Na prawdę bardzo cię lubię :(

Witam,


To mój pierwszy post na forum.. nie myślałam, że kiedykolwiek będę potrzebowała pomocy...

Więc.. biliśmy ze sobą trochę ponad dwa lata, po 5 miesiącach znajomości oficjalnie zamieszkaliśmy razem (w jego mieszkaniu) (on 30l. ja 26)
Było cudownie, wspólne wyjazdy (oboje uwielbiamy podróżować) każda wspólna chwila... coś wyjątkowego co zdarza się raz w życiu. I nie mówię to o tych wyjazdach, tylko o uczuciu.
Niestety od jakiegoś czasu zaczęło się coś psuć. On nie miał dla mnie czasu... zawsze było coś ważniejszego. Wkradła się rutyna... rozmawiałam z nim, że musimy walczyć o ten związek, że warto. On się zgodził.. mieliśmy walczyć- choć walczyłam tylko ja... z jego strony nic się nie zmieniło. Nawet na nasze dwa lata nie przygotował nic... już nie mówię o prezentach, kolacji... wystarczyłby kwiatek. Zawsze powtarzał, że robię same problemy... tym problemem było np pojechanie do moich rodziców na obiad.. albo do dziadka na urodziny. On nie przepadał za tym. Nie przepadał za moją rodziną, swoją za to cenił ponad wszystko. Był jedynakiem, trochę maminsynkiem.
W piątek powiedział mi, że to koniec... że na prawdę bardzo mnie lubi ale to już nie jest miłość...
Na razie nie wiem jak mam żyć, wróciłam do rodziców... i co dalej? mam zacząć chodzić na randki? ale jak...
On zaproponował, żebyśmy zostali przyjaciółmi, ja tak nie potrafię, chcę wszystko albo nic. Nie mogłabym być jego przyjaciółką.
Wiem, że ten związek nie był idealny. Nigdy nie poznałam jego dalszej rodziny (babci, cioci, wujka... choćby kuzyna... ) on znał całą moją rodzinę. U niego nie było normalnym spotykanie się. Widywał się tylko z rodzicami- za to bardzo często. Nie lubił jeździć do mojej rodziny, na urodziny czy imprezy rodzinne. Uważał, że to jest sztuczne... niepotrzebne.
Ale było też bardzo dużo chwil wręcz idealnych. Oboje lubimy podróżować, zwiedzaliśmy miejsca, które zawsze będą nasze.. nasze wszystkie wspólne chwile…
Nasza wspólna znajoma (jego przyjaciółka- jest jak siostra) zadzwoniła do mnie, że dostała smsa od niego, że jest w szoku... nie spodziewała się tego (tak jak ja..)myślała, że to się inaczej potoczy, że będziemy się bawić na naszym weselu. Nie chce tracić ze mną kontaktu mimo że już z nim nie jestem..
Ciężko mi po prostu... Nie chce zaczynać wszystkiego od nowa... ułożyłam sobie życie przy nim...

Dodam jeszcze, że przy rozstaniu powiedział, że trzy razy chciał mi się oświadczyć, tylko zawsze pojawiało się coś, co dawało mu do myślenia (zachowanie mojej mamy- za często jego zdaniem do mnie dzwoniła, a to moje zachowanie, że nie dbam o porządek tak jak on by tego chciał.)
On jest pedantem, ja lubię jak jest czysto... ale nie jak w szpitalu.. przeszkadzało mu nawet, że torebkę kładę przy szafce na buty.. bo powinnam schować ją do szafy.
Jak od tak można przestać kochać, skoro kochało się tak bardzo… przez ostatnie dni na moje Kocham Cię odpowiadał: Ja ciebie też, troszkę. Ale był, sam przychodził się przytulać, mówił, że tego potrzebuje.
Czy myślicie, że warto walczyć? Czy jest o co? Kocham go… nie jem, nie śpię… nie mogę nie myśleć. Dla niego wiele w swoim życiu zmieniłam… nie chcę go stracić…
Proszę o poradę, walczyć? nie walczyć? Czy w ogóle jest o co...