czułam w stosunku nie do jego żony, tylko do jego dwóch synów, którym kradłam ojca...
Na następny dzień spotkałam się z koleżanką, musiałam się komuś wygadać, powiedziała mi żebyś od niego odeszła bo i tak na ta chwile nie mogę liczyć na nic więcej, żebym pozwoliła mu udowodnić czy naprawdę mnie kocha czy gada o rozwodzie by zamydlić mi oczy. Zerwałam, na samym początku było ciężko, rozum podpowiadał mi, żebym odeszła a serce mówiło co innego. Wygrał rozum. Odeszłam...
Wyjechałam do rodziców na jakiś czas, wyłączyłam tel. Chciałam zapomnieć, ale w głębi duszy nadal łudziłam się, że jakoś się spotkamy. Po dwóch tygodniach postanowiłam wrócić do życia...
W skrzynce zobaczyłam list od niego, prosił o spotkanie. Zignorowałam. Parę dni później zobaczyłam go z kwiatami jak stoi w mych drzwiach...
Rozmawialiśmy przez cala noc. Mówił, że powiedział żonie, że między nimi już nic nie będzie, i że chce rozwodu. Wyprowadził się od niej i zamieszkaliśmy razem. Po półtora miesiąca odbyła się sprawa o rozwód. Wtedy widziałam ją po raz pierwszy, była taka wyniosła, zimna... Do dziś czuję jej, i jej matki wzrok na sobie.
Od rozwodu minęło już pół roku. Dzieci widzi co weekend, zabieramy je do siebie. Nie przepadały za mną na samym początku, ale teraz jest już lepiej. A my co, zaręczyliśmy się i planujemy ślub.
Nie powiem, że nie miałam wyrzutów sumienia, że to przeze mnie rozpadła się tamta rodzina, ale walczyłam z tym uczuciem. Ale dziś uważam, że też miałam prawo do szczęścia... Tylko nie wiem, czy chciałabym być na jej miejscu, patrzeć jak mój ukochany nie wraca o czasie do domu, jak dostaje sms'ki w trakcie których widzę uśmiech na jego twarzy, jak w czasie seksu czuję, że jest nieobecny myslami, jak nie dotyka mnie już jak kiedyś...