moja historia

Zacznę od początku. Poznaliśmy się parę lat temu, oczywiście wielka miłość, zwierzenia itp (tzn. absolutnie wszystko, co dzieje się zawsze na samym początku związku). Zero tajemnic. Od razu na początku dowiedziałam się, że mój mąż ma dziecko z inną kobietą, która go jednak zostawiła od razu jak zaszła w ciążę. Nawet go o ciąży nie powiadomiła, tylko odeszła bez słowa. O dziecku dowiedział się od osób trzecich (po kilku miesiącach od narodzin dziecka). Chciał złapać z nią kontakt, ale ona unikała go jak ognia i jej się to udawało. Po bardzo długich staraniach zrezygnował i miał nadzieję, że przyjdzie chwila, kiedy los się uśmiechnie. Po dwóch latach od tych wydarzeń poznaliśmy się my, zakochaliśmy się, postanowiliśmy wziąć ślub. No i nadszedł ten dzień, kiedy stanęliśmy szczęśliwi przed ołtarzem. Sielanka nie trwała długo. Po kilku miesiącach zjawiła się nagle ona... Przyznała, że to jego dziecko i zaproponowała mu wszelkie prawa rodzicielskie. Mój mąż ze szczęścia oszalał, był tylko jeden warunek jego spotkań z dzieckiem - miał przychodzić sam (beze mnie) by dopiero po czasie wyjawić dziecku prawdę o całej sytuacji (tzn. że tata ma inną kobietę). Ja nie chciałam odbierać jemu i dziecku szans i godziłam się na to. Z czasem te spotkania zaczęły być prawie codzienne, oboje pracowaliśmy i zaczęliśmy mieć coraz mnie czasu dla siebie. Zaczęły się kłótnie.




W czasie jednej z awantur powiedział mi, że bez wahania mnie zostawi dla dziecka i że ona mu zasugerowała rozwód i żeby z nią stworzył prawdziwą rodzinę. To przelało szalę goryczy, pokłóciliśmy się jak nigdy. Ja wyszłam do pracy, on też. Ja wróciłam do domu, on wrócił dużo później, spotkał się z nią i poskarżył się, że wciąż się kłócimy. Coś między nimi już wtedy iskrzyło, wydaje mi się, że powróciło dawne uczucie. Zaczęli się spotykać też bez dziecka. Wracałam do domu i siedziałam sama a on wracał późno po spotkaniach. Prawie nie rozmawialiśmy, w weekendy ona wydzwaniała i pisała do niego po sto razy. Dobrze wiedziała jak to wszystko rozegrać, wiedziała, że się tracę grunt pod nogami bo małżeństwo się wali. Z każdym dniem dzieło zniszczenia szło coraz lepiej, bo coraz częściej się kłóciliśmy. On utrzymywał, że jego z nią nic nie łączy, bo jemu zaalezy tylko na dziecku.


Pewnego dnia wróciłam do domu a jego jak zwykle nie było, przejrzałam telefon, którego zapomniał zabrać i przeczytałam wiadomości. Pisał do nie że ją kocha a ona, że już chce go widzieć bo szaleje za nim i wiele tekstów tego typu. Po godzinie wrócił i spostrzegł, że o wszystkim już wiem. Przepraszał, mówił, ze mu na mnie zależy, że był głupi, że przejrzał grę tamtej. Że do niczego dużego nie doszło - czyli, że całował się z nią parę razy i że prawie doszło do seksu, ale w porę się opamiętał I rzeczywiście - przestał z nią romansować, wybrał nasze małżeństwo, chcieliśmy wszystko odbudować, ale on postanowił wyjechać za granicę do pracy a ja miałam dołączyć po jakimś czasie, gdy ochłoniemy. Przyjechałam do niego po roku i teraz mieszkamy za granicą na stałe, jesteśmy normalnym małżeństwem. Jest jednak cos, od momentu, kiedy dokonal wyboru, ona nie pozwala mu na spotkania z dzieckiem. Poza tym, to wszystko we mnie siedzi, ale nie klocimy sie juz o tamte wydarzenia. Największym problemem jest to, ze właśnie niestety siedzi tym bardziej, że sami staramy się o dziecko, ale nam nie wychodzi i to boli :(