Moja miłość- moje przekleństwo

Jak opisać żal do siebie, nie mam komu opowiedzieć a tak trudno sobie samej poradzić, może to mi pomoże, może coś uporządkuje w mojej głowie.
Na początek coś o sobie. Jestem mężatką z długoletnim stażem. Mówią, że bardzo atrakcyjną kobieta. Prowadzę od lat własną niewielka firmę, zmagam się z wieloma trudnościami, jest mi trudno bo jak mówi stare mądre przysłowie jak masz miękkie serce to musisz mieć twardą d..ę. Spotkałam się z wielką nieuczciwością ludzką, ciężko było przetrwać to że ludzie których uważałam za kolegów okazali się szujami ale cóż życie to obcy ludzie i tu strzał w plecy od męża ( nie pierwszy w życiu) zostawił mnie z problemem samą twierdząc, że problem jest mój. Dwa lata odbijałam się od dna praca po 12 godzin dziecko widziałam rano jak odprowadzałam do przedszkola. Mąż może i czuł się zaniedbywany ale jednocześnie całą odpowiedzialność finansowa za dom moja firmę i jego zwalił na mnie. Prosiłam pomóż nie daje rady ani finansowo ani fizycznie ani psychicznie, usłyszałam nie rozumiem jak możesz nie dać rady. Owszem on pracuje ciężko ale finansowo kicha. ( albo udaje nie wiem) Stosował na mnie terror psychiczny. Byłam wyjechała psychicznie i fizycznie, zdołowana jako kobieta, sex raz w miesiącu a czasem rzadziej jeśli już to miałam wrażenie że mnie zalicza a nie kocha się ze mną. Czułam się jak wrak, schudłam na wiór bo stres powoduje brak łaknienia, mogę cały dzień nic nie jeść. Mam 170 wzrostu i ważę 59 kg, W takim stanie ducha trafiłam i w najgorszym momencie trafiłam na niego, ani on piękny ani przystojny ale miał coś w oczach, głosie, znaliśmy się dużo wcześniej ale nigdy nasze drogi się nie skrzyżowały. W tamten feralny wieczór nie znałam nikogo na zjeździe było naturalne, że cały czas byliśmy blisko i na koniec aż za blisko. Nigdy wcześniej nikogo nie wpuściłam do pokoju. Po moim współżyciu z mężem był to odlot totalny i odleciał z nim również rozum. Wróciłam do domu tłumaczyłam sobie, że nie ja pierwsza i ostatnia że facet pewnie nie pierwszy raz bo kobiety często otwierają drzwi ( wiele jeżdżę po różnych zjazdach więc widziałam to i owo) ale w środku została tęsknota. Po tygodniu przyszedł sms i zaczęliśmy pisać i znów jak mąż był mi potrzebny to go przy mnie nie było ( Mama moja była w szpitalu i mogla nie wrócić) On pisał wszystko to co było mi potrzebne to jak się nie zakochać nawet jak człowiek podświadomie czuje że to pod publikę tzn pod moje potrzeby w danej chwili. Z tą miłością wtopiliśmy oboje. On jest bardzo chorym człowiekiem, przy mnie zapominał o chorobie a ja stanęłam na "nogi" psychicznie. W środku czułam się winna było mi źle, bardzo źle bo przecież zdradziłam męża w najgorszy możliwy sposób, chciałam odejść od niego ale tłumaczył, że miłość nie może być zła. Nigdy nie mówiłam mu o mężu, dlaczego tak naprawdę przestałam go kochać, jak wygląda moje codzienne życie, czasami wspominałam szczątki i tyle. Było mi wystarczająco ciężko, cieszyłam się że mąż siedzi po nocy przed TV i nie dotyka mnie, czasem nie kąpał się tydzień jak facet chodzi w tym samym śmierdzącym smarami podkoszulku i idzie tak spać to po prostu śmierdzi a on chcial mnie dotykać, czasem miałam chęć po prostu zwymiotować. Przez kilka miesięcy były marzenia o wspólnej starości wspólnych kolacjach śniadaniach, wspólnym gotowaniu, sprzątaniu, rozmowach przy kolacji. Zamarzyło mi się, po latach bycia wyrobnikiem i nałożnicą, *( tak czułam się przez wiele lat) zamarzył mi mężczyzna pełen ciepła. Głupia zapomniałam, że ten mężczyzna ma żonę i nie jest mój jak mówi tylko jej. Ocknęłam się kiedy przeczytała moje listy.
Ile wtedy złych słów powiedziałam sama sobie ,złych ale prawdziwych. Odeszłam bo byłam zbędna, ja chciałam już żyć uczciwie, powiedzieć mężowi kogo ma za żonę i odejść ale On nie, bo rodzina jest najważniejsza bo żona go kocha, bo finansowo rady nie da bo syn go znielubi.
Zrobiło się w moim życiu czarno i ponuro, wyjechałam z rodziną na urlop, nie mogłam usiedzieć i patrzeć na
męża, zabierała dzieciaka i szłam jeździć konno i na jezioro na kajak, ręce bolały, nogi również, przemyślałam wiele, mąż chyba coś zauważył, że ze mną coś się dzieje, wcześniej mieliśmy ostre tarcia tzn ja mówiłam on oglądał telewizor ale jednak rykoszetem od ekranu coś się odbiło. Zaczął bardziej dbać o mnie był milszy, może się wystraszył, że odejdę nie wiem. w każdym bądź razie w porównaniu z przed tym co było przed rokiem to nie ten sam facet. Żyje się z nim o niebo łatwiej gdyby był taki to pewnie bym się nie zakochała i nie byłoby tyle łez i żalu.
Ale to nie koniec mojej historii tak pięknie to tylko w bajkach ale to jest życie.
Spotkałam się z Nim po dwóch miesiącach, miał do mnie ogromny żal, że zostawiłam go jak byłam mu najbardziej potrzebna, tłumaczyłam, że skoro wybrał rodzinę to ja bym mu tylko przeszkadzała w powrocie do niej. Niby zrozumiał ale miał żal do mnie. Dwa miesiące bólu non stop na lekach, myślałam jak wrócę będzie mu lżej może ból ustanie choć trochę. Kocham go bardzo było mi ogromnie źle bez niego, bez jego listów, nie miałam z kim rozmawiać, komu się poskarżyć, pomagał mi w pracy, podtrzymywał na duchu. Żle się stało, że wróciliśmy do siebie jego żona czuła to, nie potrafił jej oszukiwać. Nie spotykaliśmy się więcej ale były listy bardziej przyjacielskie jak miłosne, starałam się być przy min bardziej jako przyjaciel niż kochanka, pogodziłam się jak dał mi wybór jak chcę być przy nim to tylko jako druga. Teraz odszedł napisał tylko, że ma problemy w domu, rozmawiałam z nim ale nie powiedział mi co się stało. Teraz on mnie zostawił bez słowa wyjaśnienia, kazał dbać o dom o siebie i pamiętać, że jestem wspaniałą i cudowna kobietą. Przepraszał, że rozkochał mnie w sobie.
Byliśmy razem dwa miesiące dla mnie pełne wyrzutów sumienia, ja utrzymałam dom ale Jemu posypało się, żal mi ogromnie jego żony, trudno pogodzić mi sie z tym ze ona tak bardzo cierpi. Ale czasem zadaję sobie pytania czy to naprawdę tylko moja wina. Jego zona obwinia siebie a ja siebie. A miała być piękna miłość.
Słowa, słowa, słowa. Czy ja jestem zła, zapewne tak. Głupia zapewne tak ale człowiek głupieje jak brak mu od najbliższych wsparcia i pomocy jak czuje się samotny. Samotny w małżeństwie. Zagubiony nie widzi dalszej drogi, brak siły do walki, kobieta musi czasem w ramionach swojego mężczyzny czuć się małą dziewczynką która może się wtulić i poczuć siłę człowieka z którym jest. Jak tego zabraknie to w trudnym momencie znajdzie się ktoś kto przytuli, ktoś obcy kto nigdy nie powinien się w nim znaleźć.
Życie jest przewrotne o i to jak bardzo.
Przed wczoraj w saszetce mojego męża znalazłam prezerwatywy, nam nie są potrzebne a jak nawet to są w toaletce przy łóżku. Ktoś powie tak jak i ja pomyślałam masz to co zrobiłaś innemu.
Wczoraj nie byłam w biurze nie mogłam pracować wsiadłam w auto i jeździłam cały dzień po mieście, korki w naszej "metropolii" sprzyjały myśleniu.
Wróciłam do domu, wieczorem oznaczyłam gumki i poczekam.
Wiele krzywdy takiej moralnej wyrządził mi mój mąż, może jego zachowanie nie wynikało tylko z lenistwa i nieporadności życiowej ?
Kiedyś już znalazłam gumkę w saszetce to powiedział że ot tak wrzucił, opakowanie było sfatygowane więc może i tak było.
Może ja chcę podświadomie aby tak było aby okazało się że zdradza mnie, może ułatwiło by odejście od człowieka z którym jest mi źle od wielu lat. Po tym wszystkim chyba nie miałabym dalej siły walczyć o moją rodzinę. Starsi synowie są dorosłymi ludźmi a mały jest na tyle mały, że chyba będzie łatwiej teraz niż za kilka lat.
Często jeszcze przed moją "przygodą" chciałam zakończyć moje małżeństwo ale Mama tłumaczyła, nie bije, nie pije na dziwki nie chodzi co Ty chcesz od niego. Zobacz jakie ja miałam życie.
Teraz spytałam jej po co facetowi w saszetce gumki zaczęła śmiać się ze mnie i mówi aleś ty głupia prawie 50 lat na karku a pytasz po co gumki. Przestała się śmiać jak się okazało ze nosi je jej zięć o którego dba jak o własne dziecko. Kazał mi tego tematu nie ruszać nie drążyć. Wczoraj się okazało, że Tata ją zdradzał, do mojego bagażu, życiowego dopisałam jeszcze i to.
Może tylko nosi je aby nosić? jak sądzisz - to pytanie do osoby która to czyta.
Myślę że jeśli się okaże, że nie nosi ich dla samego noszenia to będzie mi i tak o wiele łatwiej niż tamtej kobiecie która cierpi przeze mnie. ( a może jak nie ja to jej mąż przygruchał by sobie inną twierdził, że zdradzał ją już wcześniej)
Tyle pytań, tyle myśli i żadnych odpowiedzi a może nie powinnam ich zadawać sama sobie, może powinnam pójść dalej i zobaczyć co los przyniesie. Jak sądzisz ?
Czy coś mi pomógł ten list, nie wiem, chociaż tak bo mogłam wylać to z siebie.
Czytałam wiele postów ludzi zdradzanych ich ból i cierpienie jest ogromne. Nie wiele osób pisało co pchnęło je do zdrady. Ja mam w sobie i poczucie winy- ogromne- i strach przed rozsypaniem się rodziny z powodu "gumek" męża. Dwa w jednym.
A żyć trzeba dalej.